برای انس بیشتر با قرآن، ذائقه سازی اولین گام فرهنگ سازی است. هم چنان که غذای خوب را تا مزه نکنی، خوشمزگی آن آشکار نمی شود. و هرگاه خوشمزگی غذا در ذائقه ها به یاد می ماند، همگان با میل و رغبت رو به سوی آن می اورند.
(انس) در لغت، معنایى مقابل (وحشت) دارد (معجم مقاییس اللغة،ابن فارس،ج1، ص145) و انس انسان به چیزى، بدین معناست که از آن، هیچ وحشت و اضطرابى ندارد و همراه با آن به آرامش مى رسد. انسانِ کمال طلب، فقط به امور مادّى بسنده نمى کند و به سوى هدف هاى والاترى گام بر مى دارد. لذا وحشت و تنهایى خود را در پناه امور معنوى زائل مى کند. در روایات، به انس با علم و معرفت به قرآن و ذکر خدا سفارش شده است.
پیامبر (صلی الله و علیه وآله) می فرماید: «ان هذا القرآن حبل الله...عصمه لمن تمسک به و نجاه لمن تبعه» «این قرآن ریسمان الهی است... نگاه دارنده آسیب ها ست برای کسی که به چنگ آویزد و وسیله نجات برای کسی است که از پیروی کند.» [وسایل الشیعه/ج6/168]
امام على (علیه السلام) فرمود: هرکس با قرآن انس گیرد، از جدایى دوستان، وحشتى نخواهد داشت. (غررالحکم و دررالکلم، عبد الواحد الآمِدى، ح8790)
امام صادق (علیه السلام) فرمود: به دنبال مونسى بودم که در پناه آن، آرامش پیدا کنم، آن را در قرائت قرآن یافتم. (مستدرک الوسائل، میرزا حسین النورى، ج12، ص174)
«مزه تا «خوشمزه»
برای انس بیشتر با قرآن ، ذائقه سازی اولین گام فرهنگ سازی است. هم چنان که غذای خوب را تا مزه نکنی، خوشمزگی آن آشکار نمی شود. و هرگاه خوشمزگی غذا در ذائقه ها به یاد می ماند، همگان با میل و رغبت رو به سوی آن می آورند.
برای انس با قرآن نیز باید از«شنیدن» و «خواندن» آغاز کرد. مزه «شنیدن» تمایل روح و جان و افق فکر و اندیشه آدمی را به سوی «شنیده» ها می کشانند. و مزه «خواندن» نیروی درک و حافظه را با «خوانده» ها مانوس می کند. به طوری که با شروع شنیده ها و خوانده ها ادامه قبلی ها در ذهن مرور می شود. این همان مرحله اول «انس با قرآن» است.
درباره شنیدن قرآن؛ خداوند می فرماید: «وَ إِذا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَ أَنْصِتُوا لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ» [اعراف/204] «و چون قرآن خوانده شود، گوش بدان فرا دارید و خاموش مانید، امید که بر شما رحمت آید.»
و درباره خواندن قرآن ؛ می فرماید: «فَاقْرَؤُا ما تَیَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ» [مزمل/20] «هر چه از قرآن میسّر مى شود بخوانید.»
و جهت انس بیشتر با قرآن نیز می فرماید: «وَ رَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتیلاً» [مزمل/4] «و قرآن را شمرده شمرده بخوان.»
بهترین ثمره این «شنیدن» و «خواندن» نورانیت خانه دل و خانه گل است. پیامبر (صلی الله و علیه وآله) فرموده اند: «نَوِّرُوا بُیُوتَکُمْ بِتِلَلاوَةِ الْقُرْآن» [الکافی/2/610] «خانه هایتان را با تلاوت قرآن نورانی کنید.»
برای انس با قرآن نیز باید از«شنیدن» و «خواندن» آغاز کرد. مزه «شنیدن» تمایل روح و جان و افق فکر و اندیشه آدمی را به سوی «شنیده» ها می کشانند. و مزه «خواندن» نیروی درک و حافظه را با «خوانده» ها مانوس می کند. به طوری که با شروع شنیده ها و خوانده ها ادامه قبلی ها در ذهن مرور می شود. این همان مرحله اول «انس با قرآن» است.
طناب «انداخته» یا «آویخته»
قرآن همچون ریسمان «آویخته» است نه «انداخته»؛به طوری که هر کس به آن چنگ آویزد بالا می رود.
پیامبر (صلی الله و علیه وآله) می فرماید: «ان هذا القرآن حبل الله...عصمه لمن تمسک به و نجاه لمن تبعه» «این قرآن ریسمان الهی است... نگاه دارنده آسیب ها ست برای کسی که به چنگ آویزد و وسیله نجات برای کسی است که از پیروی کند.» [وسایل الشیعه/ج6/168]
راه بهره مندی از این ریسمان الهی علاوه بر شنیدن و خواندن ؛«تامل» در آیات و «تدبر» در قرآن است.
چنان که خداوند فرموده: «کِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَیْکَ مُبارَکٌ لِیَدَّبَّرُوا آیاتِهِ وَ لِیَتَذَکَّرَ أُولُوا الْأَلْبابِ» [ص/29]: «[این] کتابى مبارک است که آن را به سوى تو نازل کرده ایم تا در[باره] آیات آن بیندیشند، و خردمندان پند گیرند.»
کلام آخر:
جهت انگیزه سازی هر چه بیشتر برای «انس با قرآن»؛ درک عظمت قرآن و تجربه بزرگان بسیار کارگشاست.
منابع:
اسک دین
حوزه
فرآوری: زهرا اجلال
منبع : پرسمان
