قاعده

«ثم جعلناک علی شریعة من الامر فاتبعها ولاتتبع اهواء الذین لایعلمون * انهم لن یغنواعنک من الله شیئا و ان الظالمین بعضهم اولیاء بعض و الله ولی المتقین * هذا بصائر للناس وهدی ورحمة لقوم یوقنون»(1)

راغب در مفردات می گوید: شرع یعنی راه و روش آشکار، و گفته می شود: «شرعتُ له طریقاً»؛ یعنی راه را برای او روشن کردم. «شرع» مصدر است و راه روشن را شرع گفته اند و از آن، سه کلمه «شَرع»، «شِرع» و «شریعت» گرفته شده است و این معنا برای طریقه الهی به عنوان استعاره به کار می رود و در شرع اسلام، تعبیر «شرعة و منهاجاً»1 آمده است.

این نوشته، پژوهش مختصری است پیرامون قاعده «درء» وشامل دو بحث است:

در ادامه بحث از قواعد فقهی در باره ضمان قهری نوبت به قاعده (مایضمن بصحیحه یضمن بفاسده) رسید. دربخش پیشین(شماره 22مجله) پاره ای از

در ادامه بحث از قواعد فقهی در باره ضمان قهری نوبت به قاعده «ما یضمن بصحیحه یضمن بفاسده » رسید

در ادامه بحث از قواعد فقهی در باره ضمان قهری (لزوم جبران خسارت) نوبت به قاعده مایضمن می رسد. دراین شماره ،بخش اول این قاعده را با مباحث ذیل ملاحظه می کنید:

سخن از پاس داشت فقه و فقهاست، بزرگداشت بزرگ مردی که حوزه های علمیه، مراکزعلمی و تربیتی و جهان تشیع پس از سال ها همچنان از آثار وجودی او بهره مند است. گذشته از این که عالم و متقی بود، مدیر، جامع نگر، بزرگ منش و نوآور نیز به شمار می رفت.

از جمله قواعد فقهی مربوط به ضمان قهری(مسوولیت مدنی)() بدل حیلوله است. این قاعده همانند دیگر قواعد فقهی بخش ضمان ها در تامین حقوق، امنیت و سالم سازی روابط اقتصادی نقش بسزایی دارد

در شماره پیش (12 11) بخش اول قاعده اتلاف مورد بررسی قرار گرفت. عناوین مهم آن عبارت بود از:

درادامه ء تحقیق در قواعد فقهی، نوبت قواعدی است که در باره ء ضمان قهری (لزوم جبران خسارت) بحث می کند. در شماره پیش، قاعده ء اتلاف مورد رسیدگی قرار گرفت