به گزارش ایسنا، در متن این پیام آمده است: نوشتن برای کسی که تمام عمر برای ایران و سربلندی آن مینوشت باید چیزی از جنس عشق و از خودگذشتگی، و از رنگ فداکاری و گذشت در خود به یادگار داشته باشد. انوشه از جنس ایران بود، با کولهباری از عشق به ذرات آن. حاضر بود جانش را برای این وجود اهورایی فدا کند و تا آخرین لحظه‌هایی که توان داشت همین کار را نیز کرد. او تمام عمر برای سربلندی زبان و ادب فارسی و ایران و تاریخ پرشکوهش قلم زد و دیگران را نیز به همین راه خواند. انوشه برای من استاد و دوست دیگری بود. درست از بیست سال پیش وقتی پا به دنیای ماوراءالنهر گذاشتم، چراغ راهم را انوشه با نوشته هایش پیشتر روشن کرده بود، هرجا در شهرهای ازبکستان و تاجیکستان قدم میگذاشتم، او را در کنار خود می‌دیدیم. کتابخانه‌اش یگانه کتابخانه تخصصی مطالعات زبان و ادب فارسی ماوراءالنهر در ایران بود و چقدر با سختی تمام تک‌تک خشت‌های این بنای عظیم را گرد کرده بود. وقتی خبردار شدم دست به گریبان بیماری شده است، به خود اجازه ندادم درباره جدایی از او بیندیشم؛ اما می‌دانستم که با سرنوشت نمی‌توان جنگید و اکنون که خبر غمانگیز و جانکاه درگذشت این پژوهشگر خستگیناپذیر را شنیدم، با خود گفتم «اجازه بدهید انوشه برای من همیشه انوشه بماند». او تا زنده بود برای ایران نوشت و تا زمانی که پرچم ایران برافراشته است، زنده خواهد ماند.
حسن انوشه در 19 اسفند 1323 در بابل متولد شد. او تحصیلاتش را در دانشگاه تهران در رشته زبان و ادبیات عرب به انجام رساند و عضو هیئت امنای بنیاد فردوسی بود. از آثار او می‌توان به «تاریخ ایران کیمبریج: از ظهور اسلام تا آمدن دولت سلجوقیان»، «تاریخ ایران کیمبریج: از سلوکیان تا فروپاشی دولت ساسانیان»، «تاریخ ایران کیمبریج: از آمدن سلجوقیان تا فروپاشی دولت ایلخانان»، «ایران و تمدن ایرانی، کلمان هوار»، ترجمه «ایران در سپیده دم تاریخ» و غیره اشاره کرد. او در روز 23 فروردین‌ماه 99 به دلیل بیماری سرطان درگذشت.
