گزارش ویژه: چگونه سیتی قوانین یوفا را دور زد؟ (۴)

به گزارش "ورزش سه"، باشگاهی که زمانی یک باشگاه معمولی در شرق منچستر بود، حالا به بهترین باشگاه لیگ برتر تبدیل شده؛ یک محصول جذاب که تبلیغی فوق العاده برای ابوظبی است. استراتژیست های درجه یکی مانند کوین دی بروین و ایلکای گوندوگان برای آنها بازی می کنند، در کنار لروی سانه بااستعداد؛ همگی زیر نظر مربی ای که احتمالا در دنیا بهترین است، پپ گواردیولا. این داستان یک موفقیت کم نظیر است.

هرچند اکنون مدارکی توسط سایت فوتبال لیکس منتشر شده که نشان می دهد که پشت این موفقیت فوتبالی، حقه‌های کثیفی وجود دارد.

مالکان باشگاه از ابوظبی، عصر جدیدی از کاپیتالیسم در منچستر را رقم زدند. این اصطلاح اساسا به دوره ای از انقلاب صنعتی اشاره دارد؛ وقتی که کمپانی ها بی رحم بودند و هیچ قانونی را نمی پذیرفتند. اما از این اصطلاح می توان در دنیای فوتبال هم استفاده کرد: از زمانی که منچسترسیتی توسط شیخِ ابوظبی خریده شد، این باشگاه با حقه بازی راهش را به سوی معبد باشگاه های برتر اروپایی باز کرد و با نادیده گرفتن قوانین، یک امپراطوری فوتبالی عظیم و جهانی ایجاد کرد. اما افتخارات تازه باشگاه ریشه در دروغ دارد. داستان حقیقی پیشرفت منچسترسیتی، حاصل نفوذ سیاسی و سواستفاده های مالی است. و این روی همه کسانی که می خواهند تجارتِ فوتبال مدرن را درک کنند، تاثیر می گذارد.

 

فصل چهارم: یک امپراطوری جهانی

 

یک روز شنبه در اکتبر 2018، منچسترسیتی دیداری مقابل برنلی داشت، یک تیم بی خبر از یک شهر کوچک در شمال انگلیس. این دیداری بود که شکست سیتی در آن قابل تصور نبود و به سختی می توانست نشانه ای از آن باشد که سیتی در کورس قهرمانی لیگ برتر قرار دارد یا نه. اما در دقیقه 58، در حالی که تیم از پیش با سه گل پیش افتاده بود، تماشاگران ناگهان شروع به تشویق کردند. کوین دی بروین بعد از دو ماه مصدومیت، وارد زمین شد.

پپ گواردیولا، مربی او، این بازیکن بلژیکی را "یکی از بهترین بازیکنانی که در زندگی اش دیده"، توصیف می کند. او می گوید دی بروین می تواند " تقریبا هر کاری" انجام بدهد. چند ماه قبل در فوریه، زمانی که منچسترسیتی در حال رکوردشکنی در لیگ برتر بود، نشریه سان نوشت که بدون گل های او، سیتی ممکن بود 20 امتیاز کمتر داشته باشد.

دی بروین لیدر تیم است و کنترل بازی ها را در دست می گیرد. در سال 2015، او کمک کرد تا وولفسبورگ قهرمان جام حذفی آلمان شود. پس از آن، این تیم آلمانی دیگر نمی توانست او را از چشم باشگاه های برتر اروپایی پنهان کند. برای ماه ها، شایعات در مورد این ستاره خط میانی، در صدر اخبار فوتبال اروپا بود. و آنطور که مدارکی که سایت فوتبال لیکس منتشر کرده، نشان می دهد، منچسترسیتی آماده بود تا هر کاری برای به دست آوردن او انجام بدهد.

 

 

 

 

فران سوریانو، نایب رئیس باشگاه، در آگوست 2015، برای سایر مدیران باشگاه، نوشت:" شروع عالی فصل، تیم در شرایط خوبی قرار دارد." تیم فصل را با سه پیروزی آغاز کرد و تفاضل گل 8:0 را ثبت کرده بود.

