همه چیز با ضربه سهمگین پتک هیدرولیک بر سر میتسوبیشی اوولوشن آغاز شد، مثل این بود که دستگاه پرس محترمانه پشت درب ایستاده و بر آن می‌کوبد، میتسوبیشی لنسر اوولوشن درب را به روی آن باز می‌کند. «ببخشید، فرشته مرگ هستم، میتونم بیام تو؟»
همزمان با اعمال فشار، شیشه‌ها منهدم شدند، تکه‌های ریز ریز شده‌شان به اطراف پرتاب شد، سقف به سمت پایین جمع شد، اسپویلر با درب صندوق یکی شد؛ همانند زوجی عاشق که تا دم مرگ یکدیگر را تنها نگذاشته‌اند، آینه سمت راننده به سمت زمین خم شد، گلگیرها از فرط فشار، همه درد و غم خود را بیرون ریخته و زیر بار مسئولیت شانه خم کردند...
در نهایت از خودروی مذکور چیزی جز یک تکه آهن پاره به وزن 1610 کیلوگرم باقی نماند؛ چیزی شبیه به سیب زمینی چیپس شده!
خودروی بخت برگشته مورد نظر یک میتسوبیشی لنسر اوولوشن 2015 فاینال ادیشن، مجهز به موتور 2 لیتری توربوشارژ 4 سیلندر با قدرت 203 اسب بخار و گشتاور 413 نیوتن متر، ترمزهای برمبو و با حداکثر سرعت 235 کیلومتر بر ساعت بود.
تنها چند روز قبل از مرگش، بنده آخرین فردی بودم که پشت فرمان آن نشستم...
حدود 15سال پس از اولین معرفی به عنوان یک خودروی رالی، لنسر اوولوشن جایگاه خود را در اذهان مردم پیدا کرده است.
در نظر خیلی‌ها، این تنها یک خودرو نیست، بلکه یک اسباب بازی شبیه به خودروست. لنسر اوولوشن اتومبیلی است که از اینترکولرهای بهتر به همراه اسپویلر بزرگتر بهره می‌برد و در بسیاری از فیلم‌ها و بازی‌های ویدیویی از آن استفاده شده است.
به آن نگاه کنید، شاید نتوان گذشته پر ابهت آن را از روی ظاهرش حدس زد اما می‌توان به آینده‌ی آن حین عبور پرشتاب از لاین سرعت، با شعله‌های بیرون زده از سر اگزوزهای تیتانیومی و موسیقی رپی که از ساب‌ووفر آن به بیرون منتشر می‌شود، پی برد.
خودروی مورد نظر ما یک میتسوبیشی لنسر اوولوشن به رنگ سفید صدفی است که به عنوان نمونه پیش تولیدی برای سه سال در شرکت میتسوبیشی آمریکای شمالی نگهداری شده است و بایستی به خاطر عدم رعایت قوانین دولتی، سرش بالای دار برود...چه مصیبتی!!
همه چیز دست به دست هم داده تا من آخرین کسی باشم که سوار بر لنسر اوولوشن صدفی می‌شود اما باید خودم را تا آخر هفته به 4800 کیلومتر آن طرف‌تر در کالیفرنیا میرساندم آن هم با یک لنسر اوولوشن متفاوت؛ یک GSR 2012 تقریبا مشکی رنگ، مجهز به موتور توربوشارژ 4 سیلندر دو لیتری با قدرت 450 اسب بخار، گشتاور 610 نیوتن متر و حداکثر سرعت... (خدا داند)
تقریبا هر بخش از اجزای این خودرو توسط شرکت‌های ثانویه دستکاری شده بود؛ موتور، بدنه، توربوشارژر، اینترکولر و غیره.
باید خودم را سوار بر این لنسر اوولوشن مشکی رنگ، تا پیش از مرگ دوست عزیزم (لنسر اوولوشن سفید صدفی) به کالیفرنیا می رساندنم تا در آنجا آخرین کسی باشم که بر بالینش حضور می‌یابد.
بهتر است بدانید 10 نسل از اوولوشن تاکنون خلق شده که هر کدام با اعداد رومی نام‌گذاری شده‌اند. در سال 1992 میلادی نخستین اوولوشن با بدنه اختصاصی لنسر و ساختار میتسوبیشی گالانت VR4، مجهز به سیستم چهار چرخ محرک و پیشرانه 2 لیتری توربوشارژ 247 اسب‌بخاری، روانه بازار شد. صفر تا 96 کیلومتربرساعت آن معادل کمی بیش از 6 ثانیه بود.
وقتی از رئیس بخش مهندسی میتسوبیشی پرسیدم که آیا لنسر اوولوشن یک خودروی رالی با قابلیت رانده شدن در خیابان است یا برعکس؟ جواب ساده‌ای داد: «هر دو!»
