پیاژه به نحوی عمیق و اصولی به این نتیجه رسید که: «وقتی کودکان بازی می‌کنند، راحت‌تر و بهتر از فکرشان بهره می‌گیرند. کودک در زمان بازی به‌طور دقیق از همه حواسش استفاده کرده و همه چیز را یاد می‌گیرد و همین یادگیری‌های دوران کودکی است که پایه‌های مهارت، استدلال و نگاه منطقی او را در سنین بالاتر شکل می‌دهد.
او در ضمن بازی، تجربه‌های زیادی به دست می‌آورد و معانی بسیاری را می‌فهمد. در حین بازی، بوها را تشخیص می‌دهد، رنگ‌ها را می‌شناسد، اسامی را درک می‌کند و موارد آسیب‌رسان را می‌شناسد و... او از بازی الگوبرداری کرده و سعی می‌کند آنها را در موارد مشابه به زندگی پیاده کند.
فرآیند نقش بازی در مطلوبیت و کیفیت زندگی
بازی لذت
هیجان شادی
نشاط و سرزندگی فراغت و آسودگی
نگاه بهتر جسم سالم‌تر
اندیشه برتر کارآمدی مطلوب‌تر
زندگی باکیفیت توانایی و خلاقیت بیشتر
مطلوبیت و بازدهی بیشتر
نتیجه
از آنجائی که بازی، نوعی تمرین برای کسب مهارت‌های زندگی است، بنابراین توجه و تاکید بر آن در همه ادوار زندگی به‌خصوص دوران کودکی بسیار مهم است. بازی، شادی زمینه‌ساز رشد و شکوفایی‌اند. انسان برای ادامه زندگی، تجدید قوا و تداوم روند بالندگی، نیازمند بازی، هیجان و آسودگی است، بدون تردید توسعه و تعالی جوامع و انسان‌ها ارتباط مستقیم و معنادار با سطح رشد و تکامل کودکان دارد و رسیدن به این سطوح، ضرورت توجه به بازی، سرگرمی، تفریح و فراغت را مطرح می‌کند.
رشد، بالندگی و شکوفایی کودک، بحثی موردی، مقطعی و بدون سمت و سو نیست، بلکه فرآیندی است که طی آن کودک به مهارت‌ها و ادراک‌های متعدد و متنوع دست می‌یابد. در این فرآیند، کودک می‌آموزد، رشد می‌کند و می‌فهمند و این همان چیزی است که بازی به ارمغان می‌آورد.
اصلی‌ترین هدف بازی نه فقط گذران وقت به شعف و شادمانی، بلکه عمدتاً به اجرا درآوردن برنامه‌های رشد و مراقبت و تکامل است؛ به‌طوری که کودک از طریق بازی، جسمی سالم‌تر، ذهنی فعال‌تر، و مغزی هوشیارتر خواهد داشت و آگاهی‌های لازم را برای فراگیری و آموختن کسب می‌کند.
بنیان‌های کسب روحیه بر شناخت‌ها و مهارت‌هایی بنا شده که یکی از راه‌های به دست آوردن آنها بازی و سرگرمی است. بازی برآیند و محصول نوعی پذیرش و ذهنیت جمعی است. هر چه حوزه پذیرش و ذهنیت نسبت به یک بازی گسترده‌تر باشد، بُرد و حیطه نفوذ آن بازی زیادتر خواهد بود. می‌دانیم که از ابعاد مهم در رشد و شکوفایی کودک، یکی بُعد فیزیولوژیکی و دیگری بُعد آناتومیکی است و در
هر‌دوی آنها بازی و سرگرمی نقش مهمی دارد. کودک در بازی‌های دوران کودکی و بعد از آن، بازیگری و مهارت را می‌آموزد؛ زیرا قرار بر این است که هرکس به‌عنوان یک بازیگر اجتماعی هم خود را بسازد و هم دیگری را. و بالاخره اینکه: میزان علاقه‌مندی یک فرد یا یک خانواده و یا یک جامعه به بازی و تفریح و سرگرمی، نشانگر درجه اشتیاق آنها نسبت به زندگی است.
برای خواندن بخش اول- بازی، شادی، زندگی- اینجا کلیک کنید.
برای خواندن بخش دوم- بازی، شادی، زندگی- اینجا کلیک کنید.
