تجربه-عرفانی

مقدمه   انسان با توجه به حضور جنبه‌ای الهی، یعنی روح، در وجود خود، این توان را دارد که با خدای خود نوعی ارتباط معنوی داشته باشد

در دو دهه اخیر، ادبیات اسلامی ما ارتباط تنگاتنگی با مفاهیم، اصطلاحات و نظریه های فلسفی و کلامی برخاسته از فرهنگ غرب داشته است

برای محققان حوزه فلسفه دین، خصوصا شاخه تجربه دینی و مطالعات تطبیقی سنّتهای عرفانی، استیون کتز(2)، فیلسوف دین امریکایی، چهره ای آشناست

بسیاری از نقدهای وارد شده بر دیدگاه آلستون، مربوط به ادعای هم سنخ بودن تجربه دینی با تجربه حسی و از همه مهم تر، ناسازگاری تجربه های دینی در فرهنگ ها و سنت های دینی گوناگون است

گاه بین تجربه دینی و تجربه عرفانی تفاوت گذاشته می شود. متعلق تجربه دینی امور فوق طبیعی است; مانند خدا، ملائکه و اولیا. اما اتصال به حق و هدم مرزهای خودیت، هرچند به طور موقت را «تجربه عرفانی » گویند. مراد ما از تجربه عرفانی معنای عامی است که هر نوع شهود قدسی فوق طبیعی را شامل می شود.

دین طیف گسترده ای از عقاید و اعمال گونه گون را به منصه ظهور در می آورد . جنگهای صلیبی و استعمار، تبلیغات [مسیحی] و فراخوانی به کیش خود، بحث و دفاع از آموزه های دینی نتوانسته است یک توافق جهانی ایجاد کند