مقایسه تویوتا پرادو با میتسوبیشی پاجرو: کدام‌یک برتر است؟

در بازار اتومبیل‌های شاسی‌بلند، معمولا خریداران به دنبال اتومبیل‌های چهار چرخ متحرک و جان‌سخت هستند تا در کشاکش جاده‌های آفرود خم به ابرو نیاورند و بتوانند تا 7 نفر بزرگ‌سال را در خود با بالاترین راحتی در خارج از جاده (آفرود) حمل کنند. اینجاست که دو اتومبیل قدرتمند و همه‌فن‌حریف به بازی وارد می‌شوند، یکی تویوتا لندکروزر پرادو و دیگری میتسوبیشی پاجرو GLS که هرکدام برای دیگری با چهره و موتوری که دارد، کری می‌خواند.

هر دو اتومبیل شاسی‌بلندی که نام بردیم، در ژاپن ساخته‌شده‌اند و هر دوی آن‌ها شایسته لقب اتومبیل مخصوص آفرود هستند، همچنین قفل دیفرانسیل هر دوی این اتومبیل‌ها حدود 200 میلی‌متر از سطح زمین فاصله‌دارند (برای پرادو در حدود 220 میلی‌متر و برای پاجرو 225 میلی‌متر است).

پرادو و پاجرو که در طول تست استفاده شدند، هر دو از مدل‌های متوسط این اتومبیل‌ها بودند، نام کامل اتومبیل پرادو که در طول تست استفاده شد، Prado Altitude Landcruiser بود که قیمتی در حدود 65.600 دلار دارد، همچنین پاجرو GLS نیز قیمتی در حدود 58.990 دارد که هر دوی این اتومبیل‌ها، جعبه‌دنده اتوماتیک داشته و به‌اضافه آپشن On-Road که به‌راحتی سرنشینان در هنگام رانندگی کمک می‌کند.

در آمار فروش اتومبیل‌های شاسی‌بلند، لندکروزر پرادو در صدر قرار دارد و به ازای فروش هر پاجرو، سه پرادو فروخته می‌شود. حالا بهتر است مقایسه را شروع کرده تا از نقاط ضعف و قوت هرکدام از این دو اتومبیل ژاپنی پرده برداریم.

طراحی خارجی

پرادو از سال 2009 تا به الان تغییر خاصی در طراحی بیرونی خود پیدا نکرده و تنها به کمی تغییر شکل دادن چراغ‌ها قناعت کرده است که از این جمله نتیجه می‌گیریم پرادو به فیس لیفتی اساسی احتیاج دارد، هرچند تویوتا چنین عقیده‌ای ندارد. در طرف مقابل، پاجرو برای تقریبا ده سال تنها تغییراتی جزیی کرده و شاید بهتر است بگوییم پاجرو بیشتر از پرادو به فیس لیفت جدید احتیاج دارد.

چهره پرادو کمی جذاب‌تر است و دلیل آن چراغ‌های بزرگی است که این اتومبیل شاسی‌بلند دارد. لندکروزر پرادو، جلوپنجره‌ای برجسته دارد که این نشان از سبک طراحی تویوتا می‌دهد. چراغ‌های پرادو با کشیدگی که به سمت پایین جلوپنجره پیداکرده‌اند، مانند چشمانی شده‌اند که می‌گریند، هرچند که معلوم نیست برای چه!

در پرادو با یک‌بار سوخت‌گیری به میزان 87 لیتر، می‌توانید بدون مشغله فکری بیش از 1000 کیلومتر را رانندگی کنید و با درهای نوسانی درجاهایی پارک کنید که برای سوارشدن به اتومبیل یا بیرون آمدن از آن سخت است، بدین ترتیب که درها می‌توانند کمی بالا و پایین بروند تا لبه در به هر چیزی که مانع باز شدن آن می‌شود، برخورد نکند.

شیشه‌ها و سانروف دودی و نیز رکاپ‌های درجه‌یک که در لندکروزر پرادو استفاده‌شده است، به شما تضمین می‌دهد تا در این کلاس خودرویی بتوانید بالاترین حد زیبایی و آسایش را داشته باشید.

