اشتباه بیشتر پدر و مادرها این است که وقتی کودک آنها مرتکب خطایی می‌شود، با عصبانیت به او می‌گویند: «چرا این کار را انجام دادی؟» این پرسشی است که حتی برخی از نوجوانان نیز نمی‌توانند به آن پاسخ دهند؛ بنابراین بهتر است به آنها بگویید: «اجازه بده در مورد کاری که انجام دادی با همدیگر صحبت کنیم.»
با کودکان به درستی صحبت کنید
با آنها همانگونه صحبت و رفتار کنید که انتظار دارید، آنها با شما رفتار کنند. یک کودک دو ساله نیز می‌تواند معنی لطفاً را متوجه شود. سعی کنید مؤدبانه و البته با جدیت، خواسته خود را مطرح کنید.
از لحاظ روانی با کودک درست رفتار کنید
حرف‌های تهدید‌آمیز و قضاوت‌گونه و کودک را متهم جلوه دادن، بسیار اشتباه است. وقتی با عصبانیت او را «تو» و یا «شما» مخاطب میکنید، او را متهم و خود را بی‌گناه جلوه داده‌اید.
پاسخ کودک به خواسته شما
هنگامی که احساس میکنید ممکن است پاسخ کودک به خواسته شما منفی باشد، از جملات مؤدبانه و البته امری استفاده کنید؛ مثلاً به جای اینکه بگویید: «آیا ممکن است میز را تمیز کنی» یا «از تو می‌خواهم که میز را تمیز کنی»، بهتر است از جمله: «لطفاً میز را تمیز کن» استفاده کنید.
یادآوری
گاهی اوقات باید به کودک یادآوری کنید که خواسته شما را انجام دهد. در این گونه موارد بهتر است به جای اینکه او را وادار کنید حرف‌های تکراری شما را بارها و بارها گوش دهد، می‌توانید بدون گفتن یک کلمه و فقط با یک مداد و کاغذ با او ارتباط برقرار کنید و جملات درخواستی خود را به صورت یادداشت‌های طنزآمیز، یادآوری کنید.
هر چقدر کودک با داد و صدای بلند صحبت کرد، شما آرام‌تر و آرام‌تر باشید و از جملاتی همچون: «من متوجه هستم و تو را درک می‌کنم»، استفاده کنید. اگر شما نیز صدای خود را بلند کنید، در واقع دو گرباد می‌شوید که می‌خواهید با یکدیگر مقابله کنید و هیچ نتیجه‌ای نخواهید گرفت.
قبل از اینکه خواسته خود را مطرح کنید. به او محبت کنید و در شرایط عاطفی قرار دهید. کودکان در این شرایط حرف‌شنوی بیشتری دارند.
در مورد کودکان نوپا باید خواسته‌های خود را هزاران بار تکرار کنید. کودکان زیر دو سال، کمتر به حرف‌های پدر و مادر گوش می‌دهند و از سه سالگی به بعد کم‌کم وضع بهتر می‌شود! هر چقدر که سن کودک افزایش می‌یابد، نیاز کمتری به تکرار خواسته‌تان وجود دارد.
برای کودک قانون بگذارید، مثلاً به او یاد دهید که نمی‌تواند تنهایی به پارک برود و بازی کند؛ ولی اجازه دارد در حیاط خانه‌تان با دوستش بازی کند.
در مورد موضوعاتی که کودک شما به آنها علاقه دارد، از او سوال نکنید؛ بلکه نظر او را جویا شوید و سعی کنید سوال را به گونه‌ای بپرسید که پاسخ آن، یک نه و یا بلی ساده نباشد. مثلاً به جای اینکه بپرسید آیا روز خوبی داشتی و یا خوش گذشت؟ می‌توانید از او بپرسید امروز مدرسه چطور بود و از او بخواهید در رابطه با جزئیات روز خود با شما صحبت کند.
برای اینکه او را ترغیب کنید به صحبت‌‌های شما گوش دهد، از جملات وقتی که ... من احساس می‌کنم... زیرا... استفاده کنید. مثلاً: وقتی که تو در مغازه از من فاصله می‌گیری من احساس ناراحتی می‌کنم، زیرا ممکن است گم شوی.
اجازه دهید کودک شما، حرف خود را به طور کامل بیان کند. هیچ‌گاه حرف او را نیمه قطع نکنید و خود شروع به صحبت کردن کنید.
از بدو تولد سعی کنید مهارت گوش دادن و صحبت کردن صحیح را به او بیاموزید. گوش دادن یک مهارت آموختنی است و با تمرکز و تلاش والدین، کودک می‌تواند آن را بیاموزد.
برای خواندن بخش اول- به‌حرفم گوش کن بچه- اینجا کلیک کنید.
