حتماً بارها فیلم هایی که در آنها کامپیوترها صداهای عجیب و غریبی می دهند را دیده اید. صداهایی که شاید زمانی که افرادِ کمی در خانه خود کامپیوتر داشتند، جالب به نظر می رسید. ولی حالا چطور؟ اکنون بسیاری از ما با کامپیوترها کار کرده ایم و می دانیم که این صداها واقعی نیستند. آیا برخی از دست اندر کاران تولید فیلم ها شعور مخاطبان را دست کم می گیرند؟
این روزها تقریباً همه به صداهایی که کامپیوترها می دهند و صداهایی که نمی دهند آشنا هستند
به دهه 1980 و حتی 1990 می رویم. بسیاری از تماشاگران فیلم ها در این دوران هرگز کار با کامپیوتر را تجربه نکرده اند. هر کدام از آنها ایده ای از کامپیوترها دارند که گاهی منحصر به فرد است. در دهه 80 تنها 8 درصد از شهروندان آمریکا در منزل خود یک کامپیوتر دارند. در حالی که اکثریت درک کمی از قابلیت های این دستگاه ها و صدایی که توسط آنها تولید می شود، دارند.
شاید فیلم سازان این دو دهه باید به دلیل دست کم گرفتن شعور مخاطبان به علت اغراق بیش از حد در صداهای کامپیوترها عذر خواهی کنند. از جمله این موارد، صدای آشنایی است که در فیلم «War Games» محصول سال 1983 شنیده می شود:
مشابه این صدای تایپ کلمات را بارها در فیلم های دیگر نیز شنیده ایم. شاید تولید کنندگان فیلم ها قصد داشتند تماشاگران را به قابلیت های عجیب این جعبه مرموز (کامپیوتر) آگاه کنند.
به دهه 1990 می رویم. حالا همین صداها ظاهر مرموز تر و نمایشی تری پیدا کرده اند. حتی «استیون اسپیلبرگ» مشهور هم در فیلم «پارک ژوراسیک» محصول سال 1993 از این صداها استفاه کرده است:
در ویدیوی دیگری از فیلم «هکرها» محصول سال 1995 اوج استفاده از این صداها را به طرز خنده داری می بینیم.
آیا کامپیوترهای بی صدا بیش از حد حوصله سر بر به نظر می رسند؟
به سال 1997 که می رسیم تنها 36 درصد از شهروندان آمریکایی در منزل خود کامپیوتر دارند. در حالی که این میزان در سال 2015 به 86.8 درصد می رسد. به این ترتیب اکنون بیشتر افرادی که این فیلم ها را تماشا می کنند، به خوبی از صداهایی که کامپیوترها می دهند و نیز صداهایی که از آنها پخش نمی شود، آگاه هستند. اکنون تقریباً همه می دانند که چرا وقتی که یک فایل را در کامپیوتر باز می کنند، نیازی به تولید صدای «زززززززز» توسط کامپیوتر نیست!
شاید از طرفداران فیلم «مرد آهنی» باشید، ولی احتمالاً موافق هستید که چنین صداهایی در اولین نسخه این فیلم که در سال 2008 روی پرده رفت، مضحک به نظر می رسند:
در فرای این صحنه های تمسخر آمیز، آیا تصور کرده اید که اگر کامپیوترها واقعاً چنین صداهایی را تولید کنند، چه می شود؟ قطعاً بسیاری از ما تحمل شنیدن دائمی این صداها را نداریم.
با این حال هنوز هم بسیاری از تولید کنندگان فیلم ها علاقه بسیاری به استفاده از این صداها دارند. به عنوان نمونه صحنه هایی از فیلم «بلک هت» محصول سال 2015 را مشاهده کنید:
اما چه دلیلی برای استفاده از این صداها وجود دارد؟ آیا کامپیوترهای بی صدا بیش از حد حوصله سر بر به نظر می رسند؟ آیا کارگردانان می خواهند نسل های پیشین تماشاگرها را جذب کنند؟ آیا این عادت هالیوود قرار است برای همیشه ادامه داشته باشد؟
در نهایت شاید بتوان امیدوار بود که در آینده تهیه کنندگان، متخصصین حوزه صدا، کارگردانان و ... کمتر از نویزهای غیر واقعی کامپیوترها در فیلم ها استفاده کنند.
