سرقت-ادبی

نویسنده فیلم‌نامه «غرش شیر» مدعی است که فیلم «پرویزخان» از روی فیلم‌نامه وی ساخته شده و به دلیل پاسخگو نبودن دست‌اندرکاران فیلم این ماجرا را از طریق مراجع قانونی پیگیری کرده است.

دادگاهی در ترکیه، الیف شافاک رمان‌نویس برنده جایزه را به پرداخت غرامت به نویسنده دیگری پس از متهم شدن به سرقت ادبی از کتابش محکوم کرد.

بسیاری از نویسنده ها از سرقت طرح ها و ایده ها و فیلمنامه هایشان به شیوه های مختلف گلایه مند بودند و این مسئله آسیبی است که از دو وجه قابل بررسی است.

اکبر اکسیر با بیان این‌که شعر پشت وانت را هم به نام خودشان می‌زنند درباره سرقت ادبی سخن گفت و ماجرای انتشار شعرش به نام حسین پناهی را بازگو کرد.

کریم رجب‌زاده با روایت ماجرای به سرقت رفتن انوری و شعرش، از سرقت ادبی در طول تاریخ می‌گوید و معتقد است که در جامعه، مرجعی برای دادخواهی شاعر وجود ندارد.

پیمان خاکسار از این‌که کتاب‌های سرقت‌شده از روی ترجمه‌های پرفروشش را در لیست تخفیف‌های یک سایت فروش کالا دیده است، می‌گوید.

مجید قیصری که معتقد است مجلس باید «کپی‌رایت» را به رسمیت بشناسد می‌گوید: ما اصلا «کپی‌رایت» را در کشور نمی‌شناسیم، در نتیجه وقتی اثری تولید می‌شود اما این حق برایش رعایت نمی‌شود، چه انتظاری می‌توان داشت که از آن سرقت نشود؟ چرا قانون ساکت است؟

محمود حدادی با اشاره به نویسندگان و هنرمندان «گرسنه‌شکم» می‌گوید: آسیب عمده‌ این است که مترجم‌ها در سال‌های اخیر از راه ترجمه نانی به دست نمی‌آورند.

احمد آرام با اشاره به سرقت‌های مدرن می‌گوید: سارق از عناصر داستانی، فضاسازی و زبان هیچ اطلاعی ندارد، اما سوژه‌های مختلفی در دسترس اوست که آن‌ها را قیمه‌قیمه می‌کند و در جاهای مختلف داستانش می‌گنجاند.

کامیار عابدی در حالی از افزایش سرقت ادبی نسبت به گذشته می‌گوید که معتقد است در گذشته به دلیل کمتر بودن افراد باسواد، مترجم و مولف در جامعه، اگر کسی می‌خواست سرقت ادبی کند، سرقتش خیلی زود شناخته و انگشت‌نما می‌شد، اما حالا این‌طور نیست.