بررسی فیلم Bleach؛ خدایان، فرشتگان و شکارچیان ارواح

بعد از تمام شدن انیمه Naruto، رقابت سرسختی برای جایگزینی این انیمه طولانی و محبوب صورت گرفته و تولیدکنندگان زیادی سعی کردند تا بتوانند یک انیمه بسازند و جا پای ناروتو بگذارند. در بین این انیمه ها اثری به نام Boku no Hīrō Akademia یا همان My Hero Academia بیشتر از همه گرفته و تبلیغات زیادی سر آن شده است. به نظر می‌رسد مارکت ژاپن و ناشرین ژاپنی قصد دارند که این انیمه را هرچه زودتر جهانی کنند و آن را تبدیل به اثری طولانی کنند تا سالیان سال مهمان خانه‌ها باشد. بازی My Hero: Ones Justice دومین بازی ساخته شده بر اساس این انیمه ساخته شده و برخلاف عنوان پیشین که فقط داخل مرزهای ژاپن عرضه شد، پا را به مارکت بین‌المللی نیز گذاشته است.

• سازنده:Byking
• ناشر: BANDAI NAMCO Entertainment
• پلتفرم ها: پی‌سی، پلی استیشن 4، ایکس باکس وان، نینتندو سوییچ
• پلتفرم بررسی: پی سی

دو سالی از پخش انیمه My Hero Academia می‌گذرد و با توجه به عمر سه ساله مانگای آن نیز، این انیمه حالا خارج از ژاپن و در کشورهای غربی نیز طرفداران خاص خود را پیدا کرده است. دوبله انگلیسی این اثر نیز با حداقل تاخیر نسبت به نسخه ژاپنی در حال پخش است (گرچه شخصا در مقوله انیمه و بازی‌های انیمه‌ای نسخه ژاپنی را همیشه ترجیح می‌دهم) و زمزمه‌هایی مبنی بر ساخت یک فیلم سینمایی لایواکشن بر اساس این بازی نیز به گوش می‌رسد. موفقیت‌های My Hero Academia بی‌دلیل نیست و باید اعتراف کرد که کاراکترها و داستانی که این انیمه (یا بهتر بگویم، مانگا) در خود می‌پروراند برخلاف تصور اولیه به دور از کلیشه‌هاست و دنیای ابرقهرمانانه و محبوب امروزی را با سبک و سیاق انیمه‌ای خود تلفیق کرده است و نتیجه چیزی شده که به مذاق تمامی انیمه‌بازان دنیا خوش آمده است.

در دنیای My Hero Academia با جهانی روبرو هستیم که عده‌ای در آن قدرت‌های خاص دارند و به اصطلاح به قدرتشان «کوسه» می‌گویند و عده‌ای هم در این دنیا مانند آدم‌های معمولی و انسان‌های عادی زندگی می‌کنند. افرادی که دارای کوسه خاص خود هستند، بعد از کشف ویژگی کوسه‌ خودشان (یعنی به بیانی واضح‌تر همان Super Abilityشان) وارد حرفه ابرقهرمانی می‌شوند. ابرقهرمانان My Hero Academia در بین مردم هواخواه دارند و بر اساس قدرتشان کلاس بندی می‌شوند.

تا اینجای داستان، شباهت‌های زیادی بین انیمه My Hero Academia و انیمه One Punchman وجود دارد که هر دو هم جزو سریال‌های پرطرفدار در ژاپن و فرامرزهای این کشور هستند. اما My Hero Academia حول دانشگاهی می‌چرخد که در آن بچه‌ها شروع به تحصیل می‌کنند و برای قدرتمند شدن آموزش می‌بینند و صدالبته با یکدیگر به رقابت می‌پردازند. بچه‌های این مدرسه با حوادث مختلفی روبرو می‌شوند و شخصیت اصلی داستان یعنی ایزوکو میدوریا بعد از دوستی با قوی‌ترین و بزرگترین ابرقهرمان جهان یعنی «آلمایت» قصد دارد که جانشین او شود.

داستان بازی My Hero: Ones Justice از اواسط فصل دوم آغاز شده و تا نیمه‌های فصل سوم پیش می‌رود. این موضوع احتمالا دو دلیل دارد، یک اینکه شخصیت‌های زیاد قدر و قدرتمندی در فصل یک انیمه حضور نداشتند و دو آنکه بازی My Hero Academia: Battle For All برای کنسول دستی 3DS ساخته و عرضه شده بود و فصل یک را کامل در برمی‌گرفت. بازی مذکور در همان بازار ژاپن عرضه شد و کمتر کسی آن را در بازاری غیر از این کشور تجربه کرده و به نظر می‌رسد که اگر ناشران تنبلی نمی‌کردند و در این نسخه جهانی، قسمت‌هایی از این بازی هم بازسازی می‌کردند، بهتر می‌توانستند جهان پیچیده و پر از کاراکتر انیمه My Hero Academia را به مخاطبین ناآشنا بشناسانند.