باوجود 10 سال از گذشت اولین فروش پاجرو در جهان، هنوز این اتومبیل مدرن و جان‌سخت به نظر می‌رسد. چراغ‌های زیبا و LEDهای مخصوص روز با حاشیه‌های کرومی، زیبایی خاصی به پاجرو می‌دهد. کروم در طراحی این اتومبیل نقش مهمی دارد و می‌توان گفت بیشترین کروم در جلوپنجره ‌این اتومبیل استفاده شده است تا زیبایی آن را دوچندان کند. پاجرو GLS مانند پرادو، دارای شیشه دودی و سانروف چند حالته، به همراه ظاهری نسبتا زمخت ولی زیبا که با یک فرمان، آماده‌به‌خدمت است و از هیچ تلاشی دست برنمی‌دارد تا به مقصد خود برسد.

طراحی داخلی

کابین پرادو به شما این احساس را القا می‌کند که تغییراتی به وجود آمده است. دکمه‌ها و کلیدها به شما احساسی خوب را منتقل کرده و حس می‌کنید که با این تویوتا می‌توانید مدرن بودن را تجربه نمایید، اما احساس می‌شود تریم به‌کاررفته و پلاستیک‌ها بیشتر از مواد ارزان‌قیمت و تا حدودی کم کیفیت (نه بی‌کیفیت) هستند. شاید این موضوع کمی ما را از کابین پرادو دلسرد کند.

در طرف دیگر، پاجرو برای رفاه سرنشینان، تعداد زیادی فضای کوچک مخصوص وسایل در نظر گرفته است تا سرنشینان بتوانند وسایل خودشان را در این محفظه‌ها جای دهند. در وسط کابین، کنسولی بزرگ قرار دارد که دسته‌دنده و ترمزدستی را در خود جای‌داده است. با ورود به کابین، فرمانی خوش‌دست را می‌بینید که با تعداد زیادی از دکمه‌ها و کلیدهای صدا، تلفن و کروز کنترل بسیار شلوغ شده است، اما بعد از مدتی رانندگی می‌توان به آن عادت کرد.

صفحه‌نمایش 7 اینچی امکاناتی از قبیل سیستم صوتی JBL مجهز به 14 اسپیکر، رادیو، بلوتوث و درگاه‌های USB را ارائه می‌دهد و می‌تواند این امکانات را کنترل کند. سیستم هوشمندی نیز با GPS ادغام‌شده تا بتواند به‌صورت زنده ترافیک پیش رو را نشان داده و با نمایش دادن یک متن به راننده در صفحه‌نمایش، زودتر به او اطلاع دهد.

سیستم کاهش نور اتوماتیک شیشه‌ها که به دید راننده کمک می‌کند به همراه سانروف چند حالته و سیستم سرگرمی Blu-ray که در عقب اتومبیل با 3 هدفون وایرلس نصب می‌شود، تنها گوشه‌ای از آپشن هایی است که می‌توانید در پاجرو تجربه کنید، اگرچه با صرف کمی پول!

در پاجرو، ردیف اول بسیار راحت است و با مقداری هزینه می‌توانید از صندلی‌هایی باروکش چرم لذت ببرید، در ردیف اول فضای زیادی برای سر و پا وجود دارد بنابراین می‌توان به‌راحتی بر روی صندلی‌های ردیف جلو تکیه داده و چندین ساعت رانندگی را بدون کوفتگی تجربه کرد. در ردیف دوم هم همین داستان برقرار است، فضای سر و پا برای کودکان و حتی بزرگ‌سالان به میزان کافی و مناسب است.

تنظیم دستی برای ردیف دوم نیز وجود دارد تا بتوان آن را عقب و یا جلو برد تا سرنشینان ردیف دوم نیز همانند ردیف اول، بتوانند احساس راحتی کنند.

