هنوز مدت زمان زیادی از عرضه کنسول موفق هیبریدی و منحصر به فرد سوییچ نمی گذرد و هر روز خبرهای بیشتری از موفقیت های گسترده آن می شنویم. مسلما اولین جعبه گشایی سوییچ در ایران را هم که توسط تیم دیجیاتو انجام گرفت، مشاهده کرده اید.
با نگاه اول به کنسول تازه ژاپنی ها، می توان جادوی شیرین نینتندو را به طور دلنشینی لمس کرد. این ابر قدرت ژاپنی هر چه داشته را برای سوییچ خرج کرده و از تمامی تجربیات خود به منظور توسعه یک کنسول «نسل هشتمی» واقعی، بهره گرفته است.
اما نینتندو یک شبه به چنین سطحی نرسیده و این شرکت ژاپنی با گذشت یک قرنی که از زمان تاسیسش می گذرد، فراز و فرودهای بسیاری را پشت سر گذاشته تا بتواند به غول بی چون و چرای دنیای سرگرمی تبدیل شود.
تمامی کنسول ها و بازی های نینتندو به طور شگفت انگیزی جادویی هستند و پشت این جادوی سحر انگیز، خاطرات ارزشمند بسیاری قرار دارند. به همین منظور دست روی همین خاطرات ارزشمند گذاشته ایم و می خواهیم با یک گزارش تصویری از تمامی کنسول های نینتندو، از دیروز تا امروز این شرکت منحصر به فرد دنیای سرگرمی را دوره کنیم. در ادامه با دیجیاتو همراه باشید.
زمانی که هنوز کنسول بازی معنای خاصی نداشت (Color TV-Game)
زمانی که ما در زمین های خاکی مشغول فوتبال بازی کردن با یک توپ پلاستیکی بودیم و داشتیم خود را با چنین تفریحاتی سرگرم می کردیم، ژاپنی ها در حال ساختن آینده دنیای سرگرمی بودند. Color TV-Game اولین کنسول نینتندو بود که در سال 1977 توسعه یافت و فقط در ژاپن عرضه شد. این کنسول برای اجرای بازی های ساده اش از هیچ دیسک یا کارتریجی پشتیبانی نمی کرد و کاربران مجبور بودند تنها به اجرای بازی هایی بپردازند که به طور پیش فرض روی آن تعبیه شده بود.
پدر گیم بوی که بود (Game & Watch)
قبل از آنکه صنعت بازی های ویدیویی به بلوغ برسد، نینتندو از اولین کنسول دستی خود یا همان Game & Watch پرده برداشت. همانند Color TV-Game، این کنسول دستی نیز فقط می توانست یک بازی ویدیویی ساده را روی نمایشگر کوچک خود به تصویر بکشد. Game & Watch در آن زمان، با 60 مدل مختلف عرضه شد و نینتندو توانست تقریبا 43 میلیون واحد از این کنسول دستی را در فاصله زمانی سال های 1980 تا 1991، به فروش برساند.
آغازی شگفت انگیز برای کنسول های خانگی (Nintendo Entertainment System یا NES)
Famicom کنسولی بود که در زمان بحران اقتصادی برای صنعتی توسعه یافت که در آن زمان قدرت چندانی نداشت. کنسول خانگی و بی نظیری که استانداردهای بسیاری را تعریف کرد و نینتندو را به عنوان غول صنعتی نو پا معرفی کرد.
Famicom در سال 1983 برای کاربران ژاپنی عرضه شد و تنها دو سال طول کشید تا پای این کنسول به خانه آمریکایی ها نیز باز شود. اما نکته حائز اهمیت در نام ورژن آمریکایی این کنسول محبوب جای گرفته بود. NES که گوشمان بیشتر به شنیدن آن عادت دارد، در واقع ورژن آمریکایی Famicom بود که در سال 1985 در این کشور عرضه شد.
توسعه کنسولی دستی برای آینده ای روشن (Game Boy)
پس از موفقیت های NES، نوبت آن بود که نینتندو پای بازی های ویدیویی را به خارج از خانه ها نیز باز کند و گیمرها را در کوچه و خیابان هم به بازی کردن مشغول کند. گیم بوی را می توان پدر اصلی تمامی کنسول های دستی نامید. دلیل این ادعا آن است که نینتندو با توسعه گیم بوی در سال 1989 توانست، استانداردهای کنسول های دستی را پایه ریزی و تعریف کند.
