از علی گفتم بگذار بگویند شیعه ام

* علی کیست؟
 

در نسل ابراهیم خلیل ریشه داشت . در خانه کعبه زاده شد؛ فضیلتی که نه پیش و نه پس از او ، کسی در آن شریک نبود. در دامن نبوت رشد کرد. نخستین مسلمان شد؛ اولین مردی که به رسالت ایمان آورد. در روزهای سخت و پرآشوب، یاور اسلام گشت. سایه ساری بود آرامش بخش ، همراهی استوار و هم یاری فداکار. لیلة المبیت را او آفرید ؛ در شب هجوم مشرکان برای قتل پیامبر در بستر ایشان آرمید. علی علیه السلام در بدر ، ذوالفقار حماسه آفرین بود؛ در احد ، سپر ستم زدا و در خندق ، تمامی اسلام که در برابر تمامی کفر ایستاد. علی از اهل بیت بود؛ همانان که از رجس و شرک دور بودند و از تطهیر شدگان شمرده می شدند. علی علیه السلام کسی است که خداوند درباره اش گفته است: «پیشوا و ولی شما تنها خداست و پیامبر او و آنان که ایمان آوردند؛ همان ها که نماز را بر پا می دارند و در حال رکوع زکات می دهند.» علی علیه السلام تفسیر این همه فضیلت است؛ مردی که فقط یک بار در تاریخ هستی ظهور کرد.

* جامع اضداد
 

از نکته های شگرف زندگانی حضرت علی(ع) که شگفتی همه ژرف اندیشان حقیقت جو را برانگیخته است ، بی کرانگی ابعاد وجودی آن حضرت در همه فضایل اخلاقی است . امیر خاک و افلاک ، جامع صفاتی بود که همراهی و هم نشینی آنها در وجود یک فرد در باور آدمی نمی گنجد...
امام خمینی (ره) که در شناخت اهل بیت (ع) معرفتی بی مرز داشت ؛ درباره این ویژگی امیرمؤمنان علی (ع) می فرماید : «این علی همه چیز است؛ یعنی در همه ابعاد انسانیت درجه یک است ، و لهذا هر طایفه ای خودشان را به او نزدیک می کنند و خاصیت هر طبقه را هم دارد. خاصیت قدرت ورزشکارها را به طور وافی دارد... در عبادت ، فوق همه عبادت کنندگان است . در زهد فوق همه زاهدهاست . در جنگ ، فوق همه جنگ جویان هست. در قدرت ، فوق همه قدرت ورزان هست و این یک اعجوبه ای است که جمع ما بین متضاد با هم کرده است.» «[آن حضرت[بعد از اینکه دست دو نفر دزد را قطع می کند، چنان نسبت به آنان عاطفه و محبت نشان می دهد و معالجه و پذیرایی می کند که مداحان حضرت می شوند. یا وقتی می شنود ارتش غارتگر معاویه خلخال از پای یک زن اهل ذمه درآورده اند، به قدری ناراحت می شود و عواطفش چنان جریحه دار می گردد که در نطقی می فرماید: اگر از تأثر این واقعه انسان بمیرد، قابل سرزنش نخواهد بود. با این همه عاطفه ، روزی هم شمشیر می کشد و افراد مفسد را با کمال قدرت از پا در می آورد.»

* پرورش یافته عبدالله اعظم
 

امام راحل که ضمیری آمیخته با معرفت و روحی نور گرفته از شعاع خورشیدی اهل بیت داشت ، نام و یاد حضرت علی علیه السلام را با عشق و حرارتی برآمده از صمیم جان می برد. امام خمینی رحمه الله درباره مقام منزلت حضرت علی علیه السلام می فرمود: «علی بن ابی طالب فقط بنده خدا بود و این ، بزرگ ترین شاخصه اوست که می توان از آن یاد کرد و پرورش یافته و تربیت شده پیامبر عظیم الشأن است و این از بزرگ ترین افتخارات اوست . کدام شخصیت می تواند ادعا کند که عبدالله است و از همه عبودیت ها بریده است ، جز انبیای عظام و اولیای معظم که علی علیه السلام، آن عبد وارسته از غیر و پیوسته به دوست که حجب نور و ظلمت را دریده و به معدن عظمت رسیده است، در صف مقدم است ، و کدام شخصیت است که می تواند ادعا کند از خردسالی تا آخر عمر رسول اکرم صلی اله علیه و آله در دامن و پناه و تحت تربیت وحی و حامل آن بوده است جز علی بن ابی طالب که وحی و تربیت صاحب وحی در اعماق روح و جان او ریشه دوانده. پس او به حق عبدالله است و پرورش یافته عبدالله اعظم است».

