نقد قسمت دوم فصل هشتم سریال Game of Thrones

هشدار لوث شدن: اگر هنوز قسمت دوم فصل هشتم سریال «بازی تاج و تخت» Game of Thrones را ندیده‌اید ادامه‌ی این مطلب را نخوانید.

نقد قسمت اول فصل هشتم سریال Game of Thrones

اگر امشب آخرین شب شما روی زمین باشد چه کار می‌کنید؟
این سوال چالش‌برانگیز — که تیریون لنیستر Tyrion Lannister از وقتی با او آشنا شده‌ایم جوابی شیطنت‌آمیز برایش داشته است — در سرتاسر «شوالیه‌ای از هفت قلمرو» A Knight of the Seven Kingdoms موج می‌زند. با پرسه زدن پادشاه شب و ارتش هراس‌انگیزش در جایی نزدیک جنگل یخ‌زده، همه در وینترفل Winterfell خود را برای نبردی شبانه آماده می‌کنند. همان‌طور که تیریون در یکی از صحنه‌های مروری این قسمت از مسیری که قبلا طی شده اشاره می‌کند، بسیاری از شخصیت‌هایی که می‌بینیم به حدی از مرگ فرار کرده‌اند که به نظر می‌رسد نیاز به تجسم واقعی‌تر و ملموس‌تری از آن در وایت واکرها White Walker غیر قابل اجتناب به نظر می‌رسد.«شوالیه‌ای از هفت قلمرو» یک قسمت غافل‌گیرکننده است، حتی اگر دلیل آن صرفا شنا در خلاف جهت روند معمول «بازی تاج و تخت» باشد. معمولا قسمت اول فصل‌های این سریال صرف مقدمه‌چینی و آماده‌کردن مخاطب برای اتفاقات پیش رو می‌شود، و در قسمت دوم اکشن بالا می‌رود تا جبران قسمت پیشین خود را بکند. اما «شوالیه‌ای از هفت قلمرو» کاری شگفت‌انگیز — و یا حداقل فوق‌العاده جسورانه — می‌کند و دقیقا برعکس این روند عمل می‌کند، با وجودی که تنها چهار قسمت دیگر تا پایان باقی مانده است.
آن دسته از طرف‌دارانی که به خاطر توانایی «بازی تاج و تخت» در جابه‌جا کردن رکوردها و محدودیت‌های تلویزیون با داستان گیرا و دشمنان اساطیری خود، عاشق این سریال هستند ممکن است با دیدن این قسمت مایوس شوند. اما بدون شک سپری کردن این شب با شخصیت‌های بسیاری که ما را به خود علاقه‌مند کرده‌اند، و تماشای آن‌ها در حال نوشیدن و یادآوری خاطرات خطرناک و راه‌های عجیب و غریبی که طی کرده‌اند تا به این نقطه‌ی سرنوشت‌ساز تاریخی برسند، لذت غیر قابل انکاری دارد. این شب که تماما در وینترفل روایت می‌شود، شبی است که وایت‌واکرها قرار است به آن‌ها هجوم بیاورند. این قسمت فقط برای سریال‌هایی کارایی دارد که روی شخصیت‌هایش به اندازه‌ی کافی سرمایه‌گذاری کرده باشد و مخاطب بتواند همراه با آن‌ها مشغول خاطره‌بازی شود.
اعدام جیمی لنیستر Jaime Lannister را در نظر بگیرید که در قسمت اول اشاره‌ی ظریفی به آن شد. بله این قضیه تقریبا بلافاصله حل شد و برین Brienne از او حمایت کرد، سانسا Sansa و جان Jon هم رای مخالف دنریس Daenerys دادند که او بماند و بجنگد. اما آن صحنه غنی از تاریخچه، زیرمتن، و نوعی از سیاست قضاوتی است که به خوبی منعکس‌کننده‌ی کل سریال است.
جیمی Jaime و برن Brienne را داریم که نیازی ندارند به چشمان یکدیگر نگاه کنند برای این‌که بدانند حمایت و پشتیبانی یکدیگر را دارند. تیریون را داریم که با آشکار شدن اشتباهش در اعتماد به حرف سرسی Cersei ضربه خورده است. در این حین، برای دنی Dany، محکوم کردن جیمی به جنایت‌هایش — مخصوصا قتل بی‌رحمانه‌ی پدرش — راحت است. جان Jon البته با وجود ارتشی از زامبی‌ها که منتظر نابود کردن همه‌ی آن‌ها هستند، پشیزی به سیاست‌بازی اهمیت نمی‌دهد. اما دنی در تلاش ناکامی برای نزدیک شدن به سانسا پی می‌برد در حالی‌که مشغول ماجراجویی دوتارکی Dothraki خارج از سرزمین اصلی بوده، خیلی چیزها را از دست داده است. حتی اگر مدعی قدرت‌مندی برای نشستن به تخت بود — که جان در آخر این قسمت به او می‌گوید چنین نیست — دنی هیچ کنترلی روی اختلافاتی که می‌توانند مانع بزرگی بر سر راه رسیدن او به تخت باشند ندارد.
