آخرین گزارش بودجه خانوار در مناطق شهری بانک مرکزی نشان میدهد اغنیا در سال 95، 20 برابر فقرا برای بهداشت و درمان خود هزینه کردهاند!...
به گزارش ، روزنامه جوان نوشت: آخرین گزارش بودجه خانوار در مناطق شهری بانک مرکزی نشان میدهد اغنیا در سال 95، 20 برابر فقرا برای بهداشت و درمان خود هزینه کردهاند! ترجمه این آمار یعنی فقرا برای موازنه کفه ترازوی دخل و خرجشان ناگزیرند تا مرز اضطرار دور هزینههای بهداشت و درمان را خط بگیرند. ثروتمندان اما در کنار توجه بیشتر به سلامتشان، بَرجهای بهداشتی درمانی ناشی از تقاضاهای القایی هم دارند و هزینههای جراحی زیبایی موجب شده تا بالاترین درصد هزینههای کمرشکن در کشور به طبقه با درآمد بالا تعلق گیرد و 16 میلیون نفر از اغنیا که 20 درصد جامعه را تشکیل میدهند با انجام اقدامات درمانی غیرضروری و القایی همچون جراحیهای زیبایی که با درآمدشان نمیخواند، حدود نیمی از هزینههای کمرشکن سلامت را به خود اختصاص دهند.
زیر خط فقر کشیدهشدن با هزینههای درمان مفهومی بود که پیش از هزینههای کمرشکن سلامت با آن مواجه بودیم. حالا با تغییر سبک زندگی و گرایش افراطی به جراحیهای زیبایی، هزینههای کمرشکن به ثروتمندان هم تسری پیدا کرده است. یک سوی این معادله افراد فقیری هستند که سلامت آخرین گزینه انتخابیشان است و سوی دیگر افرادی که برای کوچک کردن بینی و تراشیدن پیهای اضافه و کشیدن پوست و در یک کلام تطابق با تعریفهای تازه زیبایی حاضرند تا 40 درصد از هزینههای زندگیشان را وسط بگذارند.
پولدارها 20 برابر فقرا برای سلامت خود هزینه کردهاند
گزارشهای بانک مرکزی از بودجه خانوار نشان میدهد در یک دهه اخیر به طور کلی هزینههای سلامت در سبد هزینههای خانوار افزایش یافته است. در حالی که در سال 1386 سهم هزینه بهداشت و درمان از کل هزینههای خانوارهای شهری 4.4 درصد بوده، این سهم در سال 1395 به 5.9 درصد افزایش یافته است.
نکته جالب توجه اینجاست که سهم هزینه بهداشت و درمان از کل هزینه سالانه خانوارهای شهری در دهک اول (ضعیفترین قشر) از4.9 درصد در سال 1386 به 4.4درصد کاهش یافته و تقریباً میتوان گفت روند این سهم طی یک دهه اخیر، روندی نزولی بوده است. در برابر این سهم هزینه بهداشت و درمان از کل هزینه سالانه خانوارهای شهری در دهک دهم (ثروتمندترین قشر) در سال 1386، 4.5 درصد بوده است که این سهم به 6.1 درصد در سال 1395 رسیده است. روند این سهم برای خانوارهای حاضر در دهک دهم در یک دهه اخیر تقریباً صعودی بوده است. در سال 1386 هزینهای که دهک دهم برای بهداشت و درمان خود در یک سال پرداخت کرده، حدود یک میلیون و 419 هزار و 743 تومان بوده و این در حالی است که این هزینه برای یک خانوار حاضر در دهک اول حدود 99 هزار و 805 تومان بوده است. یعنی در سال 1386 یک خانوار حاضر در دهک دهم حدود 14 برابر بیشتر از یک خانوار حاضر در دهک اول طی یک سال برای بهداشت و درمان خود هزینه کرده است. در سال 1395 این هزینه برای یک خانوار حاضر در دهک دهم حدود 7 میلیون و 646 هزار و 860 تومان بوده و برای یک خانوار حاضر در دهک اول حدود 381 هزار و 689 تومان بوده است. یعنی در سال 1395 یک خانوار حاضر در دهک دهم حدود 20 برابر بیشتر از یک خانوار حاضر در دهک اول طی یک سال برای سلامت خود هزینه کرده است.
به بیان دیگر یک خانوار پولدار حدود 20 برابر بیشتر از یک خانوار بیپول در سال 1395 برای بهداشت و درمان خود هزینه کرده است و این نسبت طی 10 سال (یعنی از 1386 تا 1395) بیشتر هم شده است.
هزینههای کمرشکن سلامت برای اغنیا!
آنطور که ایرج حریرچی،سخنگوی وزارت بهداشت میگوید بالاترین درصد هزینههای کمرشکن در کشور ما مربوط به طبقه درآمد بالاست، زیرا این افراد در معرض تقاضای القایی هستند و اقدامات درمانی را انجام میدهند که با درآمدشان نمیخواند. بر این اساس 16 میلیون نفر با درآمد بالا که 20 درصد جامعه را تشکیل میدهند، 45.5 درصد از هزینههای کمرشکن سلامت را به خود اختصاص میدهند. حریرچی هزینههای کمرشکن سلامت را اینگونه تعریف میکند: اگر کسی 40 درصد هزینههایش را به سلامت اختصاص دهد، دچار هزینههای کمرشکن شده است. یعنی فرد از هزینههای ضروری دیگرش میزند و آن را در حوزه سلامت خرج میکند. وی معتقد است آمار 45.5 درصدی سهم هزینههای کمرشکن سلامت در بین اغنیا نشان میدهد که اقشار ثروتمند در حوزه سلامت انتخابهای درستی ندارند. بنا به تأکید حریرچی عملهای جراحی زیبایی از عوامل اصلی هزینههای کمرشکن سلامت است که برخلاف تصورات قشر با درآمد بالای جامعه بیشتر دچار آن میشود، چون تقاضای القایی بالاتری دارند.
به گفته سخنگوی وزارت بهداشت هزینههای فقرزا در حوزه سلامت، هزینههایی است که با انجام آنها فرد به زیر خط فقر تعریف شده میرود. وی میافزاید: 91.8 درصد افرادی که دچار هزینههای فقرزا میشوند جزو افراد با درآمد پایین جامعه هستند و 6 درصد در 20 درصد پایینتر از متوسط هستند و جمعاً 60 درصد بقیه افراد جامعه 2.2 درصد دچار هزینههای فقرزا میشوند.
حریرچی تأکید میکند: هزینههای فقرزا بیشتر وظیفه دولت و وزارت بهداشت و بیمههاست، اما هزینههای کمرشکن در اقشار بالاتر از متوسط و متوسط نیاز به تغییر رفتار و نوع انتخاب دارد.