گاهی فکر می کنم در جهان هستی، هیچ جاندار ی حریص تر و طماع تر از انسان، این موجود دوپا پیدا نمی شود.
از صبح تا پاسی از شب در تب و تاب مال اندوزی هستیم، انگار چشم دل مان هیچ وقت سیر نمی شود. می گوییم پول چرک کف دست است، اما برای بدست آوردنش حاضریم دست به هرکاری بزنیم. می گوییم شکم مان با یک لقمه نان خالی هم سیر می شود، اما در میهمانی ها سفره یی می اندازیم که انتهای آن دیده نمی شود.