در مجموع عملا اتفاقات زیادی در «شوالیه‌ای از هفت قلمرو» نمی‌افتد. تمام داستان این قسمت می‌تواند به این صورت خلاصه شود: “آدم‌ها دور هم جمع شده‌اند و می‌نوشند و درباره‌ی مرگ صحبت می‌کنند.” اما همچنان گفته‌ها و ناگفته‌های بسیاری هستند که لیست کردن تمام آن‌ها کاری فرساینده خواهد بود (برای مثال، هوند Hound و آریا Arya دوباره یکدیگر را ملاقات می‌کنند! سانسا تهدید می‌کند که شمال را به دنی ندهد! تیریون و برن Bran جیمی را یک فرد خودخواه می‌دانند، درست قبل از آن‌که ثابت کند چنین نیست! میساندی Missandei و گری ورم Grey Worm نقشه‌ی فرار از شمال پر از نژادپرستی را می کشند! و غیره و غیره!)
این مطلب برگرفته از نوشته‌ی Caroline Framke در وب‌سایت Variety است.
حال به بررسی نظرات سایر منتقدین می‌پردازیم:
الکس مک‌لوی Alex McLevy ؛ ای. وی. کلاب A. V. Clubاین‌که قسمت دوم فصل آخر سریال «بازی تاج و تخت» را مجموعه‌ای از صحنه‌های جمع‌آوری شده تنها با هدف صرف لذت بردن مخاطب بدانیم در حق فیلم‌نامه‌نویس برایان کاگمن Bryan Cogman و کارگردان دیوید ناتر David Nutter و کاری که در این قسمت کرده‌اند اجحاف خواهد بود: خلاصه کردن هشت سال شخصیت‌پردازی ناب با تناسب و بدون ایجاد احساسات ساختگی. این مکالمه‌ها به شدت صادقانه هستند، گاهی اوقات عجیب و غریب‌اند، گاهی شکننده‌اند، و برخی اوقات بسیار احساسات‌برانگیز می‌شوند… اما هیچ‌کدام از آن‌ها اضافی به نظر نمی‌رسند.
شان تی. کالینز Sean T. Collins ؛ رولینگ استون Rolling Stone
قسمت دوم این فصل ناب‌ترین قسمت «بازی تاج و تخت» است. از یک زاویه، این قسمت مکمل قسمت آغازین فصل پایانی است که هفته‌ی گذشته بیشتر متمایل به جنبه‌های شاد و رضایت‌بخش این آرامش قبل از طوفان داستان تکیه داشت. بله، در این هفته حتی اکشن کمتری نسبت به هفته‌ی گذشته دیدیم، و خبری هم از بچه زامبی‌های در حال سوختن و جیغ کشیدن نبود. اما نویسنده برایان کاگمن و کارگردان دیوید ناتر، که هر دو از قدیمی‌ترین عوامل این سریال هستند، سری به تاریخچه‌ی غنی روابط بین شخصیت‌ها در طول هشت سال گذشته می‌زنند، و در میان هر کدام بزنگاه‌هایی پیدا می‌کنند که گاه و بیگاه برای مخاطب به نمایش می‌گذارند.
لارا پرودم Laura Prudom ؛ آی‌جی‌ان IGN
یک حس اضطرار در این قسمت وجود دارد که در قسمت اول وجود نداشت — یک جریان غیر ملموس که با گذشت هر صحنه که تا به حال دیده‌ایم پررنگ‌تر می‌شود، و یکی از لذت‌بخش‌ترین و رضایت‌بخش‌ترین قسمت‌هایی که تا به حال در این سریال دیده‌ایم را رقم می‌زند.این ممکن است به خاطر نویسندگی برایان کاگمن باشد (او تا به حال 11 قسمت از این سریال، از جمله بهترین‌های آن مانند «بوسیده‌شده توسط آتش» Kissed By Fire، «پایبند به سوگند» Oathkeeper، و «قوانین خدایان و مردمان» Oathkeeper) چرا که حتی لحظاتی که برای همه جذاب هستند — که برخی هواداران ممکن است معتقد باشند صرفا برای جذابیت و جلب توجه افزوده شده‌اند (مانند رابطه‌ی آریا Arya و گندری Gendry، و اعطای مقام شوالیه به برین توسط جیمی) — به نظر می‌آید با فکر در این قسمت گنجانده شده‌اند.

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.