در طی مسیر 4800 کیلومتری، تنها با یک لنسر اوولوشن مواجه شدم که این امر نشانه خاص و کمیاب بودن آن در ایالات متحده است؛ البته گران بودن قطعات یدکی اوولوشن نیز در کمیاب بودن و کمتر دیده شدن آن در جاده‌های آمریکای شمالی بی تاثیر نیست.
وقتی به ویرجینیا رسیدم، پشتم عرق کرده بود و تا حدی خسته بودم. خودروی مشکی رنگ را در میان بسیاری از همنوعانش رها کردم تا همراه آنها دمی خوش بگذراند و با ایشان از مشترکات‌شان حرف بزند.
آن روز سالگرد گردهمایی مالکان میتسوبیشی در ایالات متحده بود و من موفق شده بودم به موقع بر سر قرار حاضر شوم. ورژن‌های مختلفی از اوولوشن‌ها نظیر مدل‌های نید فور اسپید، فست اند فوریس و غیره در میان آنها دیده می‌شد.
بلاخره به دیدار معشوق شتافته و لنسر اوولوشن سفید صدفی 2015 محکوم به اعدام را ملاقات نمودم. خودرویی با قیمت پایه 35 هزار دلار.
اوولوشن در سال 2015 رونمایی شد. آخرین نمونه آن (1600 ُ مین دستگاه) به قیمت 76 هزار و 400 دلار فروخته شد، چیزی حدود دو برابر قیمت.
اوولوشن هر کاری را با سرعت انجام می‌دهد، حتی فرآیند منسوخ شدن. در طی 12 سال زندگی در ایالات متحده، اوولوشن تبدیل به یک نمونه کم طرفدار شده و تقریبا مرده به حساب می‌آید.
همانطور که یک محکوم به اعدام برای آخرین وعده غذایی هر چیزی که دلش بخواهد را می‌تواند سفارش دهد، من نیز تصمیم گرفتند تا برای وعده آخر، اوولوشن را با خود به جایی ببرم که برای آن ساخته شده است؛ جایی در بیابان...
من دونات‌های بزرگی در بیابان با این خودرو ایجاد کردم و ساعت‌ها به رانندگی با لنسر مشغول شدم.
هندلینگ خودرو هم بر روی آسفالت و هم بر روی جاده خاکی کاملا مناسب و فوق العاده به نظر می‌رسید که آن را مدیون دیفرانسیل مرکزی سه حالته فعال خود است.
سامانه کنترل پایداری خودرو با وجود سیستم «ابر کنترل چرخ‌ها» که ترمزگیری را به سیستم کنترل انحراف فعال خودرو اضافه می‌نماید، خیلی خوب عمل می‌کرد و اجازه نمی‌داد خودرو به کناره‌ها منحرف شود. البته در صورت خاموش کردن سامانه کنترل پایداری قضیه کمی متفاوت می‌شد.
شماره تولید 0000 حکایت از پیش تولید بودن این خودرو دارد، چنین خودروهایی معمولا به عنوان نمونه های تست خط تولید و برای انجام آزمایشات استاندارد و ....مورد استفاده قرار می گیرند و مجوز های لازم برای فروش و عرضه در بازار را ندارند. سرنوشت نهایی چنین خودروهایی طبق قوانین آمریکا مواجه شدن با دستگاه پرس و کوره ذوب فلزات است.
رانندگی با این خودرو همان چیزهایی که از یک اوولوشن انتظار می‌رود را ارائه داد: لذت هیجان انگیز و تا حدی آمیخته با خشونت. آن را طوری می راندم که انگار خودروی سرقتی بود... انگار فردایی وجود نداشت...
فرهنگ اوولوشن نیاز به مدل جدید ندارد تا زیبا و درخور شناخته شود. ممکن است صدای غرش آنها در خیابان روزبه‌روز کمتر شنیده شود اما روح والای اوولوشن الهام‌بخش سایرین خواهد بود تا خودروهایی سرزنده بسازند...
میتسوبیشی که حالا جزئی از هولدینگ رنو نیسان شناخته می شود، قصد ندارد تا تولید لنسر را ادامه دهد. این خودرو افسانه ای که روزگاری دل هر عاشق سرعتی را می ربود حالا نه تنها در بسیاری از بازار های جهان ارج و قرب خود را از دست داده است، بلکه حتی در نمونه های ساده و پایه نیز از اقبال چندانی برخوردار نیست و می رود که مانند مدل هایی مانند گالانت، به دست فراموشی سپرده شود. پایان تراژدیکی که دست کمی از له شدن یک اولوشن زیبا زیر پرس خشن و بی رحم ندارد.
