کلیت داستان «اوقات بد در ال رویال» آشنا و حتی کلیشه‌ای به نظر می‌رسد: هفت فرد غریبه با رازهایشان در یک هتل قدیمی و درب‌وداغان با یکدیگر برخورد می‌کنند و رازهای بیشتری به رازهایشان اضافه می‌شود.
ممکن است نام نویسنده و کارگردان فیلم، درو گادرد Drew Goddard، برای خیلی‌ها نا‌آشنا باشد؛ اما کسانی که فیلم قبلی او یعنی «کلبه‌ای در جنگل» The Cabin in the Woods را دیده باشند یا او را از نویسندگی برای پروژه‌هایی مثل «لاست» Lost، «بافی قاتل خون‌آشام‌ها» Buffy the Vampire Slayer و «مریخی» The Martian اقتباس سینمایی نامزد اسکار بشناسند، می‌دانند که باید منتظر غیرمنتظره‌ها باشند.
همچنین بخوانید:
معرفی و بررسی Bird Box؛ فیلم جدید ساندرا بولاک آنقدر پرتنش است که می‌خواهید چشمان‌تان را ببندید
تمام سورپرایزهای داستان هم جالب نیستند، اما رضایت خاصی از تجربهٔ داستان‌پردازی که لجوجانه غیرقابل‌پیش‌بینی است وجود دارد. داستان در یک هتل اسم‌‌ورسم‌دار اتفاق می‌افتد و ماجرا از جایی آغاز می‌شود که متصدی هتل (لوییس پولمن Lewis Pullman) مثل همیشه مشغول انجام‌وظیفه است که ناگهان از تقلایی که در اتاق‌ها وجود دارد مضطرب می‌شود. یک فروشنده جاروبرقی (جان هم Jon Hamm)، یک کشیش (جف بریجز Jeff Bridges)، یک خواننده (سینتیا اریوو Cynthia Erivo) و یک هیپی (داکوتا جانسون Dakota Johnson) هم‌زمان باهم وارد هتل می‌شوند.
موسیقی استفاده شده در فیلمی که زود به یک داستان وحشتناک و خونی تبدیل می‌شود، به سبک کارهای تارانتینو است که از موسیقی R&B های قدیمی و پاپ-راک‌های کلاسیک استفاده می‌کند. گاهی تصاویر و موسیقی فیلم شبیه به تقلیدی مضحک از چیزی می‌شود، اما منبع اصلی آن مشخص نمی‌شود.
«اوقات بد» یک فیلم تاریخی عالی است. طراحی تولید فوق‌العاده (مارتین ویست Martin Whist) و موسیقی احساسی (مایکل جاکینو Michael Giacchino) جالبی دارد، اما بیش‌ازحد عالی است: رویکرد خردمندانهٔ سطحی قرن بیست و یکمی و تکرار آن در دوره‌ای از فیلم که هیجان‌انگیزتر و رنگارنگ‌تر از زمان واقعی‌اش به نظر می‌رسد، چون این یک کار فانتزی است.
داستان‌های مختلفی مثل جنگ ویتنام، تفکر مارسون‌گونه و مبارزات حقوق مدنی وارد این دنیای فانتزی شده است؛ اما گادرد هرگز از این تم‌ها برای دست‌یابی به امتیازهای اجتماعی-سیاسی استفاده نمی‌کند. در عوض، به نظر می‌رسد که او به دهه 60 میلادی به‌عنوان یک ایده علاقه‌مند است؛ داشتن یک روایت خوش آب و رنگ به‌جای پرداختن به جزئیات شورشی و پرتلاطم آن دوران. این فیلم یک اثر خوش‌ساخت است که زشتی‌ها و خشونت زیادی نیز در خود دارد.
جدا از کارگردانی هنری این فیلم، بازیگران «
اوقات بد در ای‌ال رویال» نیز اثری ماندگار به‌جا گذاشته‌اند. در رأس آنها، بریجز اجرای قوی و درعین‌حال منعطفی از خود نشان می‌دهد. در مقابل او، نقش اریوو با صدای مخملی و سختی‌هایی که در فضای نژادپرستانه و جنسیت‌زده دنیای نمایش تحمل می‌کند، قرار می‌گیرد. اریوو در سال 2016 برای فیلم موزیکال «
رنگ ارغوانی» The Color Purple برندهٔ جایزه تونی شد و ستارهٔ «
اوقات بد» به‌حساب می‌آید و تماشای نقش تازه‌اش در فیلم «
بیوه‌ها» Widows را کنجکاوی‌برانگیزتر می‌کند.
