خشونت-خانگی

پیروز قاسمی می‌گوید: اگر بهترین کتاب‌ها نوشته شوند اما جامعه به استفاده یا به هر دلیلی پذیرش آن‌ها تمایل نداشته باشد، ادبیات چه کاری می‌تواند از پیش ببرد؟

محمدرضا شمس با بیان این‌که کوچکترین برخورد بین خانواده‌ها در کتاب با ممیزی روبه‌رو می‌شود، می‌گوید: باید مقداری درباره ممیزی و خط قرمزها تجدیدنظر و اجازه ورود نویسنده‌ها به برخی از مسائل داده شود.

شهلا انتظاریان می‌گوید: از دورانی که می‌گفتند نباید خشونت در کتاب‌های کودک و نوجوان باشد، قصه‌ها نباید تلخ باشد و داستان‌ها باید شاد باشند و پایان خوشی داشته باشند، گذشته است.

بلقیس سلیمانی می‌گوید: دست نویسنده‌ها بسته است، زیرا هرگونه ناهنجاری انکار می‌شود.

جمال‌الدین اکرمی با اشاره به دشواری نوشتن درباره مسائل «رومیناها» در ادبیات می‌گوید: ادبیات کودک و نوجوان ما بیشتر از آن‌که آگاهی‌دهنده باشد سرگرم‌کننده است.

احمد آرام می‌گوید: نویسندگان برای این‌که مصیبت‌ها را نشان دهند راه بسیار سختی در پیش دارند. مطمئنم راه سخت‌تر خواهد شد و ما باید زحمت بیشتری بکشیم تا بگوییم چه‌ چیزی جامعه را تهدید می‌کند.

سمیرا اصلان‌پور با بیان این‌که ادبیات نقش کمی در تربیت نسل‌ها داشته و دارد، می‌گوید: بزرگترین نقش و تأثیر را آموزش و پرورش دارد که آن هم بدآموزی دارد.

شورای کتاب کودک فهرستی از کتاب‌های برگزیده، شایسته تقدیر و چهارستاره را با موضوع «خشونت خانگی علیه کودکان»، از میان کتاب‌های منتشرشده در سال‌های 1360 - 1398 منتشر کرده است.

راضیه تجار با اشاره به تعهد نویسنده‌ها به جامعه و قلم‌شان، درباره نوشتن درباره مسائل «رومینا»ها می‌گوید: نویسنده هنگامی که می‌نویسد نباید فراموش کند آن‌چه ارائه می‌دهد و در دسترس مخاطبان قرار می‌گیرد می‌تواند شعله‌ای باشد که بسوزاند یا آبی بر آتش باشد.

عباس جهانگیریان می‌گوید: کار ادبیات آموزش غیرمستقیم است و اگر دختر یا پسری قبل از این‌که وارد رابطه عاطفی شوند، کتاب‌هایی درباره این ماجراها بخوانند و با این مسائل آشنا شوند تا حدودی می‌تواند جلو این وقایع را بگیرد.