حتماً پورت USB-C (یا همان تایپ C) را می شناسید. این پورت که محبوبیت آن روز به روز بیشتر می شود، قرار است جایگزین پورت قدیمی USB-A شود. با اینکه دیوایس ها یکی پس از دیگری به این پورت مجهز می شوند ولی سازندگان شارژر هنوز خود را با نیاز کاربران وفق نداده اند. زمان آن رسیده تا سازندگان شارژر هم به فکر اضافه کردن بیش از دو پورت USB-C به شارژرهای خود باشند.
پورت USB-C پورتی دو طرفه بوده و از نظر اندازه کوچکتر و سریعتر از پورت USB-A است. به طور مثال کابل های USB-C که از نسل دوم USB 3.1 پشتیبانی می کنند، می توانند تا 10 گیگابیت بر ثانیه دیتا منتقل کنند.
اپل به خوبی ظرفیت پورت USB-C را فهمید و آن را به طور وسیع در تمامی مک بوک های جدید به کار برد. علاوه بر این پورت های USB-A، DisplayPort و MagSafe را نیز از محصولاتش حذف کرد. آی پد پرو جدید هم به پورت تایپ C مجهز شد.
در چند سال اخیر هم سازندگان لوازم جانبی با سرعتی بیشتر عرضه شارژرهای دارای پورت USB-C را آغاز کرده اند. دش کم ها، GoPro های جدید، دوربین های سری Z نیکون، تصفیه کننده های هوا و همچنین هدفون ها از جمله لوازمی هستند که از پورت تایپ C برخوردارند.
حالا سؤال مهم این است که چرا با وجود این همه دیوایس و وسیله الکترونیکی متعدد که دارای پورت USB-C هستند، چرا شارژرها پورت های تایپ C بیشتری نداشته و اکثراً یک یا در بهترین حالت و آن هم به صورت محدود دو پورت تایپ C دارند؟
شرکت های سازنده شارژر معتقدند علت اصلی محدود شدن به یک یا دو پورت USB-C در شارژرها به استاندارد تأمین نیروی (Power Delivery) این پورت ها بر می گردد. شرکت های سازنده می گویند این پورت نیروی قابل توجهی گرفته و در نتیجه آن ها نمی توانند بیش از دو پورت را در شارژرهای خود تعبیه کنند.
Power Delivery تکنولوژی شارژ دینامیک بوده و می تواند به کمک کابل ها و شارژرهای مخصوص تا حداکثر 100 وات نیرو تأمین کند. از این نوع شارژر می توان برای شارژ جدیدترین مک بوک های اپل بهره برد که به حداقل 60 و حداکثر 87 وات نیرو نیاز دارند.
سازندگان سعی می کنند پورت تایپ C را به گونه ای تولید کنند که از استاندارد تأمین نیروی متناسب با نوع محصول پشتیبانی کند. مثلاً در شارژر Satechi که 75 واتی بوده و دارای دو پورت USB-C است، پورت اولی قادر به تولید 60 وات خروجی بوده و پورت دومی می تواند 18 وات نیرو تأمین کند. اولی برای شارژ مک بوک مناسب بوده و از دومی می توان برای آی پد پرو بهره برد.
این شارژر دارای دو پورت USB-A هم هست که با سرعت بسیار کمتری (معمولاً پنج یا شش وات) دیوایس را شارژ می کنند. بهتر بود سازنده این پورت قدیمی را با پورت کم مصرف USB-C جایگزین می کرد.
پیکربندی شارژرهای SuperTank و SuperPort ساخته شده توسط Zendure هم به همین صورت است؛ با این تفاوت که از طریق USB-C تا حداکثر 100 وات نیرو تأمین می کند. در حالت ایده آل دوست داشتیم شارژری چند منظوره با چهار پورت تایپ C وجود داشت. از دو پورت پر قدرت آن برای دیوایس های تشنه نیرو مثل مک بوک و آی پد استفاده نموده و از دو پورت کم سرعت تر آن برای شارژر کردن هدفون، دیوایس های پوشیدنی و غیره خود استفاده می کردیم.
مشکل کمبود پورت USB-C برای کاربران پر مصرف تقریباً جدی است. مثلاً اگر کاربری دارای مک بوک پرو (یا آی پد پرو)، آیفون، اپل واچ و ایرپاد بوده و بخواهد با خود دوربین نیکون Z، گوپرو هیرو 7 و یا دوربین DJI Osmo (بررسی دیجیاتو) را به همراه داشته باشد باید برای شارژ کردن این همه وسیله که دارای پورت USB-C هستند به مشکل می خورد. او علاوه بر این موارد باید به فکر خرید کابل تبدیل USB-C به USB-A هم باشد.
سازندگان می توانند بدون نگرانی در مورد گرما یا مشکل تأمین نیرو پورت های USB-A را کنار گذاشته و آنها را با درگاه های کم توان‌تر تایپ C جایگزین سازند که به همان اندازه نیرو تأمین می کنند.
وقت آن رسیده تا تولیدکنندگان شارژر پورت های قدیمی و منسوخ شده را رها کرده و آن ها را با پورت USB-C جایگزین کنند. با این کار نه تنها صنعت را به جلو خواهند برد بلکه به کاربران دیوایس های جدید نیز کمک می کنند تا گجت های متعدد خود را راحت تر و سریع تر شارژ کنند.