هرچند به شخصه تصور می‌کنم که اصولا هدف سازندگان بازی، فن‌ها و طرفداران این انیمه بودند و بس؛ هدفی که به زعم من اشتباه است و باید روی جذب مخاطب جدید تمرکز بیشتری می‌شد چرا که انیمه My Hero Academia هنوز به سطح محبوبیتی همچون دراگون بال، ناروتو و دیگر انیمه‌های مطرح نرسیده است.

بازی My Hero: Ones Justice در ژانر رزمی جای می‌گیرد و درست از قسمتی شروع می‌شود که میدوریا در حال تمرین با استادش است، بعد از کنترل گرفتن کاراکتر اصلی و رد کردن مراحل تمرینی، وارد بخش داستانی بازی شده و داستان بازی برای شما روایت می‌شود. متاسفانه قسمت داستانی بازی نهایتا 4 ساعت زمان می‌برد و نکته تاسف‌برانگیزتر عدم وجود کات‌سین یا محض رضای خدا، قسمت‌هایی از انیمه در طول روایت آن است و همه چیز با تصاویری شبیه به صفحات مانگا روایت می‌شود. این نوع روایت برای کسانی که انیمه را دیدند هیچ ارزش افزوده‌ای ندارد و کاملا دلسرد کننده است و برای کسانی که ندیدند هم تقریبا یک فاجعه به حساب می‌آید.

مراحل داستانی بازی شامل یک سری مبارزات می‌شوند که لا به لای آنها گهگاهی سطوری از داستان نیز به تصویر کشیده می‌شود و بعد هم دوباره مبارزه. مبارزه، خواندن، مبارزه، خواندن و این روند با وجود مراحل اضافه‌ای که هرازگاهی در کنار ماموریت‌های داستانی برای گیمر باز می‌شوند، به شدت تکراری می‌شود. البته تکراری شدن این بار برخلاف همیشه مصادف با کسل کننده بودن بازی نیست چرا که سرعت و هیجان مبارزات انقدر بالاست که می‌تواند این نقص داستانی را تا حدی جبران کند. درضمن همینجا بگویم که مراحل اضافه بر سازمان داخل بازی صرفا مبارزاتی بین برخی کاراکترها هستند و چهار خط دیالوگ برای آنها به نگارش در آمده و چیزی نیست که مازاد بر داستان انیمه باشد و طرفداران را سرحال بیاورد.

جدا از بخش داستانی بازی، شاهد بخش Missions هستیم که با انتخاب سه شخصیت شروع شده (بازی فعلا حدود 20 شخصیت دارد و احتمالا کاراکترهای دیگری نیز به صورت DLC به آن اضافه شود که هنوز مشخص نیست این شخصیت‌ها رایگان باشند یا پولی) و ماموریت‌های جانبی و چالشی پیش روی شما قرار داده می‌شود. به عنوان مثال در یک مرحله خط نوار سلامتی شما زود خالی می‌شود و یا قدرت ضربات حریف بیشتر و دوبرابر شماست و... این چالش‌ها تنوع نسبتا خوبی دارند و بازی در این بخش بهتر عمل می‌کند چرا که خبری از نوع روایت کسل کننده آن نیست.

البته بخش Mission نکته عجیبی که در خود دارد اینست که بعد از هر مبارزه، نوار سلامتی و دیگر ویژگی‌های شما به حالت اولیه برنگشته و کمی اسانس حالت Survive Mode در آن دیده می‌شود، بدین معنا که شما بعد از مبارزات با همان میزان سلامتی باقی مانده به نبرد بعدی می‌روید و باید با استفاده از آیتم‌های مختلف و مصرف آنها، تیم‌تان را سرحال نگه‌دارید تا از مسابقه اوت نشوید. در کمال تعجب بازی در این بخش گزینه راحت‌تری هم پیش روی گیمر گذاشته و آن باختن و مردن است! نترسید! بعد از اینکه در این بخش از بازی بمیرید، همه چیز از صفر شروع نشده و با همان آیتم‌ها و پول‌ها و تمام مواردی که جمع کردید بازی را ادامه می‌دهید و می‌توانید سه کاراکتر دیگر بردارید. این مساله تمام فلسفه چالشی بودن بخش Missions را زیر سوال برده است.

مبارزات در بازی My Hero: Ones Justice در حالت 3D Battle Arena قرار دارد و همانند بازی‌های سری ناروتو دوربینی سوم شخص برای مبارزات در نظر گرفته شده است. در این حالت وسعت دید شما بیشتر و آزادی عمل وسیع‌تری خواهید داشت. در حین مبارزات دو یار کمکی نیز در اختیار شما قرار می‌گیرد تا حالت Tag Battle هم در بازی حفظ شود و می‌توانید آنها را برای ثانیه‌ای احضار کنید و از قدرتشان استفاده کنید و یا کلا بین شخصیت‌هایتان سوییچ کنید. سیستم مبارزات نیز در بازی منحصرا طراحی شده و در کمتر بازی مکانیزمی مشابه را دیدم.