ردیف سوم در پاجرو، بیشتر مناسب کودکان است تا بزرگ‌سالان، چراکه فضای پا بسیار کم است، اگرچه با جلو بردن ردیف دوم می‌توان فضای بیشتری برای سرنشینان ردیف سوم فراهم آورد. جمع‌کردن ردیف سوم بسیار راحت بوده و با خواباندن آن می‌توان از صندوق‌عقب این اتومبیل استفاده بیشتری کرد.

پاجرو با داشتن 7 ایربگ، سنسور پارک عقب، سیستم کنترل پایداری و دوربین عقب که به‌صورت استاندارد روی این اتومبیل نصب‌شده است تا به اینجا کار فعلا نسبت به پرادو اتومبیل ایمن تری است.

صفحه‌نمایش لمسی پاجرو الان در نسل دوم خود قرار دارد، اما در این نسل به آن USB، درگاه‌های مختلف، بلوتوث و چیزهای دیگری اضافه‌شده که میتسوبیشی با این کار می‌خواهد نشان دهد که هنوز از قافله عقب نیفتاده و نمی‌خواهد به همین راحتی بازی را ببازد.

در پرادو همانند پاجرو، فضای زیادی برای سرنشینان ردیف اول وجود دارد. صندلی‌ها دارای روکش پارچه‌ای به همراه چرم هستند و با گرم‌کن‌های برقی، باعث راحتی می‌شوند. ردیف دوم فضای زیادی دارد، ردیف سوم نیز تاشده است تا فضای بیشتری برای صندوق‌عقب فراهم گردد و در صورت نیاز باز شوند و مورداستفاده قرار گیرند.

در پاجرو ردیف سوم از وسط تا می‌شود تا به این ترتیب فضای بیشتری برای صندوق‌عقب فراهم شود اما در پرادو فضای زیادی در زیر سطح وجود دارد تا صندلی‌ها به درون آن بروند؛ اما استفاده کردن از ردیف سوم، در پرادو سخت‌تر از پاجرو است.

بچه‌ها معمولا ردیف سوم را بیشتر از همه دوست دارند، چراکه دنج است و مانند دنیای خودشان کوچک! اما مسلما بزرگ‌سالان به‌هیچ‌وجه نمی‌توانند از آن ردیف خوششان بیاید. در ردیف سوم صندلی‌های پرادو، فضای سر و پا کم است و مناسب بزرگ‌سالان نیست.

پرادو با داشتن 6 ایربگ، سنسور پارک عقب، سیستم کنترل پایداری و دوربین عقب به‌صورت استاندارد در مقابل پاجرو کمی عقب‌تر به نظر می‌رسد. البته امکانات دیگری نیز مانند چراغ‌های Bi-Xenon اتوماتیک و نیز برف‌پاک‌کن اتوماتیک وجود دارد که باید برای داشتن آن‌ها کمی پول بپردازید.

عملکرد و قدرت

در زیر کاپوت لندکروزر پرادو یک موتور 3 لیتری چهار سیلندر دیزلی توربو قرار دارد که قدرتی معادل 170 اسب بخار و گشتاور 410 نیوتون متر تولید می‌کند.

این موتور با مصرف 8.5 لیتر در هر 100 کیلومتر، مصرف مناسبی دارد؛ با جعبه‌دنده 5 سرعته اتوماتیک جفت شده است و می‌تواند در حالت ترمز 2500 کیلوگرم و در حالت بدون ترمز 750 کیلوگرم را یدک بکشد.

در جاده خلوت، پرادو می‌تواند به زیبایی حرکت کند و شتاب مناسبی را به راننده تقدیم کند، اما این شتاب تنها با فشردن پا به‌صورت تخت گاز میسر است. در این اتومبیل احساس می‌شود که باید توربو‌ها کمتر تاخیر داشته باشند.

پرادو دارای فرمان پذیری مناسبی است و در آفرود هم می‌تواند به‌خوبی فرمان بگیرد، اگرچه در جاده‌های معمولی کمی مشکل دارد و معمولا باید از تمام پیچ برای دور زدن استفاده کرد. ترمزها، مانند فرمان پذیری، عملکرد مناسبی دارند که البته می‌توانست هنگام نیش ترمز، مقدار بیشتری ترمزگیری را انجام دهد تا عملکردش بهتر شود. پدال‌ها بسیار نرم عمل می‌کنند ولی نمی‌تواند با چرخ‌ها به‌خوبی ارتباط برقرار کند.

