ضمیر

هر که دیگران را بشناسد عاقل است و هر کس خود را بشناسد عارف است. « لائوسه » اساساً شناخت خود و دیگری یعنی آگاهی و درک شخصیت و منش خود و فقط از طریق شناخت شخصیت است که می توان به پذیرش خود، کنترل و یا تغییر رفتار خود و برقراری رابطه درست و خوب نایل شد

از روانکاوی آموخته ایم که ماهیت فرایند سرکوب در پایان دادن و محو کردن ایده یا فکری، که امری غریزی را نشان می دهد نهفته نیست، بلکه ماهیت این فرایند جلوگیری از آگاهانه شدن آن ایده است

هدف من در این نوشته کوتاه این است که اصول و مبانیِ روانکاوی را تدوین و به نحو به اصطلاح غیراستدلالی بیان کنم، یعنی به موجزترین و سرراست ترین شکل ممکن. طبیعتاً مقصود من این نیست که خواننده به این نظریه ایمان آورد یا اعتقاد راسخی به آن پیدا کند.

چگونه این موجود عظیم را تربیت کنیم؟