این شاعر در گفت‌وگو با ایسنا، درباره وضعیت شعر در سال 98 و تاثیر وقایع اجتماعی بر آن اظهار کرد: من معتقدم که هر سال باید یک اتفاق مهم و رویدادی تازه در زمینه شعر ایجاد شود که در سال 98 شاهد چنین جهشی نبودیم. بی‌شک مسائل و وقایع اجتماعی تاثیرگذار بوده و هست. همیشه اتفاقات و خط قرمزها قابلیت ذاتی شعر را کمرنگ می‌کند و لطمه بزرگی به زیبایی و ویژگی‌های شعری می‌زند که در سال گذشته نیز به همین دلیل بیشتر اشعاری که سروده شد، تاثیرگرفته از اتفاقاتی خاکستری، طعمی تلخ و ناگوار داشت.
او افزود: در همین راستا و همچنین به خاطر مشکلات اقتصادی ناشران نیز استقبالی برای چاپ شعر نداشتند مگر با هزینه خود شاعر.
کاوه همچنین درباره وضعیت نقد شعر با بیان این‌که در حال حاضر به اندازه انگشت‌های دست هم منتقد متخصص نداریم گفت: بیشتر نقدها سلیقه‌ای و غیرتخصصی است، نقدهایی هم که در محافل، نشریات و دنیای مجازی سال گذشته وجود داشت اکثرآ توسط افرادی بود که تجربه‌هایی در این زمینه داشتند و یا طرفدار و آشنای شاعری بودند که سعی در معرفی و بزرگ‌نمایی‌اش داشتند، اما در شرایطی که ریش‌سفیدان و پیشکسوتان فعلی به‌جای پرداختن به حوزه شعر و بهینه‌سازی آن به جان هم افتاده‌اند که لیدر آوانگاردیسم و مدعی فلان جریان شعری باشند و گوی سبقت را از یکدیگر بربایند، چه انتظاری می‌توان داشت که توجهی به نقد شود تا شعر به جایی برسد!
او هچنین در پاسخ به سوالی درباره چگونگی حضور شعر و ادبیات در روزهای فراگیری ویروس کرونا در جامعه بیان کرد: به نظر من کرونا تجربه‌ای دیگرگون از طرز زندگی و زیستن دارد، به مردم همه جهان یاد می‌دهد و همین مقوله در قرنطینه و در خانه ماندن، شاعر را وادار به مجاهدتی می‌کند که با هر ترس و نگرانی پنهان و آشکاری که دارد از امید بنویسد و پیوسته در کنار مردم باشد و هم‌سو و همدل با آن‌ها برای شعار شکست دادن کرونا که در واقع تنها «امید» و بهترین درمان برای این روزهای سیاه و سخت است، تلاش کند.
پوران کاوه که معتقد است این فرصت و اوقات فراغت ناخواسته و ناخوشایند می‌تواند برای شاعران بسیار مفید باشد اظهار کرد: هر چند که این شرایط بی‌نظم و قاعده است و کم و بیش ما را به این مهم رسانده که چقدر دنیا در هم تنیده و نامتعادل است و چقدر در فضایی تاریک، خالی و غیرمنتظره گرفتاریم. اما اگرچه دورانی هراس‌انگیز است که ذهن همه را درگیر و به‌طور جنون‌آمیزی محتاط‌مان کرده است اما باامید به روشنایی‌ها باید مدام نوشت، حتی از تلخی‌ها و گرفتاری ها و... تا این‌که این نیز بگذرد.