دی ان ای گیم بوی در تمامی کنسول های دستی فعلی به طور واضحی قابل مشاهده است و هر چه در حال حاضر در این کنسول ها می بینیم را مدیون آن هستیم. بازی های خاطره انگیزی مانند Tetris هم برای اولین بار روی گیم بوی دیده شدند. تمامی این عوامل را که کنار هم بگذارید، دلیل محبوبیت بیش از حد و فروش 120 میلیون واحدی کنسول را می فهمید.
پادشاه عصر 16 بیتی (Super Nintendo Entertainment System یا SNES)
با وجود آنکه SNES نتوانست موفقیت اجداد خود را تکرار کند، اما فروش درخشانی در عصر سخت افزارهای 16 بیتی داشت. SNES در زمان خود پیچیده ترین کنسول موجود در بازار بود و به لطف کنترل های خاصش از محبوبیت بیشتری هم برخوردار شد. لازم به ذکر نیست که بسیاری از بازی های ارزشمند نینتندو اعم از ماریو ورلد، دانکی کانگ کانتری و فاینال فانتزی 6 نیز روی این کنسول عرضه شدند که همگی با آن ها خاطرات بسیاری داریم.
تجربه واقعیت مجازی در سال 1995 (Virtual Boy)
زمانی بود که آکیلس ریفت یا اچ تی سی وایوی وجود نداشت و گیمرها حتی در خوابشان هم نمی توانستند طعم تجربه بازی ها با هدست های واقعیت مجازی را بچشند. اما ژاپنی ها با وجود اینکه در بسیار از اوقات شکست های بزرگی را متحمل شده اند، همیشه نوآور و شگفت انگیز بوده اند و می خواستند تا کاربرانشان آینده را در لحظه ای که در آن هستند، تجربه کنند.
سال 1995 کنسول عجیب و غریبی با نام Virtual Boy از سوی نینتندو روانه بازار شد. Virtual Boy را می توان نسخه ساده و پیش پا افتاده ای از هدست های واقعیت مجازی امروزی دانست که به خاطر تعداد بازی های کم و محدودش نتوانست عملکرد خوبی از خود نشان دهد. طول عمر کنسول انقلابی نینتندو فروغ چندانی نداشت و تنها یک سال پس از تاریخ لانچش، به کار خود در صنعت بازی های ویدیویی خاتمه داد.
کنسولی فوق العاده که مغلوب حریفی سر سخت شد (Nintendo 64)
نینتندو 64 کنسول قدرتمند و فوق العاده ای بود. بازی های شاهکار و ارزشمندی مانند The Legend of Zelda: Ocarina of Time، ماریو کارت 64 و Golden Eye 007 را در لیست عناوین خود داشت و کنترلر خاصش، جذابیت غیر قابل وصفی را به کنسول تازه نینتندو می بخشید. اما در سال 1996 دیگر دوران کارتریج ها برای کنسول های خانگی سر آمده بود و دیسک های تازه وارد، به یک باره تبدیل به حاکمین بلامنازع صنعت بازی های ویدیویی شدند.
سونی یک سال پیش از نینتندو کنسول تاریخ سازش یا همان پلی استیشن خاطره انگیز را روانه بازار کرده بود که از تکنولوژی دیسک های فشرده برای اجرای بازی ها بهره می گرفت. همین عامل فروش نینتندو 64 را به طور کلی تحت الشعاع قرار داد و مانع از آن شد تا نینتندو بتواند موفقیت های پیشین خود را تکرار کند.