اما سوریانو همچنان راضی نبود. او نوشت:" ما همچنان 50 میلیون یوروی دیگر سرمایه گذاری می کنیم تا تیم بهتر شود." اما او یادآوری کرد که برای امضای قرارداد با وولفسبورگ دچار مشکل شده، تیمی که با ولکس واگن در ارتباط است و دفتر این کمپانی در این شهر قرار دارد. او نوشت:" آنها نمی خواهند او را به 50 میلیون یورو بفروشند. ما فشار زیادی وارد کردیم و امیدواریم بتوانیم این انتقال را برخلاف خواسته آنها نهایی کنیم. وولفسبورگ (وولکس واگن) اعلام کرده که این پول را نمی خواهد!"

وقتی سیتی تصمیم به خرید بازیکنی می گیرد، مهم نیست قیمت آن چقدر است و حتی یک کارخانه اتومبیل سازی با فروش سالانه 200 میلیارد یورویی هم در نهایت تسلیم می شود. در نهایت وولفسبورگ برای این انتقال 75 میلیون یورو دریافت کرد- و دی بروین به سیتی اضافه شد ستاره بلژیکی از سپتامبر 2015 کارش را در منچسترسیتی آغاز کرد.

موفقیت به هر قیمت: هیچ توضیح بهتری برای استراتژی مدیران سیتی وجود ندارد. بایرن مونیخ، ثروتمندترین تیم آلمان، نمی توانست پیشنهاد بهتری به دی بروین بدهد؛ همانطور که نتوانستند لروی سانه، بازیکن تیم ملی آلمان، را بخرند.

وقتی این ستاره اهل اِسِن آلمان، یک سال بعد از دی بروین به منچستر رفت، باشگاه به او یک قول داد: اگر سانه در سه سال ابتدایی اش در سیتی، کمتر از 24.5 میلیون پوند دریافت کند، باشگاه کسری آن را پرداخت خواهد کرد. به عبارت دیگر، به سانه، که در آن زمان 20 سال داشت، تضمین داده شد که برای سه فصل 28 میلیون یورو دریافت می کند. تیم اول لیگ آلمان شانسی برای رقابت نداشت.

باشگاه منچسترسیتی از این واقعیت بهره می برد که مدیران باشگاه می توانستند مبلغ قرارداد با کمپانی های ابوظبی را به خواسته خودشان افزایش دهند و تاریخ آن را عقب ببرند. و آنها به طور سیستماتیک، بدون هیچ جریمه واقعی، قوانین فرپلی مالی یوفا را به سخره گرفتند. پشت این باشگاه، مقامات خانواده سلطنتی امارات قرار دارند که از سرمایه گذاری فوتبالی خود به عنوان کارت ویزیت بین المللی برای افزایش اعتبارشان در صحنه بین المللی استفاده می کنند.

اما برای فاصله عمیق بین داراها و ندارها در دنیای فوتبال، تنها نمی توان اماراتی ها را سرزنش کرد. میزان پولی که لیگ برتر از فروش حق پخش بازی هایش به دست می آورد، به طور کامل فوتبال در اروپا را تغییر داد. سال گذشته، این لیگ 170 میلیون یورو به منچسترسیتی پرداخت کرد- مبلغی که 75 درصد بیش از دریافتی بایرن مونیخ از لیگ آلمان بود.

برطبق اسناد فوتبال لیکس، چنین درآمدهای سخاوتمندانه ای این باشگاه را به قادر ساخته که به ایلکای گوندوگان، ستاره آلمانی، سال گذشته دستمزد 11 میلیون یورویی و به سرخیو آگوئرو بیش از 18 میلیون یورو بپردازد. دستمزدهایی که توسط سیتی به بازیکنانش پرداخت می شود، جزو بیشترین پرداختی ها در لیگ برتر است.

با این وجود، علی رغم هزینه های بالا، با وجود هزینه های زیاد، در یکی از مدارک داخلی باشگاه ادعا شده که پروژه فوتبال منچسترسیتی به سودآوری رسیده؛ هرچند این مسئله چندان آشکار نیست. دراین سند آمده:" صنعت فوتبال بسیار تکه تکه است و باشگاه ها، کمترین بهره را از این زنجیره سودآوری می برند."

در این سند آمده که باشگاه ها باید حق استفاده از تصاویر بازیکنان را بخرند و دستمزد آنها را بپردازند و بازیکنان بهتر، دستمزدهای بالاتری دریافت می کنند. اما آنطور که در این سند ذکر شده اتحادیه‌های فوتبال، کمپانی های رسانه ای و فروشگاه های محصولات باشگاه- به همراه بازیکنان و مشاوران شان- شانس بیشتری برای سود بیشتر دارند.

