به گزارش ایسنا و به نقل از مدیکال اکسپرس، طبق تحقیقات انجام شده در مدرسه "آیکان"(Icahn) در بیمارستان مونت سینا، پروتئینی به نام RGS4 که تنظیم کننده سیگنالینگ پروتئین G است، نقش برجسته‌ای در حفظ حالات درد طولانی مدت دارد و ممکن است یک هدف نوید بخش برای درمان شرایط درد مزمن باشد.
این کشف ممکن است به پزشکان کمک کند بتوانند جلوی پیشرفت دردهای حاد، یعنی شرایطی که بیماران نه تنها درد را حس می‌کنند، بلکه تعدادی از علائم ناتوان کننده از نقص حسی گرفته تا افسردگی و از بین رفتن انگیزه را تجربه می‌کنند.
انتقال از درد حاد به مزمن با سازگاری‌های بی‌شماری در سلول‌های ایمنی، گلیال و نورونی همراه است که بسیاری از آنها هنوز به خوبی شناخته نشده‌اند. در نتیجه داروهای موجود در حال حاضر برای درد التهابی عصبی یا مزمن، اثربخشی محدود و عوارض جانبی عمده را نشان می‌دهند.
مصرف مسکن معمولاً باعث کاهش موقتی برخی علائم درد می‌شود، اما خطرات جدی مانند اعتیاد را در زمینه درمان طولانی مدت دردهای مزمن به همراه دارد. بنابراین نیاز به رویکردهای جدید در مورد درمان دردهای مزمن و تولید داروهایی که به جای کاهش علائم درد، آنها را برطرف کنند احساس می‌شود.
"ونتیا زاچاریو" استاد گروه علوم اعصاب و روان دانشکده علوم اعصاب مونت سینا می‌گوید: تحقیقات ما نشان می‌دهد که اقدامات RGS4 در انتقال از درد حاد و کمتر از حاد به حالت‌های آسیب پاتولوژیک و حفظ درد کمک می‌کند. از آنجا که حالات دردهای مزمن بر فرآیندهای عصبی شیمیایی بی‌شماری تأثیر می‌گذارد و داروهای تک‌هدف نیز کمک چندانی نمی‌کنند، جالب است که یک پروتئین چند منظوره را کشف کرده‌ایم که می‌تواند برای اختلال در این روند دستکاری شود.
پروتئین RGS4 یک پروتئین چند منظوره است که بطور گسترده در مدارهای مغز بیان می‌شود و درد پاتولوژیک، خلق و خو و انگیزه را پردازش می‌کند. محققان مونت سینا از طریق این مطالعه مشاهده کردند که RGS4 بدون توجه به اینکه علت درد آسیب عصبی یا التهابی است، نقش مهمی در حفظ حالات درد ایفا می‌کند. این تیم با استفاده از مدل‌های ژنتیکی موش برای قطع کردن بیان ژن RGS4 موجب پیشگیری از عمل RGS4 در حفظ شرایط درد مزمن در موش‌های نر و ماده شد.
این تیم به طور خاص از موش‌های اصلاح شده ژنتیکی برای درک نقش RGS4 در القای شدت و نگهداری علائم درد مزمن استفاده کرد. آنها دریافتند که در حالی که غیرفعال کردن ژنتیکی RGS4 بر درد حاد یا القای درد مزمن تأثیر نمی‌گذارد، اما در بهبودی پس از آسیب‌های عصبی محیطی و التهاب محیطی که ایجاد می‌کند، تاثیر به‌سزایی دارد.
موش‌هایی که فاقد RGS4 بودند، دچار آسیب عصبی شدند، اما طی 3 هفته بهبود یافتند. همچنین غیرفعال کردن RGS4 با افزایش رفتارهای مرتبط با انگیزش همراه بود.
این تیم همچنین از ابزارهای ژنتیکی برای کاهش بیان RGS4 در تالاموس که یک مرکز پردازش درد است که از نخاع ورودی دریافت می‌کند و این اطلاعات را به چندین ناحیه قشر مغز منتقل می‌کند، استفاده کرد.
درنهایت، مهار اقدامات RGS4 در مغز منجر به بهبودی پس از تجربه درد مزمن می‌شود. علاوه بر این، محققان از توالی نسل بعدی برای به دست آوردن بینش بیشتر در مورد ژن‌ها و مسیرهای درون سلولی تحت تأثیر RGS4 استفاده کردند. آنها در حال بررسی بیشتر اقدامات RGS4 در نخاع و در مناطق تنظیم کننده خلق و خوی مغز هستند تا مکانیسمی را که توسط این پروتئین بر علائم درد حسی و عاطفی تأثیر می‌گذارد، بشناسند.
این مطالعه در مجله Neuroscience منتشر شده است.