فرو بردن خاطرات نوستالژیک در حوض نقاشی (Game Boy Color)
گیم بوی کنسول خاطره انگیزی برای بسیاری از کاربران دهه 90 میلادی بود. خاطرات شیرین اجرای آثاری همچون پوکمون، در ذهن بسیار از گیمرها حک شده است و هنوز هم فکر کردن به آن دوران لذت بخش، حس نوستالژیک زیبایی را برایمان زنده می کند. با این حال، نینتندو یک ورژن متفاوت از گیم بوی را در سال 1998 نیز عرضه کرد که علاوه بر نمایشگر تقریبا رنگی اش به سخت افزار قدرتمندتر 8 بیتی نیز مجهز شده بود. در کنار این موضوع، ورژن تازه گیم بوی، مقرون به صرفه تر نیز بود و همین مسئله باعث شد تا این کنسول دستی فروش خوبی داشته باشد و سود ایده عالی نیز نصیب نینتندو شود.
گیم بوی هایی متفاوت تر از همیشه (Game Boy Advance)
اولین تحول اساسی گیم بوی ها، در سال 2001 و با عرضه گیم بوی ادونس رقم خورد. گیم بوی ادونس کنسول دستی قدرتمندتری نسبت به گیم بوی های معمولی بود و نینتندو از آن به عنوان یک SNES قابل حمل یاد می کرد. گویا گیم بوی ها سود خوبی با عرضه شان برای نینتندو به همراه می آوردند؛ چرا که ژاپنی تا سال 2005 از ارتقای این کنسول ها دست نکشیدند و در این فاصله Game Boy Advance SP و Game Boy Micro را نیز روانه بازار کردند که هر کدام ویژگی خاص خود را داشتند.
شکستی دیگر در مقابل رقیب دیرینه (GameCub)
در این بازه زمانی، کنسول های دستی نینتندو از محبوبیت بیشتری نسبت به هم نوعان خانگی خود برخوردار بودند. اما دیگر فرصت آن رسیده بود که ژاپنی ها فکری هم به حال این وضعیت بکنند و با آغاز نسل جدید، کنسولی را برای رقابت با سونی و مایکروسافت تازه وارد به صنعت ویدیو گیم، روانه بازار کنند. با وجود اینکه در آن سال ها اکس باکس مایکروسافت چندان چنگی به دل نمی زد، اما پلی استیشن 2 رقیب سرسختی بود.
سونی با عرضه پلی استیشن 2 غوغایی به پا کرد و توانست بر هر دو کنسول دیگر فائق آید و آن ها را با اختلاف بسیار کنار بزند. در اینکه پلی استیشن 2 رقیب قدرتمندی بود شکی نیست. اما نینتندو نیز در جذب توسعه دهندگان شخص ثالث، ناکام ماند و همین عامل فروش گیم کیوب را در آن نسل تحت تاثیر خود قرار داد و ژاپنی های خلاق باز هم در مقابل سونی شکست خوردند.
رقیبی که بالاخره شکست خورد (Nintendo DS)
کنسول های دستی نینتندو همیشه متفاوت و خاص بودند. اما در سال 2004 دیگر دوران گیم بوی ها به سر آمده بود و نینتندو نیاز به یک نوآوری جدید برای کنسول های دستی اش داشت. Nintendo DS به معنای واقعی کلمه یک نوآوری نوین و منحصر به فرد بود که توانست با قدرتی وصف ناپذیر به پیش برود و تا پایان عمر 10 ساله اش، بیش از 154 میلیون واحد فروش داشته باشد. فروش DS آنقدر خارق العاده بود که توانست در لیست کنسول های پر فروش تاریخ، جایگاه دوم را از آن خود کند و بعد از پلی استیشن 2 قرار بگیرد.
نینتندو با عرضه Nintendo DS، جایگاه خود را دوباره به دست آورد و بالاخره توانست یکی از کنسول های سونی را با اختلاف شکست دهد. Nintendo DS از هر نظر نسبت PSP کنسول بهتری بود. بازی های با کیفیت و متفاوت بسیاری داشت که جادوی خاص و دلنشین نینتندو در تمامی آن ها به چشم می خورد. حتی جالب است بدانید که قبل از عرضه آیفون، کنسول دستی ژاپنی ها به نمایشگر تاچ اسکرینی مجهز شده بود که کاربران می توانستند از طریق آن به اجرای بازی ها بپردازند.