کریس همسورث Chris Hemsworth که در اثر قبلی گادرد («
کلبه») نیز بازی کرده بود، در آن فیلم خیلی زود از صحنه خارج شد و حالا برای جبران آن، نقش شیطانی‌تری نسبت به حضورش در «
ثور» Thor دارد که احتمالاً برای طرفدارانش جالب خواهد بود.
می‌توان گفت که «
اوقات بد در ای‌ال رویال» غافلگیری‌های زیادی برای تماشاچی‌اش دارد، اما چرایی خیلی از آنها قابل‌درک نیست. این فیلم یک فیلم اسکیزوئید است: فیلم بسیار سرگرم‌کننده و درعین‌حال کمی بی‌روح است.
این مقاله برگرفته از نوشتهٔ مایکل اُسولیوان Michael O’Sullivan در سایت washingtonpost.com است.
نظر سایر منتقدان درباره این فیلم چیست؟
جیم وجوودا Jim Vejvoda ؛ آی‌جی‌ان IGN
«
اوقات بد در ای‌ال رویال» کمی زیاده‌روی می‌کند و هرگز متوجه پتانسیل شخصیت‌های شرورش نمی‌شود. بااین‌حال، با فیلمی جذاب در ژانر جنایی روبرو هستیم که بازی‌های هر 7 بازیگر آن فوق‌العاده است.
تیم گریرسون Tim Grierson ؛ اسکرین اینترنشنال Screen International
این فیلم در پیچش‌های داستان، خیانت‌ها و افشاسازی‌هایش مملو از حس سرگرمی است؛ اما «
اوقات بد» هرگز از محدودیت‌های اساسی‌اش فراتر نمی‌رود و به یک فیلم جالب اما فانی تبدیل شده است.
پیتر برادشاو Peter Bradshaw ؛ گاردین The Guardian
با وجود تمام نکات غیرقابل‌پیش‌بینی داستان، پایان فیلم زیاد رضایت‌بخش نبود. بازی بازیگران «
اوقات بد در ای‌ال رویال» بسیار جالب است.
جسیکا کیانگ Jessica Kiang ؛ پلی‌لیست The Playlist
شاید اثر جدید گادرد برای طرفداران بی‌طاقت این ژانر کمی غیرقابل‌تحمل باشد، اما او دومین اثرش (که وسواس زیادی برای آن خرج کرده) را برای دیگر تماشاگرانش، به فیلمی لذت‌بخش و دوست‌داشتنی تبدیل کرده است. گادرد با شیوه‌ای متفاوت، از انتظارات مخاطب سرپیچی کرده است؛ او فیلمی عمیق با داستان‌های گسترده ارائه داده که نتیجهٔ آن بسیار خوب از آب درآمده است.
آلکس گادفری Alex Godfrey ؛ امپایر Empire
یک فیلم خوش‌ساخت که همه‌چیز آن سر جای خودش است؛ هم یک ادای دین پرمحبت و هم شرح تاریخ در زمانی درست. تنها ایراد این فیلم این است که زیاد به دنبال جاه‌طلبی و بلندپروازی نیست. «
اوقات بد» نسخهٔ ممتازی از داستان عامه‌پسند است.
ریچارد روئپر Richard Roeper ؛ شیکاگو سان تایمز Chicago Sun-Times
گاهی «
اوقات بد در ای‌ال رویال» یک فیلم به‌شدت مهیج است. گاهی با روایت داستان مردی که تمام خاطراتش را از دست داده، غمگین و ناامیدکننده می‌شود. گاهی تماماً به جذبهٔ بازیگر نقش اولش (که کاملاً سزاوار این جایگاه است) می‌پردازد؛ و بعد، هرازگاهی، به فیلمی با هدف و نیّت «موزیکال» تبدیل می‌شود.
کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.
Post Views:
0