بیشتر رانندگانی که از پرادو استفاده می‌کنند از هندلینگ آن گله‌ای ندارند، لندکروزر پرادو در پیچ‌ها نسبت به پاجرو در پیچ عملکرد بهتری دارد. در این اتومبیل سیستم چهارچرخ متحرک و گشتاور بالایی که بیشتر آن توسط توربوشارژ تامین می‌شود، به بهبود رانندگی و خروج بهتر از پیچ کمک می‌کنند.

در طرف دیگر، یعنی پاجرو GLS، از یک موتور 3.2 لیتری چهار سیلندر توربو دیزلی بهره می‌برد. این موتور می‌تواند قدرتی معادل 197 اسب بخار و گشتاوری 441 نیوتون متر تولید کند. پاجرو نسبت به پرادو کمی سبک‌تر است که همین موضوع می‌تواند به رانندگی بهتر کمک فراوانی بکند.

موتور 3.2 لیتری با یک جعبه‌دنده 5 سرعته اتوماتیک جفت شده است. در هر دو اتومبیل تست‌شده می‌توانید از طریق شیفترهای دنده پشت فرمان نیز تغییر دنده را اعمال کنید. موتور پاجرو می‌تواند در هر 100 کیلومتر 9 لیتر بسوزاند که از این لحاظ پرادو موتور کم‌مصرف‌تری دارد.

فرمان پذیری کمی سخت‌تر است، اما باکمی دقت می‌توان به آن عادت کرد. ترمزها نیز بسیار عالی عمل می‌کنند و نسبت به رقیب ژاپنی خود برتری نسبی دارد.

پاجرو GLS از همه لحاظ رقیبی سرسخت برای پرادو است، چراکه گشتاور بالاتر و وزن پایین‌تری نسبت به پرادو دارد. برخلاف پرادو، پاجرو همیشه در حالت چهارچرخ متحرک نیست (سیستم چهارچرخ متحرک به‌طورمعمول نمی‌تواند همواره کار کند و فقط در مسیرهای آفرود قعال بوده و در حالت عادی از دیفرانسیل عقب برای حرکت استفاده می‌کند)، به همین جهت معمولا در مسیرهای غیر آفرود، از دو دیفرانسیل به تک دیفرانسیل تقلیل می‌یابد تا مشکلی در سیستم انتقال قدرت به وجود نیاید. بر اساس نتایج، پاجرو در مسیر آفرود کمی لیز می‌خورد و چرخ‌های عقب کمی منحرف می‌شدند. این اتفاق همراه بود با تکان ناگهانی و شدید در پشت که به دلیل فعال بودن دیفرانسیل عقب به وجود می‌آمد. خیلی از رانندگان پاجرو دوست ندارند تا این موضوع را بیان کنند.

به دلیل برتری موتور پاجرو نسبت به پرادو، در بخش یدک کشی پاجرو می‌تواند در حالت ترمز 3000 کیلوگرم و در حالت بدون ترمز 750 کیلوگرم را یدک بکشد.

عملکرد کلی در آفرود

هدف ساخت چنین اتومبیل‌هایی تنها یک‌چیز است، گذشتن از هر نوع زمینی برای رسیدن به مقصد. هر دو اتومبیل دارای سیستم چهار چرخ متحرک با جعبه‌دنده‌ای پایین‌تر از دیگر هم‌کلاسان خود به سطح زمین هستند.

پرادو در دنده‌های سنگین‌تر، بیشتر نشان می‌داد که یک اتومبیل آفرود است تا پاجرو GLS، این موضوع زمانی بیشتر نمایان می‌شود که در جاده آفرود گلی رانندگی کنید و به‌راحتی می‌توانید تفاوت میان رانندگی نرم پرادو را با پاجرو دریابید.

