با حمایت از صنعت فولاد و سرمایه‌گذاری هدفمند، ضمن ایجاد اشتغال پایدار و قطع وابستگی به فروش نفت، می‌توان حتی هزینه‌های کشور را تا حدی تامین کرد. صنعتی که در این سال‌ها و در شرایط سخت تحریم توانسته هم در تولید و هم در صادرات غیرنفتی نقش مهمی را ایفا کند.
حال زمان آن رسیده تا در این شرایط از چنین تهدیدی به عنوان فرصت بهره برد و با استفاده از دانش بومی بر تکنولوژی وارداتی پیشی گرفت، اما لازمه دستیابی به این هدف، رسیدن به تکنولوژی روز دنیا، ایجاد خط تولید و معرفی آن به بازار هدف است. البته یکی دیگر از امتیازهای قابل توجه کشور، وجود مواد اولیه فراوان است که با کمک آن می‌توان گام‌های نخست را به خوبی برداشت.
یکی از گام‌های مهمی که در صنعت فولاد برداشته شده، تولید نخستین ورق‌های گالوانیزه ضخیم همراه با دانش بومی شرکت صنایع فولاد شهریار تبریز است؛ اتفاق مهمی که در صورت حمایت دولت از بخش خصوصی، شاهد توسعه فعالیت این شرکت‌ها خواهیم بود.
البته باید به این نکته نیز اشاره کرد که فقط کشورهای پیشرفته در این زمینه پیشتاز بوده و این محصول در ایران نه‌تنها شناخته‌شده نیست بلکه نیاز به معرفی بیشتر هم دارد. بر همین اساس به سراغ مجید یاری‌گر، مدیر عامل شرکت صنایع فولاد شهریار تبریز آمده‌ایم تا ما را بیشتر با شرکت تحت مدیریت خود و ماموریت‌های آن آشنا کند.
صنایع فولاد شهریار تبریز توانسته با توجه به تدوین برنامه پنج ساله خود برای نخستین بار در کشور ورق گالوانیزه بسیار ضخیم با ضخامت سه تا 5/ 3 میلی‌متر را به صورت استاندارد تولید کند. تولیداتی که از نظر کیفیت قابل رقابت با تولیدات کشورهای پیشرفته است. مدیرعامل این شرکت با بیان اینکه ورق‌های گالوانیزه با ضخامت بیش از 2میلی‌متر در ایران بسیار کم تولید می‌شوند و هیچ تولیدکننده‌ای در منطقه خاورمیانه و اوراسیا قادر به تولید ورق گالوانیزه با این ضخامت نیست، تاکید دارد: این شرکت تنها تولید کننده این محصول در منطقه خاورمیانه و آسیای میانه محسوب می‌شود؛ تولیداتی که از نظر کیفیت توانسته رضایت مشتری‌ها را در این زمینه به دست آورد.
اما فعالیت این شرکت تنها به تولید ورق‌های فولادی با ضخامت‌های گوناگون خلاصه نمی‌شود و شرکت صنایع فولاد شهریار تبریز یکی از شرکت‌های زیرمجموعه گروه صنعتی پارس ساختار بوده که این گروه یک واحد ذوب و تولید شمش فولاد نیز در اختیار دارد تا از این طریق بتواند نیازهای خود در زمینه مواد اولیه تا مقاطع طویل فولادی را از این طریق تکمیل کند. ضمن اینکه صنایع فولاد شهریار تلاش دارد خود را با احداث واحد نورد سرد و تولید ورق آن، یک گام به تکمیل زنجیره مقاطع تخت نزدیک کند. به گفته مجید یاری‌گر ظرفیت اسمی تولید این شرکت 100هزار تن ورق گالوانیزه در سال است که البته با توجه به زمان اندکی که از راه‌اندازی آن گذشته، هنوز به این ظرفیت نرسیده‌اند؛ اما وی معتقد است: خطوط تولید این شرکت پتانسیل این را دارد تا در آینده به ظرفیت 140هزار تن در سال هم برسد.
علاوه بر این در برنامه‌های آتی این شرکت، تولید ورق گالوانیزه و حرکت به سمت ورق‌های ضخیم‌تر یعنی 5/ 3 میلی‌متر و 4 میلی‌متر هدف‌گذاری شده است؛ ورق‌هایی که علاوه بر عرضه در بازار داخلی، صادرات هم خواهند داشت. البته شرکت فولاد شهریار برنامه‌های توسعه‌ای متعددی را در دستور کار خود قرار داده که از جمله آنها می‌توان به «احداث خط تولید ورق سرد»و «اضافه کردن کوره آنیل» به عنوان یکی از بخش‌های تولید ورق‌های گالوانیزه اشاره کرد.
کاربرد ورق‌های فولادی ناشناخته
یاری‌گر به ناشناخته بودن ورق‌های گالوانیزه ضخیم در کشور اشاره و تاکید کرد: با آنکه این محصول در کشور ما ناشناخته است، اما در کشورهای پیشرفته این ورق‌ها کاربردهای متعددی دارند تا جایی که به عنوان یک محصول مطمئن برای بسیاری از صنایع شناخته می‌شود. در حال حاضر در کشورهای پیشرفته، در ساخت خانه‌های پیش‌ساخته به ویژه در مناطق دارای رطوبت بالا مانند بنادر و جزایر از این نوع ورق‌ها استفاده می‌شود. زیرا مقاومت بالایی در برابر پوسیدگی و خوردگی در آب و هوای مرطوب داشته و همچنین سبکی آنها موجب می‌شود تا انتخاب نخست این مصرف‌کنندگان، ورق گالوانیزه ضخیم باشد.
البته از دیگر کاربردهای مهم ورق گالوانیزه ضخیم می توان در تولید گاردریل کنار جاده‌ای، تانکرهای ضخیم، مخازن و ... نیز اشاره کرد.
نیاز بخش خصوصی به حمایت های دولتی
از آنجا که صنعت فولاد کشور جزو صنایع استراتژیک بوده و مدیریت تامین مواد اولیه این صنعت نیز در اختیار دولت و شرکت‌های دولتی است، یاری‌گر معتقد است: در این حوزه رقابتی میان بخش دولتی و بخش خصوصی شکل نگیرد، چرا که قطعا بخش خصوصی توان رقابت با دولت را نخواهد داشت.
از همین رو وی پیشنهاد می‌کند تا دولت با حمایت از بخش خصوصی مسیری را فراهم کند تا بخش خصوصی همچنان نقش موثری در پیشبرد اقتصاد کشور ایفا کند. مسیری که در نهایت موجب افزایش میزان تولید، افزایش رقابت، بهبود کیفیت تولید، صادرات و در نهایت عدم اتکا به نفت نیز خواهد شد.
