اهل‌بیت

حضور اهل بیت(علیهم السلام) در اولین اربعین شهادت امام حسین(علیه السلام) بر سر مزار آن حضرت در کربلا از مسائلی است که در قرون اخیر برخی محققان شیعه درباره آن تشکیک کرده اند

گرامی داشت اربعین سالار شهیدان حضرت حسین بن علی (ع) در میان شیعیان آن حضرت از اهمیت و ارزش ویژه ای برخوردار است. از دیدگاه بسیاری از صاحب نظران و مورخان شیعه و اهل سنت، مبنای تاریخی چنین بزرگداشتی، ورود اهل بیت به کربلا در اولین اربعین حسینی (سال 61 هجری) و دفن سرهای مطهر شهیدان بویژه سر مقدس امام حسین (ع) در کنار پیکرهای مطهر آنهاست.

در چهارمین قسمت از این سری مقالات، سیر تاریخی مدح مذهبی و مرثیه سرائی در ایران در قرنهای ششم، هفتم و هشتم هجری به کوتاهی مورد بررسی قرار گرفت، وبه این نتیجه رسیدیم که در دو قرن هفتم و هشتم، علاوه بر شاعران شیعه مذهب، در میان علما، نویسندگان و شاعران سنی مذهب هم، خیلی بیشتر از دوره های پیشین و حتی در بعضی موارد به وضع بی سابقه ای، احترام وافی نسبت ...

به دنبال طرح موضوع آگاهی حضرت امام حسین (ع) از سرنوشت حرکت و نهضت خویش و شبهه ای که یکی از نویسندگان در تحلیل حرکت حضرت و علم ایشان به سرانجام شهادت ایجاد کرده بود و پیرو پرسشهایی که برخی روحانیون در این خصوص از محضر علامه سید محمد حسین طباطبایی «قدس سره » کردند، ایشان رساله ای کوتاه را در باره علم امام نوشتند و در آن زمان منتشر شد

این شکوه و جلال که در بارگاه امامان می بینی!

ثقل به دو فتحه هر شی ء نفیس و گران قیمت است که باید در حفظ آن اهتمام شود. به همین معنی است در حدیث «انی تارک فیکم الثقلین کتاب الله و عترتی» یعنی: همانا من بین شما دو چیز گرانبها را باقی می گذارم

نام شریف آن بزرگوار فاطمه و القاب ایشان «معصومه » «ستی »، «فاطمه کبری » و «کریمه اهل بیت » است.

شجاعت و قوت قلبی که ابا عبد الله در روز عاشورا از خود نشان داد،همه[شجاعان] را فراموشاند.این،سخن راویان دشمن است

مداحان اهل بیت،که با ذکر مصیبت و ذکر فضایل خاندان وحی،مجالس حسینی راگرم و اشک عاشقانه شیعیان آل الله را جاری می سازند،از عوامل مهم بقاء فرهنگ عاشورایند

در مجمع البیان گفته است: امام ابی جعفر(ع)فرموده: مقصود از جمله"ثم اهتدی"اهتداء به ولایت اهل بیت است، زیرا به خدا سوگند اگر کسی خدا را در تمام عمرش در بین رکن و مقام عبادت کند، آنگاه بدون ولایت ما بمیرد به صورت، در آتشش می کند (1) و این روایت را حاکم ابو القاسم حسکانی به سند خود نقل نموده و عیاشی هم درتفسیر خود به چند طریق نقل کرده است (2).