در پرادو سیستم کمکی پایین رفتن از تپه به شما در سراشیبی‌ها کمک فراوانی می‌کند. در سراشیبی‌ها احساس می‌کنید که به‌طور کامل به پرادو مسلط هستید و هیچ حرکتی از چشمان شما پنهان نمی‌ماند. صدای اتومبیل در حین عبور از آفرود به درون کابین می‌آید اما آن‌طور نبود که باعث آزار و اذیت باشد.

در سربالایی‌ها، با نگه‌داشتن از نصف تا سه‌چهارم پدال گاز، می‌توانید با آسودگی به بالای تپه برسید و لندکروزر پرادو به‌آسانی و باکمی غرش به بالا می‌رود. اگر سیستم احساس کند که چرخی در هوا معلق است، سیستم کنترل پایداری حرکت آن چرخ را محدود می‌کند تا هنگامی‌که به زمین می‌رسد، سمتی که آن چرخ قرار دارد نلغزد و اتومبیل از مسیر منحرف نشود.

پاجرو GLS دارای کیت چهارچرخ متحرک به‌اضافه قفل دیفرانسیل در مرکز و عقب اتومبیل و نیز جعبه‌دنده‌ای پایین نسبت به سطح زمین است. این سیستم می‌تواند بین دوچرخ متحرک و چهارچرخ متحرک عوض شود، این بدان معناست که این‌یک سیستم دیفرانسیل پاره‌وقت است. سیستم دیفرانسیل پاره‌وقت به کاهش مصرف سوخت کمک می‌کند.

کنترل کردن پاجرو GLS نسبت به پرادو در سراشیبی‌ها، کمی سخت‌تر است؛ بنابراین بهترین راه این است که خودتان به‌صورت دستی با عوض کردن دنده‌ها و استفاده از ترمزها در آفرود به‌سلامت از آن خارج شوید.

در سربالایی، احساس می‌شود که سیستم کنترل پایداری پاجرو نسبت به پرادو سخت‌تر مشغول کار است. قفل دیفرانسیل عقب به محدود کردن هرز گردی کمک شایانی می‌کند، اما راننده باید در پاجرو تلاش بیشتری نسبت به پرادو برای ماندن در بهترین مسیر داشته باشد. سیستم تعلیق پاجرو بسیار خوب است و نسبت به لندکروزر پرادو احساس بهتری را به راننده القا می‌کند؛ اما نمی‌تواند لقب بهترین خودروی آفرود را از پرادو بگیرد، شاید به این دلیل که پاجرو نسبت به پرادو نمی‌تواند هرجایی برود و پرادو تاب تحمل بیشتری در راه‌های صعب‌العبور دارد.

درهرحال، هر دو اتومبیل شایسته لقب اتومبیل مخصوص آفرود هستند، اما آن‌طور که مشخص است هر دو نمی‌توانند برنده باشند و تنها یکی از آن‌ها بهتر از دیگری است.

حکم

هم پاجرو و هم لندکروزر پرادو اتومبیل‌های شاسی‌بلندی هستند که قابلیت آفرود دارند و تا هفت سرنشین را می‌توانند در خود جای دهند؛ اما اگر به دنبال حمل کردن هفت نفر بزرگ‌سال هستید و به‌صورت جدی قصد رانندگی آفرود را دارید، هر دو اتومبیل مناسب هستند.

اما در بین این دو اتومبیل، پاجرو GLS کمی به‌روزتر شده است. طراحی داخلی زیباتر از نسل‌ها پیشین شده و این کار را برای رای نهایی سخت کرده است. لندکروزر پرادو، امکانات و تجهیزات مدرنی دارد و طراحی و تکنولوژی رانندگی بهتری در کنارش است.

پیشنهاد ما برای یک اتومبیل 7 نفره و آفرود، تویوتا لندکروزر پرادو است، اتومبیلی که باکمی فاصله توانست از پاجرو GLS بهتر باشد، هرچند پاجرو GLS نیز دلایلی برای خرید دارد تا شما را مجاب کند که به نمایندگی میتسوبیشی بروید؛ نظر شما چیست؟