دورانی طلایی تر از همیشه (Nintendo Wii)
پس از موفقیت های DS، نوبت به آن رسیده بود که نینتندو برای کنسول های خانگی اش هم چاره ای بیاندیشد. نینتندو باید به دنبال کنسول متفاوت و سرگرم کننده ای می بود که بتواند هر گیمری را مجذوب خود کند. به همین منظور نینتندو راه حل تازه ای برای جلب مخاطب بیشتر پیدا کرد و به طور کلی هدف بازاریابی خود را تغییر داد. Nintendo Wii به هیچ وجه کنسولی نبود که بتواند از لحاظ سخت افزاری با کنسول های تازه سونی و مایکروسافت رقابت کند.
اما Nintendo Wii منحصر به فرد و خاص بود و سعی داشت رویه بازی کردن با کنسول های خانگی را به طور کلی دست خوش تغییرات اساسی کند. پس از سال ها تلاش نافرجام، بالاخره نینتندو با Wii و کنترلرهای حرکتی اش توانست به اوج باز گردد و بار دیگر به قله موفقیت نزدیک شود. نهایتا Wii با تمام قدرت به راه خود ادامه داد و توانست با فروش 101 میلیون واحدی خود پلی استیشن 3 و اکس باکس 360 را پشت سر بگذارد.
سرگرمی از جنس سه بعدی (Nintendo 3DS)
سرانجام می رسیم به کنسول دستی و دوست داشتنی فعلی نینتندو. کنسولی که به معنای واقعی کلمه، واژه سرگرمی را توصیف می کند و کافیست کمی آن را در دستان تان بگیرید تا بفهمید در مورد چه چیزی صحبت می کنیم. 3DS ذاتا یک DS ارتقا یافته است که نمایشگری سه بعدی دارد. اما نکته جالب درباره نمایشگر 3 بعدی این کنسول، آن است که می توانید بدون هیچ عینک مخصوصی بازی های محبوب و خاصش را به اجرا درآورید. 3DS در فروش هم بسیار موفق عمل کرد و توانست کنسول دستی تازه سونی را برای بار دوم نیز مغلوب خود سازد.
یک نوآوری جالب اما نا کارآمد (Nintendo Wii U)
Wii U را شاید بتوان نا امید کننده ترین کنسول تاریخ نینتندو پس از Virtual Boy دانست. کنسولی که می توانست عملکرد بسیار خوبی با نوآوری هایی که در آن به کار رفته بود، داشته باشد. اما باید این موضوع را در نظر گرفت که Wii U رقیب چندان سر سختی برای پلی استیشن 4 و اکس باکس وان نبود و نمی توانست به هیچ عنوان از لحاظ قدرت سخت افزاری با آن دو به رقابت بپردازد. همچنین تاریخ باز هم تکرار شد و Wii U همانند گیم کیوب در جلب نظر توسعه دهندگان شخص ثالث ناکام ماند. حتی بازی های خوب و جذاب خود نینتندو هم نتوانستند Wii U را از سراشیبی سقوط نجات دهند.
وارثی تمام عیار (Nintendo Switch)
شاید بهترین توصیف سوییچ در جریان مراسم معرفی آن ارائه شد؛ کنسولی که دی ان ای تمامی کنسول های نینتندو را به ارث برده است. در واقع اگر به این جمله نگاهی بیاندازید می بینید که نینتندو از بهترین کلمات برای توصیف کنسول تازه اش استفاده کرده است. ژاپنی ها با معجزه خود مرز میان سرگرمی خانگی و همراه را از بین بردند و حالا گیمرها می توانند در هر زمان و مکانی بازی های محبوب خودشان را به اجرا درآورند.
نینتندو را می توان اسطوره صنعت ویدیو گیم دانست. ژاپنی ها سال های خوشی را برای همه ما رقم زدند و همیشه تلاش شان بر این بوده که با نوآوری های تازه خود این صنعت دوست داشتنی را رو به جلو سوق دهند. باید ممنون آن ها باشیم که توانستند در طی این سال ها گنجینه گران بهایی را در اختیارمان بگذارند و باعث پیشرفت دنیایی شوند که همه ما دوستش داریم. نینتندو شرکتی است که هر صنعتی به امثال آن برای پیشرفت نیاز دارد.
