آیات

یکی از شبهات دیرین درباره قرآن کریم، مسأله وجود آیاتِ متشابه در این کتاب آسمانی است

1. مکتب اسلام بر خلاف مکاتب مادی و الحادی، جهان آفرینش را باشعور و برخوردار از نوعی علم و ادراک می داند. آیات قرآن، مانند آن دسته از آیاتی که بر سجده(نحل/ 49 و حج/ 18) تسبیح(اسراء/ 44،حدید/ 1،تغابن/ 1 و رعد/ 13)وشهادت و نطق موجودات(فصّلت/ 11 و 21) دلالت می کند، گواه این مدّعاست.

یکی از مباحث بسیار مهم که هدف از بعثت انبیاء را بیان می کند و آثار تربیتی و عقیدتی متعددی بر آن مترتب است، بحث هدایت و ضلالت می باشد

جهانی و جاودانه بودن قرآن کریم اقتضا دارد که این کتاب الهی به همه زبان های بشری ترجمه شود تا جویندگان حقیقت و معارف زلال الهی که با زبان عربی ناآشنایند، بتوانند از آن بهره ببرند

«معجزه» دارای دو کاربرد عام و خاص است. در کاربرد خاص، «معجزه» بر کارهای خارق العاده ای اطلاق می شود که پیامبران برای اثبات نبوّت خویش انجام می دادند و در کاربرد عام، بر هر کاری که فوق طاقت بشری باشد و به عنایت ویژه خداوند تحقق یافته باشد، «معجزه» می گویند، اعم از اینکه برای اثبات نبوّت باشد یا برای تأیید مؤمنان و ایجاد اطمینان در ایشان

قرآن به مثابه «ثقل اکبر» و گوهری گرانبار از گنجینه میراث نبوی، چراغ راه هدایت و در ظلمات فتنه ها و چالش شبهه ها، پناهگاهی امن به حساب می آید. چشم دیده و دل به این چراغ روشن بستن و حقیقت را در آیینه صاف آن به تماشا نشستن و معنویت و معرفت را در زلال جاری آن یافتن، رسالت اساسی اهل ایمان است.

آیات متشابه قرآن همواره محل بحث و طرح دیدگاه های مختلف مفسّران بوده اند و برگزیدن یک رأی مستلزم کنکاش و بررسی در آراء گوناگون تفسیری است. در این نوشتار، به بررسی نظرات متفاوت و بعضا متضاد برخی مفسّران پیرامون آیه 72 سوره احزاب که به آیه «امانت» مشهور است، پرداخته شده.

برای فراهم شدن زمینه مناسب بحث منطقی درباره تولید دانش، باید مبادی تصوریه آن از جمله مفهوم علم کاویده شود. بشر معاصر به امید ساختن بهشت زمینی با تکیه بر شناخت طبیعت و غفلت از پایه های معنوی تفکر و تمدن به پیش رفت، اما امروزه با توجه به توسعه علوم گوناگون با بحران های بیشماری دست به گریبان است.

قرآن کریم علاوه بر تصریح به قضایای قطعی و شک ناپذیری که با عباراتی نظیر «لاریب فیه» بیان می نماید، انسان ها را دعوت به ایمان تحقیقی نسبت به قضایای یقینی نموده و ایمان تقلیدی نسبت به آن ها را آن گاه که مبتنی بر ظن و گمان باشد، کافی نمی داند