*ایمان حضرت علی (ع)
 

امام خمینی (ره) که تجلی پارسایی اش هر چشم حقیقت بین را خیره می کرد، با شوری از سر شیدایی ، ارجمندترین توصیف ها را در وصف مولای پرهیزکاران می آورد.
امام درباره ایمان حضرت علی (علیه السلام) می فرمود: «به خودشان قسم ... اگر بشر پشت به پشت یکدیگر دهند و بخواهند یک لااله الاالله امیرالمؤمنین را بگویند، نمی توانند... به مقام علی بن ابی طالب قسم که اگر ملایکه مقربین و انبیای مرسلین ، غیر از رسول خاتم که مولای علی و غیر اوست، بخواهند یک تکبیر او را بگویند، نتوانند. حال قلب آنها را جز خود آنها نمی داند کسی.» «شما شیعه همان هستید که می فرمود: اگر همه عالم در مقابل من بایستد ، تنها در مقابل همه می ایستم. آن ایمان است که او را آن طور در مقابل همه چیز می ایستاند. آن اخلاص اوست . آن روحانیت و معنویت اوست و شما هم شیعه او هستید.»

* بگذار بگویند شیعه ام
 

اقیانوس بی کران وجود علی (ع) ، غواصان دانش و بینش را به تحیری شگرف وا داشته است . هر کس دل به حکومت حکمتِ علی سپرده ، ستایشگر کمال او شده است . در میان انبوه این ملاحان معانی ، اندیشمندان غیر مسلمان بسیارند و بی شمار که برخی از آنها حتی کتاب هایی درباره آن حضرت نگاشته اند. از جمع اینان پُولس سلامه ، شاعر مسیحی عرب زبان در کتاب خود با شور و جذبه ای خالصانه آورده است: «ای ابوالحسن! شعر من در ساحل دریایی تو سنگ ریزه ای بیش نیست. این شعر حماسی را بپذیر و از بهشت جاوید به مردی ناتوان که قلمش را به نام تو شرف بخشیده است ، بنگر.» سلامه در ادبیات دیگری می گوید: «منم شیفته دلاوری ، الهام ، عدالت و اخلاق پسندیده ام . آری. اگر علی، پیامبر نبود، ولی خُلق او پیامبرانه است . این اشعاری است برای بهترین مردم پس از محمد صلی الله علیه و آله که آفرینش ، انسانی چون او ندیده است .» سلامه در اعتراض به هم کیشانی که به او خرده گرفته اند، می گوید : «اگر عشق ورزیدن به علی علیه السلام و اهل بیت طاهرین و شوریدن بر ستم ، شیعه گری است ، آری من شیعه ام.» ذهن و اندیشه تا هر وقت روشن بنگرد ، روشنی می بیند و اگر با پلیدی و بدگمانی هم ساز شود ، همواره تیرگی حضور می یابد. این قانون هستی است که هر کس و هر چیز هر چند ناچیز و کم مقدار ، هیچ گاه از نیکی تهی نیست و همین مقدار برای خوب دیدن ما کافی است . برخلاف نیک نگر که در پناه بصیرت زیست می کند و آرامشی مستمر دارد ، بداندیش در هراسی همیشگی است و با رنج موهوم باورهایش زندگی می کند. بدبینی از حمایت دلیل کم بهره است ، ولی نیک نگریستن همواره دلیل های بسیار دارد. قرآن که کتاب زندگی آموز انسان هاست، ما را از بدگمانی برحذر داشته است : «ای کسانی که ایمان آورده اید ! از بسیاری از گمان ها بپرهیزید ؛ چرا که بعضی از گمان ها گناه است.» (حجرات :12) امیر بیان ، حضرت علی علیه السلام نیز در بیانی راه گشا فرموده است : «تا برای نیک انگاری سخن دیگران ، راه وجود دارد ، به گفته آنان بداندیش نباش.»
منبع: نشریه فصل رویش ویژه نامه اعتکاف