برخورد با اوتیت سروز (۲)

سرگیجه

 مطابق آمار منتشر شده 22 درصد از کودکان مبتلا به اوتیت سروز دچار سرگیجه می‌شوند.

 یک آتاکسی مختصر و خفیف ممکن است با سرگیجه همراه باشد.

تشخیص نهایی بیمار به کمک اتوسکوپی

الف- در اتوسکوپی معمولا پرده گوش شفافیت خود را از دست داده و ورم کرده مشاهده می‌شود. ب- ولی برعکس اوتیت حاد میانی برجستگی پرده تمپان با اتوسکوپی قابل مشاهده است.

ج- در صورت طولانی شدن دوره بیماری در اثر عدم تشخیص به موقع پرده گوش ممکن است:

 کلستئاتوم به رنگ آبی در اثر تجمع سیدرین  نازک و چروک خورده (Retract) درآمده باشد.  گاهی وجود سطح مایع یا Bulle قابل رویت است.

ادیومتری

به کمک ادیومتری می‌توان: الف- شدت کم شنوایی ب- نوع کم شنوایی ج- یکطرفه یا دوطرفه بودن بیماری را تشخیص داد.

تمپانومتری

 تمپانومتری مکمل اودیومتری است و برای تشخیص وجود مایع در گوش میانی به کار برده می‌شود.  با اندازه‌گیری حرکات پرده تمپان می‌توان چهار نوع تمپانوگرام ترسیم کرد:

نوع A: تمپانوگرافی طبیعی نوع B: اوتیت سروز نوع C1: انسداد مجرای شنوایی نوع C2: انسداد شدید مجرای شنوایی

سیر بیماری

اوتیت سروز در بیشتر موارد بین 4-2 ماه بدون درمان بهبود یافته و برطرف می‌گردد. (لذا معاینه و پیگیری ماهیانه تا برطرف شدن آن ضروری است)

عوارض عمده آن عبارتند از: 1- کاهش شنوایی از نوع انتقالی (اشکال در یادگیری و کسب مهارت) 2- Superinfection (اوتیت حاد چرکی) 3- اسکار پرده تمپان 4- خطر ایجاد چروکیده شدن پرده تمپان و کلستئاتوما و تخریب استخوان‌های گوش. 5- ماستوئیدیت تحت حاد. 6- عودهای مکرر.

شیوع عود بیماری

در سنین 6-3 سالگی و بدون سابقه اوتیت سروز: در ماه‌ها و سال‌های آینده 1 درصد است.

در سنین 6-3 سالگی با سابقه اوتیت سروز:

الف- در کوتاه مدت: احتمال عود بیماری 10-5 درصد است. ب- در طولانی مدت: احتمال عود بیماری در سالهای بعد 80-50 درصد است.

توجه شود

در مواردی که سن کودک مبتلا به اوتیت سروز بیشتر از 7 سال باشد، خطر عود بیماری 4 برابر کودکان بدون این عارضه است.

درمان دارویی و مکانیکی

الف- داروهایی در درمان تاثیر واضحی ندارند عبارتند از: دکونژستان‌ها، آنتی‌هیستامینیک‌ها، ایمونواستیمولان‌ها، گاماگلبولین‌ها

ب- آنتی‌بیوتیک‌ها: در درمان عفونت همراه با رینوفارنژیت‌ها و کاهش شدت بیماری قابل استفاده و مفید است. در پیشگیری از عود O.M.E در نزد کودکانی که کمتر از 2 سال سن دارند و در مراکز نگهداری کودکان به سر می‌برند موثر است.

ج- درمان‌های مکانیکی: مانند منبسط کردن گوش میانی یا مانور والسالوا در کودکان کمتر مورد استفاده قرار دارند.

درمان جراحی

 ادنوئیدکتومی و برداشتن لوزه‌ها در موارد شدید و برای برطرف کردن کانون عفونی و پیشگیری از عود بیماری موثر است.  درمان جراحی در OME، فقط در مواردیکه افیوژن طول کشیده یا مزمن باشد مفید است و به طرق زیر انجام می‌گیرد:

الف- پاراسنتز: برای کاهش ادم و برقراری Aeration ب- میرنگوتومی: در مواردی که اوتیت گوش میانی از نوع سروموکوئید همراه با چرک و خون باشد. ج- لوله تهویه هوا: در اوتیت سروزی مزمن همراه با آتروفی تمپان، کم شنوایی هدایتی

نتیجه

اوتیت سروز گوش میانی (OME) از بیماری‌های شایع در نزد کودکان است.

تشخیص بیماری با گرفتن شرح حال دقیق، معاینه صحیح پرده تمپان مطرح می‌گردد.

و به کمک آزمایش‌های تکمیلی بیماری تایید می‌گردد. در این صورت می‌توان از بروز معلولیت و کری در نزد کودکان جلوگیری نمود.

برای خواندن بخش اول- برخورد با اوتیت سروز- اینجا کلیک کنید.