این مدرس دانشگاه در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: واقعیت این است که علاقه داشتن یا نداشتن دانشجویان در کلاس‌های ادبیات وابسته به استاد و همچنین کتابی است که تدریس می‌شود؛ هرچقدر کتابی که انتخاب می‌شود برای مخاطب عام جذاب‌تر باشد، علاقه‌مندی به این درس هم از سوی آن‌ها بیشتر خواهد بود.
او افزود: با توجه به این‌که نسل جوان بعضا نسبت به مسائل اعتقادی و مذهبی موضع‌گیری دارند، بعضی کلاس‌های ادبیات که بیشتر روی موضوعات مذهبی و عرفانی تاکید دارند، نمیتوانند دانشجویان را به این درس جلب کنند. اما این درس اگر در موضوعات متنوع‌تری همانند فن بیان و روانشناسی مطرح شود، دانشجویان را بیشتر جذب می‌کند. خصوصا وقتی جنبه‌های کاربردی ادبیات برای آن‌ها مطرح می‌شود به شدت جلب میشوند.
جعفری با اشاره به ایده‌ای که از نظرات دانشجویان برای تالیف یک کتاب فارسی عمومی به‌نحوی متفاوت گرفته است، گفت: پیشنهادهای دانشجویانم در یادداشت‌هایی که خودم از آن‌ها می‌خواستم برایم بنویسند، این ایده را به ذهن من رساند که اگر ما بتوانیم یک کتاب فارسی عمومی کاربردی با رویکردهای مختلفی که عموم مردم با آن مواجه هستند داشته باشیم و تدریس کنیم برای بچه‌ها جذاب‌تر خواهد بود؛ مثلا ارتباط ادبیات با فن بیان، ارتباط ادبیات با موسیقی، ارتباط ادبیات با فیلم و ... می‌تواند مباحث جذابی باشد، چون خیلی از دانشجویان از رشته‌های دیگر هستند و نمی‌دانند ادبیات می‌تواند در موفقیت‌های کاری و حتی خانوادگی‌شان چه کمکی به آن‌ها بکند.
این عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد شیراز با بیان این‌که مردم نگاه‌شان به ادبیات به‌گونه‌ای دیگر است، اظهار کرد: مثلا آن‌ها می‌خواهند تک‌بیت‌های مختلف را از شاعران بلد باشند تا در موقعیت‌های گوناگون بتوانند از آن‌ها استفاده کنند و بر مخاطبان‌شان تاثیر بگذارند. اما در اکثر کتاب‌هایی که نوشته شده مباحث صرف ادبی یا اغلب عرفانی است، که امروزه خیلی برای بچه‌های عمومی جذابیت ندارد. مهم‌تر از استاد، شیوه تدریس استاد و نگاه و میزان تعامل او با دانشجویان است. استاد خودش باید ادیب واقعی باشد و ادبیات در او انعکاس پیدا کرده باشد نه این‌که فقط ادبیات درس بدهد.
جعفری سپس در پاسخ به سوالی درباره میزان امیدواری که به دانشجویان در کلاس‌ها دارد، گفت: ساختار آموزش ادبیات فارسی - چه در مدرسه و چه در تحصیلات تکمیلی - از پایه غلط است. سیستم آموزشی ما به شدت معیوب است؛ برای همین نمی‌توان انتظار داشت که از این سیستم فارغ‌التحصیل خارق‌العاده‌ای بیرون بیاید. افرادی هم که در این زمینه موفق هستند اغلب خودجوش و بیرون از دانشگاه فعالیت می‌کنند.
او افزود: نظام آموزشی ما اصلا ساختار درستی ندارد و این‌طور نیست که افراد خردمندی نشسته باشند و درس‌هایی را که تدریس می‌شود از نظر کاربردشان کارشناسی کرده باشند. با این وجود آن‌چه در کلاس‌های خودم می‌بینم، در هر کلاسی تعداد زیادی از بچه‌ها با هر رشته‌ای، به ادبیات علاقه‌مندند و از هر کلاس سه یا چهار نفر هستند که استعداد ادبی دارند؛ برای همین ما آن‌ها را تشویق می‌کنیم تا در کلاس‌های فوق‌العاده شرکت کنند و عضو انجمن شوند و آن‌ها معمولا فعالیت‌شان را ادامه می‌دهند.