رجعت

از نوای غریبانه استغاثه امام حسین علیه السلام، سال ها و قرن ها می گذرد، اما انعکاس آن را می توان در لحظه لحظه تاریخ به گوش جان شنید، این فریاد نه تنها رو به خاموشی و افول نگذاشته، بلکه هر روز رساتر و پرصلابت تر، خروش وجوشش آزادگان عالم را افزوده است.

در دو شماره قبل تحت عنوان «رجعت » مباحثی مستند به روایات درباره «بازگشت برخی از شهدا و صالحین » به دنیا (قبل از وقوع قیامت کبری) در عصر ظهور تقدیم شد.

ولدت فاطمة الزهرا«علیهاالسلام » بمکة بعد النبوة بخمس سنین و بعد الاسراء بثلاث سنین، فی العشرین من جمادی الاخرة (1) فی بیت الوحی و النبوة بیت رسول الله «صلی الله علیه وآله » من زوجته السیدة خدیجة الکبری «علیهاالسلام » و کانت قرة عین الرسول و بضعة منه کما روی فی صحیح المسلم بعد ذکرسلسلة الرواة:"

«رجعت» را که عبارت است از «بازگشت گروهی از مؤمنان خالص» و «طاغیان و کفار بسیار شرور» بعد از ظهور حضرت مهدی(ع) و «در آستانه رستاخیز»1 باید از جمله اموری دانست که اعتقاد بدان خاصه پیروان مکتب تشیع است

این مقاله به مسئله رجعت (رجوع فرد به حیات دنیا، پس از مرگ) می پردازد . نویسنده، نخست با ذکر سه مقدمه، جوانب عقلی این مسئله را می کاود:

گروه حوزه‌های علمیه: صاحب تفسیر گرانقدر تسنیم در سخنانی به تبیین برخی معارف قرآنی پرداخت و تاکید کرد: در منطق ثقلین، مرگ پوسیدن نیست، بلکه از پوسته به درآمدن است ولی کفار، مرگ را پوسیدن می‌دانند و از آن واهمه دارند.

امامساله رجعت.رجعت مثل قیامت نیست