خشونت-خانگی

راضیه تجار با اشاره به تعهد نویسنده‌ها به جامعه و قلم‌شان، درباره نوشتن درباره مسائل «رومینا»ها می‌گوید: نویسنده هنگامی که می‌نویسد نباید فراموش کند آن‌چه ارائه می‌دهد و در دسترس مخاطبان قرار می‌گیرد می‌تواند شعله‌ای باشد که بسوزاند یا آبی بر آتش باشد.

عباس جهانگیریان می‌گوید: کار ادبیات آموزش غیرمستقیم است و اگر دختر یا پسری قبل از این‌که وارد رابطه عاطفی شوند، کتاب‌هایی درباره این ماجراها بخوانند و با این مسائل آشنا شوند تا حدودی می‌تواند جلو این وقایع را بگیرد.

مصطفی رحماندوست با اشاره به نبود زیرساخت‌های فرهنگی می‌گوید: ماجرای رومینا ابتدای قضیه است و باز هم اتفاق خواهد افتاد.

رضی هیرمندی می‌گوید: یکی از علت‌هایی که خشونت‌ بر «رومینا»ها اعمال می‌شود دوری از ادبیات و زیبایی‌شناسی هنری و نداشتن روح تلطیف‌شده از رهگذر هنر است.

حمیدرضا شاه‌آبادی می‌گوید: نویسنده‌های ما کمتر سراغ مسائل واقعی نوجوانان می‌روند و برای نوجوانانی می‌نویسند که ساخته ذهن‌شان هستند.

شهرام اقبال‌زاده با مروری بر پرداختن ادبیات به مسائل «رومینا»ها می‌گوید: ادبیات می‌توانست نقش بسیار مهمی در این زمینه داشته باشد، اما ما عشق را سانسور می‌کنیم و عشق به‌طور کلی ممنوع است.

فرهاد حسن‌زاده از نظارتی می‌گوید که مانع نوشتن مسائل کودکان و نوجوانان می‌شود و ادبیات را بی‌خاصیت می‌کند. او همچنین می‌گوید بچه‌ها دوست دارند رمان‌های عاشقانه بخوانند.

محمدرضا یوسفی می‌گوید: ادبیات کودک و نوجوان شکل و شمایل دولتی پیدا کرده و به مسائل حساس کودکان نزدیک نمی‌شود یا به سختی می‌تواند به مسائل «رومینا»ها نزدیک شود.