ضربات به سه دسته معمولی، مقابله به مثل و غیرقابل نفوذ تقسیم شده و هر یک کارآیی خود را دارند. در ضربات Unbreakable یا همان غیرقابل نفوذ، حریفتان خودش را هم بکشد نمی‌تواند به شما آسیبی وارد کند. این حرکات که همراه با تششع اشعه زرد از کاراکتران هستند، به شما Armor داده و اگر در مکان و زمان درست انجام شود، می‌تواند تبدیل به یک سلسله کمبوی مرگ آور شود. مثلا اگر در کنار دیوار شروع به زدن کمبو کنید، احتمال نود درصد می‌توانید دمار از حریفتان در بیاورید و بعد از اصابت او با دیوار، کمبوی خود را روی دشمن نگون بخت فلک زده ادامه دهید.

تمامی باحالی مبارزات در بازی My Hero: Ones Justice به ویژگی‌های شخصیت‌های آن برمی‌گردد و دست طراح نابغه انیمه را باید بوسید.آقای هوریکوشی کاراکترهایی خلق کرده و قدرت‌های بسیار شگفت انگیزی برای آنها طراحی کرده که حالا بودنشان در یک بازی مبارزه‌ای، به جد انسان را به وجد می‌آورد و با کمک کنترل نرم و روان بازی می‌توان از آن لذت برد.

تمامی 20 شخصیت حاضر در بازی استایل مبارزات خاص خودشان را دارند و برای مهارت پیدا کردن با هر کدام از آنها، باید چند ساعتی وقت بگذارید و تمرین‌های جدی را پشت سر بگذارید. به دست آوردن چم و خم هر کاراکتر کمی زمان می‌برد ولی قول می‌دهم که بعد از استاد شدن با هر یک از آنها، می‌توانید ترتیب مبارزه‌ای را بدهید که فقط در انیمه می‌شد دید و تصور بازی کردن چنین سکانس انیمه‌مانندی دور از ذهن بود.(هرچند همچنان عنوان دراگون بال فایترز در این زمینه حرف اول و آخر را می‌زند.)

هر یک از شخصیت‌ها تا سه Level حرکت ویژه و یا به اصطلاح خود بازی، اولترا، دارد که می‌تواند با اجرا کردن آنها، پیروز میدان باشد و شاهد یک کات‌سین حماسی هم در حین کتک زدن حریف باشد. زیاد هم سخت نگیرید و به لطف هوش مصنوعی جلبک مانند اکثر دشمنان، می‌توانید به راحتی و با حرکات عادی‌تر آنها را شکست دهید و اجرای این فنون خاص، صرفا هیجان و آدرنالین را بالا می‌برد وگرنه شخصیت‌های دشمن در گاهی مواقع بسیار احمقانه رفتار می‌کنند و آماده دریافت ضربات مشت و لگد شما هستند.

محیط‌های مبارزه در بازی My Hero: Ones Justice خوب طراحی شده و رنگ و لعابی انیمه‌ای دارد و اکثر آنها وام‌گرفته از سکانس‌های داخل انیمه است. کاراکترها نیز با گرافیک انیمه‌مانند خود، بسیار خوب طراحی شده‌اند و شاید گرافیک نسل هشتمی خاصی را از خود بروز ندهند ولی در ژانر و سبک خود، ضعیف عمل نمی‌کنند و در بالاترین استانداردها قرار دارند. در تمامی کات‌سین‌ها و انیمیشن‌های مبارزات و طراحی کاراکترها و... از تکنیک معروف Cel-shading مختص بازی‌های انیمه استفاده شده و این تکنیک هرچه بیشتر بازی را به انیمه نزدیک کرده است.

با اینکه این نسخه از بازی با وقفه‌ای نسبتا طولانی نسبت به نسخه ژاپنی در بازار غرب عرضه شده، اما کماکان اثری از صداپیشگی انگلیسی در ان مشاهده نمی‌شود و صرفا گزینه‌ها و زیرنویس‌ها به چند زبان غربی در آمده‌اند. (البته بازهم تاکید می‌کنم که تجربه این بازی‌ها با همان زبان ژاپنی می‌ارزد و بس!) هیچکدام از قطعات موسیقی بازی نیز ربطی به موزیک‌های جذاب انیمه ندارند و این موضوع برای طرفداران پروپاقرص انیمه شدیدا نکته منفی به شمار می‌رود.

بازی My Hero: Ones Justice اولین عنوان رسمی بین‌المللی سری بازی‌های برگرفته از انیمه My Hero Academia به حساب می‌رود و در بخش تک‌نفره و داستانی خود به شدت ضعیف عمل کرده و همانند بازی جدید انیمه‌ای همچون ناروتو و یا شبدرسیاه، تمرکز خود را بیشتر روی بخش آنلاین گذاشته است و در قسمت آنلاین نیز به خوبی و بدون لگ و مشکلی توانسته طرفداران را راضی نگه‌دارد. اما کم و کاستی‌هایی همچون نبود بخش ساخت شخصیت در بازی به شدت حس می‌شود و مشکلات ریز و درشت دیگری در بازی وجود دارد که مانع از درخشانی بازی می‌شود. انیمه My Hero Academia همین الان هم شناخته شده است و به طور حتم آینده درخشان‌تری هم پیش رو دارد و شاید این عنوان بتواند اولین گام برای ساخت بازی‌های درخشان از این انیمه باشد.