معرفت, به معنای بازتاب تجزیه و تحلیل واقعیتها در ذهن انسان, به همان گونه که هست1, و یا به معنای حالتی که شناسنده را به سکون وا می دارد2, حال چه از راه حسّ به دست آمده باشد, یا از راه عقل3, مقوله ای است که گونه پیوند انسان با جهان و جامعه را روشن می کند و عامل اصلی شکل گیری ایمان و معیار شناخت حق و باطل و راه گشای فهم قانونهای حاکم بر هستی است.4
