علی‌اصغر محمدخانی در یادداشتی که به این مناسبت نوشته و در اختیار ایسنا گذاشته آورده است: «چهاردهم فروردین هشتادمین سالروز تولد منوچهر بدیعی مترجم و دوست هم‌روزگار ماست. بدیعی دوستی باذوق و شوخ‌طبع است که آثار مختلفی را به فارسی ترجمه کرده است. پاره‌ای از سال‌های عمرش را وقف ترجمۀ آثار جیمز جویس بویژه اولیس کرد که امکان انتشار آن فراهم نشد اما کتاب "چهره مرد هنرمند در جوانی" با ترجمۀ او برگزیده جایزه کتاب سال شد. علاقه بدیعی به پیوند ادبیات و فلسفه سبب شد که مقالاتی را در این حوزه ترجمه و در مجلۀ ارغنون، کتاب ماه ادبیات و فلسفه و... منتشر کند. محضر بدیعی نیز گرم و آموزنده است. همیشه چاشنی ملایمی از طنز در گفتارش احساس می‌شود و همین نکته به هم‌نشینی با او لطف و جاذبه‌ای خاص می‌بخشد. درست است که گاهی در برخوردها با مدعیان و خودپسندان رفتار او نوعی سردی و غرور نشان می‌دهد اما با چاشنی لبخند و گرمی و دلنوازی و شفقت و مهربانی و صراحت لهجه پی می‌بریم که به دنبال راهنمایی و عیان ساختن حقیقت است و ادبیات و زندگی با راستی و صداقت برای او اهمیت فراوان دارد.
بدیعی دوستی 60 ساله با ابوالحسن نجفی داشت و با برخی از اصحاب جنگ اصفهان دوستی او ادامه دارد. نجفی را برادر بزرگ خود می‌دانست. نظم و انضباط نجفی را سرمشق خود قرار داده است. در آخرین نشستی که با حضور نجفی برای نقد و بررسی کتاب "آری و نه به رمان نو" در سال 1393 در شهر کتاب برگزار شد بحث‌های بسیار جدی در این‌باره مطرح شد و این‌که چرا بدیعی به سراغ ترجمۀ آثار آلن رب‌گریه مانند "ژلوزی"، "درتودرتو" و "آری ونه به رمان نو" رفته است. هم‌سخنی با بدیعی و خواندن آثار او گواه است بر صراحت گفتار او و دقت در ترجمه و نوشتار.
آثاری همچون "جاده فلاندر" کلودسیمون، "آدم اول" آلبرکامو، "ژان باروا" از روژه مارتن دوگار و آثارآلن رب‌گریه و سینکلر لویس وجیمز جویس پنجره‌ای است برای نشان دادن دنیای ادبی که او برگزیده است تا خواننده را در لذتی که خود می‌برد شریک سازد.
سالروز تولد منوچهر بدیعی را تبریک می‌گوییم و آرزوی سلامتی و شادی و انتشار کتاب‌های جدید برای او داریم.»
