وقتی قرار بر تصور تکنولوژی های تازه باشد، هیچ محدودیتی پیش روی انسان وجود ندارد. به بیان دیگر در توفان های ذهنی، تنها محدودیت آسمان است و میتوان تا آنجا که ذهن یاری می کند قوه تخیل را به کار گرفت. اما گاهی اوقات ایده هایی که جایی در دنیای واقعی ندارند از جلسات توفان فکری به بیرون درز می کنند. ایده آمریکا برای پرتاب میلیون ها سوزن مسی به فضا هم شاید یکی از اینها باشد.
سال 1963 بود و دو ماهی می شد که حلقه ای مشابه به زحل حول زمین ایجاد شده بود. آن حلقه هم تنها یک هدف داشت: ایجاد راه ارتباطی تازه برای اهالی زمین.
در دهه 1950 میلادی به لطف کابل های عظیم بستر دریا و امواج رادیویی می شد طی چند دقیقه پیام ها را به آنسوی اقیانوس ها یا حتی قاره ها ارسال کرد. اما امکان تخریب این کابل ها توسط عوامل بیگانه وجود داشت (ماجرا به جنگ سرد باز می گردد) و توفان های خورشیدی و زمینی هم میتوانستند در سیگنال های رادیویی اختلال ایجاد کنند و به همین خاطر آمریکا تصمیم گرفت روش تازه ای را برای ارتباطات دور برد امتحان کند: حلقه ای از مس به اندازه زمین تا ارسال و دریافت پیام ها را فارغ از شرایط جوی زمین با سرعتی باور نکردنی ممکن کند.
سوزن های پروژه وست فورد
عملکرد آن سیستم قرار بود اینگونه باشد: راکتی صدها میلیون سوزن مسی کوچک را به مدار پایینی زمین منتقل می کند و بستر تازه ای را در اختیار سیگنال های رادیویی قرار می دهد تا از کناره های یونوسفر به اطراف منتقل شوند.
عجیب اینکه آن سیستم کار می کرد و ظ‍رف تنها چند روز از شروع به کارش می شد پیام ها را با سرعت فوق العاده 20 کیلوبیت بر ثانیه از کالیفرنیا به ایست کوست ارسال کرد.
سیستم ارتباطی تازه حدودا چهار ماه فعالیت کرد و موفقیت بسیار بزرگی برای آن زمان بود. اما به تدریج آن سوزن ها شروع به افتادن از مدار زمین کردند و بدتر از همه اینکه روی هم انباشته می شدند و از آنجا بود که مشکل واقعی رخ داد.
وقتی قرار باشد با سرعت 8 کیلومتر بر ساعت به دور زمین بگردید، حتی یک ذره کوچک هم اثری بزرگ از خود بر جای می گذارد. در واقع ذرات زباله های فضایی می توانند آسیب های جدی به زمین وارد کنند و حتی فضاپیماهای پیشرفته را به دردسر بیاندازند. البته آن سوزن های مسی زیاد هم بزرگ نبودند (تنها 1.8 سانتی متر طول داشتند) و قطرشان از یک چهارم تار موی انسان فراتر نمی رفت. اما نکته جالب در مورد فلزات موجود در فضا این است که به سرعت به فلزات مشابه شان جوش می خورند و برای این منظور نیازی به حرارت ندارند.
این یعنی تمامی آن سیم های فلزی کوچک که البته در قطب های جنوب و شمال فرود نیامدند این پتانسیل را داشتند که به یکدیگر بچسبند و زباله های فضایی بزرگی را تشکیل دهند. طبق پژوهشی که در سال 2013 انجام شد چندین توده بزرگ از این سیم ها هنوز در مدار زمین وجود دارند و دانشمندان اعلام کردند که حتی ممکن است تا چندین دهه هم در مدار باقی بمانند.
