خون جنوب شهری می‌خریم!

چند سالی می‌شود که مراکزی برای جمع‌آوری پلاسمای خون از سوی وزارت بهداشت راه‌اندازی شده‌اند؛ ‌مراکزی که ابتدا در مناطق مرکزی شهر بودند، اما حالا به مناطق جنوبی حاشیه‌های شهر کشیده شده‌اند و در برابر پلاسمای اهدایی مبلغی حدود 40 هزار تومان به عنوان حق ایاب و ذهاب پرداخت می‌کنند.

به گزارش ، جوان نوشت: این مبلغ اما برای ساکنان مناطق کم برخوردار آنقدر جذاب است که آنها را به اهدای پلاسما برای دریافت پول تشویق کند. ‌حاشیه‌های شهر و مناطق تازه‌ای که بازاریاب‌های شرکت‌های خصوصی جمع‌آوری پلاسما برای کارشان انتخاب کرده‌اند، مرکز آسیب‌های اجتماعی هستند و احتمال اعتیاد و رفتارهای پر خطر در چنین مناطقی بیشتر است و این مسئله می‌تواند سلامت پلاسمای اهدایی را زیر سؤال ببرد، حتی اگر این پلاسماها آزمایش شوند. از سوی دیگر سنگ بنای اولیه مراکز خصوصی جمع‌آوری پلاسما به منظور گسترش صنعت پلاسما بوده است، ‌تعهدی که این مراکز از زیر بار آن شانه خالی کرده‌اند و حالا تنها پلاسمای خون مردم فقیرمناطق کم برخوردار را جمع‌آوری می‌کنند تا با صادرات این پلاسما تجارت کنند.

اگرچه یکی از افتخارات ایران تأمین خون و فرآورده‌های خونی مورد نیاز با اهدای داوطلبانه است، اما فعالیت‌های اخیر مراکز جمع‌آوری پلاسما این مهم را با چالش مواجه کرده است.
چند سالی است خرید پلاسمای خون در کشور باب شده و از ورود بخش خصوصی به تهیه پلاسما و صادرات آن به کشورهای اروپایی برای تهیه داروهای مشتق از پلاسما حکایت دارد. تجارت نسبتاً تازه‌ای که حالا انگار دردساز شده است.

استدلال را‌‌ه‌اندازی مراکز جمع‌آوری پلاسما هم تولید داروی مشتق از پلاسما برای بیماران ایرانی از پلاسمای ایرانی بود. به همین منظور مدیر‌عامل سازمان انتقال خون از ورود بی‌رویه داروهای مشتق از پلاسما به کشور انتقاد کرده و گفته بود: داروهای وارداتی مشتق از پلاسما راه بیماری‌های نوظهور را باز می‌کند. وی در این‌باره اینگونه توضیح داده بود: در آن زمان که ایدز به عنوان یک بیماری نوظهور در ایران چهره ناپسند خود را نشان داد از میان 3 هزار و 500 هموفیلی در ایران تنها 7 تا 8 درصد آنان به ایدز مبتلا شدند که درصد آلودگی در کشورهای غربی حدود 10 برابر بود. آن روز بخش عمده فرآورده‌های پلاسمایی را خود تولید می‌کردیم و حجم کمی از دارو و فرآورده مشتق از خون از خارج وارد می‌شد و از همین رو آلودگی در جامعه ما نسبت به کشور‌های غربی کم بود. به گفته وی حد‌اقل 15 سال است که کشورهای پیشرفته اجازه ورود داروهای مشتق از پلاسما را با منشأ بیگانه نمی‌دهند و متأسفانه در کشور ما هنوز شاهد ورود داروهای مشتق از پلاسما با منشأ بیگانه هستیم که امکان ورود بیماری‌های نوظهور و نوپدید را به همراه خواهد داشت. بنابراین یکی از استانداردها و بحث‌های سلامت این است که ما تلاش کنیم تا داروهای مشتق از پلاسمای مورد نیازمان را از پلاسمای خودمان تأمین کنیم تا اگر هم به موارد انتقال بیماری برخورد کردیم بیماری بومی خودمان باشد.

وی تأکید می‌کند: فعالیت این مراکز منوط به توسعه صنعت پلاسما است، ولی متأسفانه به دلیل عدم نظارت از جانب وزارت بهداشت، سازمان غذا‌، دارو و انتقال خون طی سال‌های گذشته این مراکز به تعهد اصلی خود که توسعه صنعت پلاسما است عمل نکرده‌اند و تنها فعالیت آنها منحصر به جمع‌آوری پلاسما شده است.
مدیرعامل سازمان انتقال خون کشور معتقد است: امکان تجارت و فعالیت اقتصادی برای این مراکز فراهم شده و متأسفانه در فعالیت آنها انحراف صورت گرفته است، همچنین به جای اینکه این مراکز در مناطق مناسب شهری تشکیل شود در حاشیه شهر تشکیل شده است و از طرفی نیز این مراکز دارای سیستم اطلاعی مرتبط با هم نبوده و این مسئله سبب می‌شود افراد به دلیل مسائل مالی اهدای پلاسمای مکرر در مراکز مختلف داشته باشند.

حالا اما پورفتح‌الله می‌گوید: حق پرداخت برای دریافت پلاسما در حد هزینه ایاب و ذهاب است و وزیر بهداشت نیز دستورالعملی تدوین و ابلاغ کردند که توسعه این مراکز متوقف شود، بنابراین حداقل بیش از یک سال است که مجوز جدیدی در این زمینه صادر نشده و نخواهد شد و این مراکز باید به تعهد خود مبنی بر ورود به صنعت پلاسما عمل کنند، در غیر این صورت باید خسارات این مدت را که از وظیفه اصلی خود انحراف داشته‌اند، بدهند. حالا پایان‌بندی این ماجرا در هاله‌ای از ابهام است؛ ‌پلاسمایی که فروخته می‌شود تا حداقل‌های زندگی برای مردم مناطق فقیر‌نشین پایتخت تأمین شود.