بتن در ساخت آینده‌ی ما به‌مانند یک شمشیر دولبه عمل کرده است؛ از این رو باوجود پررنگ بودن نقش آن، می‌تواند از حضور در ساخت آرمان‌شهرهای ما کنار گذاشته شود. 5 درصد از آلایندگی ناشی از پخش دی‌اکسید کربن در کل زمین به سبب تولید مواد ساختمانی پدید می‌آید. خوشبختانه پروفسور استوارت لیچ، ممکن است راهی برای حل این مشکل یافته باشد.
لیچ، مغز متفکر پروژه‌ی STEP برای جمع‌آوری دی‌اکسید کربن از هوا و تبدیل آن به فیبر کربن است. در این پروژه، گازی که برای ما مضر است جمع‌آوری و به ماده‌ای سخت و البته سبک‌وزن تبدیل می‌شود. تصور کنید آلاینده‌های خروجی از نیروگاه‌های برق به بدنه‌ی هواپیما یا خودرو تبدیل شوند!
لیچ از زمان اعلام این پروژه، به همراه تیم خود در حال کار روی افزایش بهره‌وری این فرآیند است. این فرآیند که اکنون C2CNT نام دارد، قادر به تولید نانولوله‌های کربنی است که می‌توانند اساس همه‌چیز از مواد کامپوزیتی گرفته تا باتری‌ها را تشکیل دهند. این فرآیند بسیار کم‌هزینه است. محققان اخیراً توانسته بودند روشی برای تبدیل گرافن به ابررسانا نیز کشف کنند.
لیچ در آخرین تلاش‌های خود به دنبال کشف راهی برای ساخت سیمان بدون آلوده کردن هوا، با قیمتی ارزان‌تر و کارآمدتر است. ایده‌ی اولیه‌ی او، پیوند یک کارگاه کوچک C2CNT به لوله‌های خروجی یک کارخانه‌ی سیمان و جذب تمامی CO2 موجود در آن است. در این فرآیند دی‌اکسید کربن جدا و به نانولوله‌های کربنی و اکسیژن تبدیل می‌شود.
اکسیژن به‌دست‌آمده از این فرآیند مجدداً به کوره‌ی کارخانه‌ی سیمان پمپاژ می‌شود و به گرم شدن بیشتر کوره بدون نیاز به سوخت بیشتر کمک می‌کند. درنتیجه، در هزینه‌ها صرفه‌جویی می‌شود. نانولوله‌های کربنی تولیدشده نیز در بازار آزاد فروخته می‌شوند و سود خوبی نصیب کارخانه‌ی سیمان می‌کنند. طبق محاسبات لیچ، شرکت‌ها می‌توانند به ازای هر 100 دلار سیمان تولیدشده، 60 هزار دلار نانولوله به فروش برسانند.
یکی از نقاط قوت روش‌های لیچ این است که او به دنبال خلق راه‌حل‌های ارزان‌قیمت و اقتصادی برای مقابله با مسئله‌ی گرمایش زمین است. متأسفانه افراد کوته‌نظر تمایل چندانی برای صرف هزینه‌های گزاف برای فناوری‌های پیشرفته در این زمینه ندارند؛ اما فروش محصولات جانبی ناشی از تولید بتن با قیمت‌های به‌مراتب بیشتر از خود سیمان، قطعاً وسوسه‌کننده خواهد بود.