با این وجود، برای اطمینان از اینکه منچسترسیتی سهمش را از این کیک پول به دست بیاورد، مدیران باشگاه ساختاری را طراحی کردند که دنیای فوتبال هرگز پیش از آن ندیده بود: یک امپراطوری فوتبالی. دیگر داشتن یک باشگاه کافی نیست. یک شبکه جهانی از زیرمجموعه ها، امکان رسیدن به سود را آسان تر می کند- درسی که منچسترسیتی از سال 2009 به آن آگاهی داشت.

در آن سال، روبرتو مانچینی، مربی ایتالیایی، در یک روز دو قرارداد امضا کرد: یکی به عنوان مربی تیم منچسترسیتی در لیگ برتر و دیگری به عنوان مشاور باشگاه فرهنگی-ورزشی الجزیره در لیگ امارات.

شیخ منصور پشت هر دو باشگاه است. و ارقام در هر دو قرارداد حیرت انگیز است. الجزیره باید به مانچینی که اکنون مربی تیم ملی ایتالیاست، پول می داد، بالاتری از دستمزدی که منچسترسیتی به او پرداخت می کرد: باشگاه لیگ برتری جدا از پاداش ها، 1.45 میلیون پوند باید پرداخت می کرد، در حالی که او 1.75 میلیون از باشگاه شهر ابوظبی دریافت می کرد؛ سالانه.

یکی از مدیران منچسترسیتی در سپتامبر 2011 برای همکارانش آنچه دقیقا در حال رخ دادن بود را توضیح داد:" ما پرداخت هایی داریم که باید توسط الجزیره صورت بگیرد. ما باید پول را به ADUG بفرستیم وADUG با دستورالعمل‌هایی برای نحوه پرداخت، آن را به الجزیره می دهد."

ADUG مخفف Abu Dhabi United Group است، کمپانی هولدینگی که مالک منچسترسیتی است و مدیران آن شیخ منصور و محمد راشد مبارک سالک الکتبی هستند. ADUG در مرکز همه تلاش های منچسترسیتی برای دور زدن قوانین فرپلی مالی است و به طور مخفیانه به قراردادهای تجاری که باشگاه با کمپانی ها در ابوظبی دارد، کمک می کند.

به عبارت دیگر، در این زمان، بخشی از دستمزد روبرتو مانچینی از طریق الجزیره پرداخت می شد. آن قرارداد "مشاوره ای" با باشگاه عرب به نظر تنها یک لاپوشانی بود. حداقل در سال 2011، پولی که در نهایت به مانچینی رسید، از منچستر به الجزیره رفت و سپس به یک کمپانی در موریتانی به نام هولدینگ اسپارکِل گِلو منتقل شد.

نه الجزیره و نه مانچینی به سوالاتی که توسط شبکه روزنامه نگاران تحقیقاتی اروپا (EIC) پرسیده شد، پاسخ ندادند. باشگاه هم اعلام کرد به این سوالات پاسخ نمی دهد.

یکی از سخنگویان باشگاه نوشت:" تلاش برای ضربه زدن به سابقه باشگاه سازمان یافته و واضح است."

بدون تخطی سیستماتیک از قوانین، پرداخت های مخفی و تزریق مخفیانه پول، داستان موفقیت منچسترسیتی به سرانجام نمی رسید.

منچسترسیتی که زمانی یک باشگاه محلی بود، اکنون یک برند جهانی است، یکی از چندین باشگاهی که زیر نظر گروه فوتبالی سیتی (CFG) قرار دارد. همانطور که می توان در شعبه های مختلف استارباکس، از سیاتل تا سنگاپور، یک قهوه یکسان در فنجان های مشابه و با قیمت های برابر نوشید، خواهرخوانده های فوتبالی منچسترسیتی هم به همین شکل در قاره های مختلف رشد کردند.

 

 

 

منچسترسیتی، نیویورک سیتی و ملبورن سیتی، سه باشگاه اصلی، با پیراهن های آبی آسمانی با تبلیغ هواپیمایی اتحادِ ابوظبی روی آنها، بازی می کنند. اما علاوه بر این تیم‌ها، منچسترسیتی سهام تیم هایی را در اروگوئه، اسپانیا و ژاپن در اختیار دارد و با باشگاه هایی در اسکاندیناوی و یک آکادمی جوانان در آفریقا، قرارداد همکاری دارد.

