در انتهای فهرست عوامل این فیلم عبارت “فیلمی از آلمودوار” به چشم می‌خورد. برای تماشاگران این عبارت به معنای گارانتی تضمین کیفیت است- تضمینی که مبنی بر شاهکارهایی مثل «زنان در آستانه فروپاشی عصبی»، «همه چیز درباره‌ی مادرم»، «با او حرف بزن»، «بازگشت»، «پوستی که در آن زندگی می‌کنم» شکل گرفته است. تازه‌ترین اثر پدرو آلمودوار «درد و شکوه» بعد از اکران ماه آوریل‌اش در اسپانیا، در مراسم کن امسال رونمایی شد. این اثر یکی دیگر از شاهکارهای این کارگردان به شمار می‌رود. «درد و شکوه» که در آن اشاره‌های زیادی به زندگی خود آلمودوار به چشم می‌خورد، به زیبایی در مورد هنر فیلم‌سازی و عشق صحبت می‌کند.
در «درد و شکوه» آنتونیو باندراس در نقش سالوادور ملو جلوی دوربین رفته است. ملو که یک کارگردان مقیم مادرید است، در حقیقت نمادی از خود آلمادوار است. این کارگردان که روزهای طلایی‌اش را پشت سر گذاشته است، حالا درد زیادی را تحمل می‌کند. سالوادور هم درد فیزیکی داشته و هم از چیزی که خودش به عنوان “درد روحی” یاد می‌کند (که همان اضطراب و افسردگی است) رنج می‌برد.
او پس از احیای یکی از فیلم‌‌های قدیمی‌اش، به دنبال بازیگر اصلی آن فیلم آلبرتو(آسی‌یر اچاندیا) می‌گردد تا به دنبال دعوایی که 30 سال پیش باهم داشتند کدورت‌ها را از بین ببرد. وقتی آلبرتو دوباره وارد زندگی سالوادور می‌شود، اعتیادش به هروئین را نیز همراه خود می‌آورد. این شیطان جدید به این کارگردان این امکان را می‌دهد تا برای اینکه بتواند بالاخره جلو رود و همه چیز را رها کند، نگاهی به گذشته‌اش داشته باشد.
مدیتیشن، تزریق هروئین و یا فلش‌بک‌هایی به جوانی سالوادور سرتاسر روایت فیلم را شکل می‌دهند. «درد و شکوه» درست مانند فیلم دیگر بیوگرافی آلمودوار «تربیت بد» حقیقت را لایه لایه رو می‌کند. برخلاف آن فیلم، «درد و شکوه» در مورد عشق است. پیچش‌ها و گره‌‌های داستانی درست مثل هر فیلم ملودرام خوب دیگری وجود دارند: با این تفاوت که شگفتی‌های این فیلم در قالب آدم‌ها و اشیایی که دوباره وارد زندگی سالوادور می‌شوند تا به آن معنی ببخشند، به تصویر کشیده شده‌اند.
باندراس به کمک نقش سالوادور در میان ایفای نقش‌های فراموش نشدنی آلمودوار قرار می‌گیرد. با این که بیماری سالوادور به کمک تکنیک گرافیکی الهام گرفته از آثار سال بس به مخاطب نشان داده می‌شود اما بار اصلی را باندراس بر دوش کشیده و بیماری را در بازی‌اش منعکس می‌کند.
تنها چیزی که او در بازی‌اش نشان می‌دهد درد نیست: در یک مواجهه غیرمنتظره با معشوقه‌ی سابق‌اش، کل این رابطه را می‌توانیم در چشمان اشک‌آلود و لبخند سالوادور به خوبی ببینیم. وقتی سالوادور نظرش را در مورد فیلم احیا شده را عوض می‌کند، دستیارش مرسدس (نورا ناباس) به او می‌گوید: “این چشمان توست که عوض شده است، فیلم همان فیلم قبلی است”. باندراس بدون گفتن حتی یک کلمه این تغییر را به خوبی به تصویر می‌کشد. حضور پنه‌لوپه کروز در نقش مادر سالوادور در فلش‌بک‌‌هایش، کوتاه اما حیاتی است. در یکی از اولین تصاویر او را می‌بینیم که در کنار سایر زنان روستا در حال شستن لباس و آواز خواندن است. بعداز مشکلاتی که خانواده پشت سر می‌گذارد، این شخصیت است که گرما و رنگ را به خانه‌ی جدید آن‌‌ها می‌آورد. بازی کروز در عین حالی که احساسی و تاثیرگذار است، اما به هیچ وجه اغراق‌آمیز نیست.
تماشای این فیلم واقعا نفس‌گیر است. شخصیت‌پردازی‌های فیلم نشان می‌دهد که «درد و شکوه» نمی‌توانسته بدون به تصویر کشیدن این رنج‌کشیدن‌ها به این خوبی از آب دربیاید.
و حالا نظر سایر منتقدین در مورد این فیلم:
جوناتان هالند منتقد هالیوود ریپورت نوشته است:
“ بازی‌های این فیلم بی‌نظیرند. کروز پر‌انرژی و اچاندیای جذاب بازی کاملا منحصر بفردی از خود به نمایش گذاشته‌اند. انرژی و دیدگاه آلبرتو (شخصیت اچاندیا در فیلم) و اندوه درونی ملموس فدریکو (لئوناردو اسباراگلیا) تضاد واضحی را در زندگی سالوادور پدید می‌آورند. باندراس نیز با بازی مضطربانه و تا حدودی کنترل‌شده‌ی خود رخوت سالوادور را به زیبایی به تصویر می‌کشد.”
وندی آیده منتقد اسکرین اینترنشال نوشته است:
“فیلم در اکثر مواقع بی‌نظیر است، برخی صحنه‌ها همراه با قطعه‌ای پیانو بوده و طراحی صحنه نیز بی‌نظیر است. داستان در اکثر مواقع فاصله‌اش را با مخاطب حفظ می‌کند. اما در یک صحنه‌ی اصلی بی‌نظیر که سالوادور اتفاقی معشوقه‌ی سابقش را ملاقات می‌کند، همه چیز عوض می‌شود. این صحنه اصلی‌ترین بخش فیلم است و نقطه‌ای است که سالوادور می‌فهمد می‌تواند بالاخره به جلو برود و از گذشته‌اش دل بکند.”
کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.
Post Views:
19
