شکوه شکفتن

مهرت اگر به خانه دل جا نداشتی

هستی به جانِ پاک تو، معنا نداشتی

دل خوش نبود گر به شکوه شکفتنت

یک ذرّه آن امید به فردا نداشتی

بر دل اگر ز عشق تو آتش نمی فتاد

دنیای عشق، این همه غوغا نداشتی

لطفِ تو گر به داد دل من نمی رسید

از خود نشانه، ای دل رسوا! نداشتی

بار گرانِ هجر، چه سان می کشید دوش

شور حضور، گر دل شیدا نداشتی

گر انتظار شوق وصالت نمی فزود

این سان تو را دل از تو تمنّا نداشتی

افسرده بود گلشن و پژمرده بود گل

گر نرگست نگاهِ گل آرا نداشتی

جان در هوای وصل تو، پر باز می نمود

ای نازنین! چو سلسله در پا نداشتی

شب را اگر ز هجر تو سوزی به دل نبود

در پی سپیده ای شبِ یلدا نداشتی

بر چهرِ دل غبار نبودی، چو یارِ ما

از غیبتش غبار به سیما نداشتی

ما را در این زمانه چه می آمدی به سر

لطفی به ما چو زاده زهرا نداشتی

هجران، توان و تاب «ترابی» ربوده بود

گر سینه ای به وسعت دریا نداشتی