یک ارائه داخلی در سال 2016، استراتژی تیم برای باشگاه تورکه از مونته ویدئو، پایتخت اروگوئه، را نشان می دهد. در این ارائه آمده:" اروگوئه یک مقصد جذاب است؛ به دلیل تمرکز بازیکنان باکیفیت و بودجه محدود تیم های محلی."

به عبارت دیگر: گروه فوتبال سیتی امیدوار است که استعدادهای تقریبا ارزان قیمت را به خدمت بگیرد و آنها را برای استفاده خود، پرورش بدهد. در این ارائه گفته شده که تورکه "برای MCFC سودآور است" و اینکه "محلی است و باعث کاهش قیمت بازیکنان می شود." براساس این اسناد، نکته مثبت دیگر این است که سیتی نیازی به پرداخت مالیات روی سود انتقال بازیکنان ندارد.

سرمایه گذاری روی باشگاه اسپانیایی جیرونا، در یک سند خلاصه شده، توضیح داده شده است:" برای پیشرفت بازیکنان آکادمی ضروری است که بازی در رقابت های رسمی فوتبال مردان را تجربه کنند."

این سند بیان می کند که رسیدن به این هدف در لیگ برتر دشوار است زیرا مجموعه بازیکنان منچسترسیتی بسیار قوی است:" به این معنی که CFG نیاز به فراهم کردن راه های دیگری دارد تا بازیکنان آکادمی فرصت بازی پیدا کنند." راه حل: یک تیم اسپانیایی جایی است که استعدادها می توانند در آن فرصت بازی پیدا کنند.

باشگاه های زیر مجموعه هم به عنوان محلی برای نگهداری بازیکنان تا زمانی که آماده شوند و هم برای تست استعدادهای جدید مورد استفاده قرار می گیرند. این شبکه تجاری جهانی تضمین می کند که مربیان می توانند ابتدا بازیکنان آینده دار را کشف کنند و آنها را خیلی زود وارد سیستم CFG کنند و سپس کنترل کاملی روی دوران حرفه ای آنها داشته باشند.

تنها تعداد کمی از بازیگران در تجارت جهانی فوتبال می توانند با این استراتژی توسعه ای رقابت کنند. شیخ منصور و اسپانسرهای ابوظبی در طول 10 سال، بیش از 2 میلیارد یورو روی منچسترسیتی سرمایه گذاری کرده اند. تیم اکنون به سوددهی رسیده اما این موفقیت اقتصادی ریشه در زیر پا گذاشتن قوانین دارد. و فصل گذشته، این سود تنها 10 میلیون پوند بوده است- که برای یک سرمایه گذاری مولتی میلیاردی، عایدی فوق العاده ای نیست، به ویژه اینکه منصور همچنان برای خرید بازیکنان گران قیمت جدید، به خرج کردن از کیف پولش ادامه می دهد.

از جنبه ورزشی، این پروژه به موفقیت رسید. در اولین فصل زیر نظر CFG، تیم تازه صعود کرده جیرونا با قرار گرفتن در میانه جدول لیگ اسپانیا، خود را ثابت کرد، در حالی که تورکه در اروگوئه، بلافاصله به دسته بالاتر صعود کرد. باشگاه خواهرخوانده در ملبورن، سه سال بعد از اینکه زیر نظر CFG قرار گرفت، اولین جامش را برد.

شیخ منصور در سال 2008، منچسترسیتی را به قیمت 100 میلیون پوند خرید. در سال 2015، لی رویگانگ، غول رسانه ای چینی، از طریق کمپانی ای که در جزایر کایمن ثبت شده، 265 میلیون پوند در CFG سرمایه گذاری کرد و 13 درصد این گروه را در اختیار گرفت. ارزش منچسترسیتی در هفت سال، حداقل 10 برابر شد.

خلدون المبارک، مدیر منچسترسیتی، نقش رئیس را به این شکل توصیف کرد:" شیخ منصور یک تاجر دقیق است، کسی که معتقد است می توانید از طریق فوتبال ارزشی ایجاد کنید که هنوز به آن نرسیده ایم.."

مدیران او نه تنها منچسترسیتی را به اوج رساندند، بلکه سیل پول را وارد بازار فوتبال کردند و آن را مجبور به جهانی شدن کردند. گروه فوتبالی سیتی نماینده کاپیتالیسم فوتبالی به خالص ترین و موفق ترین شکل آن است. در فوتبال، تنها آماده ترین ها زنده نمی مانند، این ثروتمندترین ها هستند که باقی می مانند.