به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری میزان؛ واشنگتن پس از تعویق‌های مکرر تاریخ انتشار طرح به اصطلاح صلح موسوم به "معامله قرن" در نهایت اعلام کرد کنفرانسی اقتصادی به عنوان نخستین گام طراحی شده در این توافق در اواخر ماه ژوئن در بحرین برگزار خواهد شد.
معامله قرن که توسط «جرد کوشنر» داماد و مشاور ارشد «دونالد ترامپ» و «جیسون گرین بلات» نماینده ویژه ترامپ در مذاکرات غرب آسیا، طراحی و تدوین شد، پس از ماه‌ها تاخیر در انتشار در نهایت به برگزاری کنفرانسی اقتصادی در 24 و 25 ژوئن (3 و 4 تیر) انجامید. کنفرانسی که تحت الشعاع ناکامی «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر رژیم صهیونیستی در ایجاد ائتلاف برای تشکیل کابینه و در نهایت برگزاری مجدد انتخابات پارلمانی در سرزمین‌های اشغالی قرار گرفت.
پیش از بررسی و واکاوی چرایی و میزان موفقیت این کنفرانس باید توجه داشت که اساسا میانجیگری آمریکا در موضوع فلسطین و رژیم صهیونیستی به دلیل سیاست‌های جانبدارانه واشنگتن با شائبه‌های بسیاری مواجه بود. به همین دلیل مقامات فلسطینی پیشاپیش مخالفت خود را با آن اعلام کرده بودند.
نکته قابل توجه مخالفت رژیم صهیونیستی با این طرح است که به نظر می‌رسد بیشتر به دلایل داخلی و بحران سیاسی اخیر در سرزمین‌های اشغالی مطرح شده باشد.
برگزاری این رویداد در «منامه» پایتخت بحرین که نتیجه رایزنی آمریکا، رژیم صهیونیستی و برخی کشورهای عربی منطقه بوده به وضوح از نگرانی‌های داخلی و نیز بین المللی در مورد موفقیت این اقدام حکایت دارد و نشان می‌دهد برای طراحان، مجریان و حامیان این طرح این موضوعات بیش از موضوع فلسطین اهمیت دارند.
انگیزه‌های بحرین نیز از این اقدام فراتر از تعهدات اخلاقی و همسایگی با فلسطین است؛ چرا که این کشور نیز همانند سایر اعضای اتحادیه عرب در سال 2002 به داشتن روابط عادی و تعامل با رژیم صهیونیستی متعهد شده است.
در حالی که مجریان این طرح مدعی هستند کنفرانس بحرین بر چهار مولفه زیرساختها، صنعت، توانمندسازی و سرمایهگذاری بر روی نیرو‌های انسانی و اصلاحات دولتی متمرکز است، باید توجه داشت که تاکید بر موضوعات اقتصادی به عنوان پیش درآمدی بر تحولات سیاسی ابتکار جدیدی نیست. «شیمون پرز» رئیس پیشین رژیم صهیونیستی در سال 1993 و «موشه کهلون» وزیر دارایی کابینه «بنیامین نتانیاهو» در سال 2008 برنامه‌ای با همین قالب ارائه کردند.
اما به نظر می‌رسد این رویداد به رغم تلاش‌ها و برنامه ریزی‌های مختلف طراحان، مجریان و برگزارکنندگان آن عملا با شکست مواجه شود. عمده دلایل این پیش بینی عبارتند از:
- انگیزه‌های ژئوپلتیکی و جاه طلبانه طراحان، برگزارکنندگان و مجریان این طرح
- مخالفت برخی از کشورهای منطقه با حضور در این رویداد
- تردید در بی طرفانه بودن طرح مذکور به دلیل سیاست‌های ضد فلسطینی ترامپ در 2 سال اخیر
- تشدید اختلافات و شکاف‌های منطقه ای، تنش‌های فرقه‌ای و اعتراضات ضد دولتی ناشی از برگزاری این رویداد
- نارضایتی‌های سیاسی و اجتماعی در کشورهای منطقه‌ای پیشگام در برگزاری این رویداد
- غیرقابل اتکا بودن رژیم صهیونیستی در زمینه‌های مالی و نظامی
موارد مذکور از عمده دلایلی هستند که ناظران بین المللی از آن‌ها به عنوان دلایل ناکامی این کنفرانس یاد می‌کنند.
