پژوهشگران آمریکایی در بررسی جدید خود، نوعی آنتی‌بیوتیک را مهندسی کردند تا به کمک آن با عفونت ریه مقابله کنند. پژوهشگران "دانشگاه پیتسبرگ" (University of Pittsburgh) موفق شده‌اند میزان سمی بودن یک آنتی‌بیوتیک را در برابر یکی از باکتری‌هایی که بیشترین مقاومت را در برابر دارو دارد، کاهش دهند و به ثبات آن در مقابله با عفونت‌ها بهبود ببخشند.
این آنتی‌بیوتیک جدید نسبت به آزمایش‌های پیشین و درمان‌های آنتی‌بیوتیکی اخیر برای مقابله با باکتری‌های مقاوم در برابر دارو در موش‌ها، تاثیر بیشتری نشان داد.
دکتر "پیتر دای" (Peter Di)، نویسنده ارشد این پژوهش گفت: ما ابتدا نسبت به نتایج آزمایش خود شک داشتیم و آزمایش‌ها را تکرار کردیم و دریافتیم که نتایج به دست آمده، درست هستند. میزان سمی بودن این آنتی‌بیوتیک در آزمایشگاه، 20 برابر کمتر است و دیدن نتایج مشابه در موش‌ها، ما را بسیار شگفت‌زده کرد.
در مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری، مقاومت آنتی‌بیوتیکی به عنوان یکی از بزرگترین چالش‌های این دوره ثبت شده و در هر 15 دقیقه در آمریکا، یک نفر بر اثر این مشکل، جان خود را از دست می‌دهد. مقاومت آنتی‌بیوتیکی، هنگامی رخ می‌دهد که باکتری به سرعت در برابر آنتی‌بیوتیک‌ها مقاوم می‌شود و در قالب یک "ابرمیکروب" (superbug) ظهور می‌کند.
داروی آزمایشی که دای و گروهش ابداع کرده‌اند، از نوعی پپتید مهندسی شده ضد میکروبی ساخته شده که کارآیی بیشتری نسبت به پپتید‌های ضد میکروبی طبیعی دارد.
پژوهشگران در این پروژه، با یکی از این پپتید‌های مهندسی شده موسوم به " WLBU 2" کار کردند و آن را برای پیشگیری از عفونت‌های مربوط به زانو و لگن به کار بردند. آن‌ها سعی داشتند روش‌هایی را پیدا کنند که به ثبات بیشتر WLBU 2 و افزایش توانایی آن برای مقابله با عفونت‌های ریه منجر شود.
هنگامی که ریه‌ها به صورت طبیعی به مقابله با مهاجمان خارجی مانند باکتری‌ها می‌پردازند، ماده مخاطی و پروتئین‌هایی ترشح می‌کنند که به شناسایی و از بین بردن WLBU 2 می‌پردازند.
دای و گروهش برای برطرف کردن این مشکل، آنتی‌بیوتیکی را به کار گرفتند که آن را "D 8" می‌نامند و باور دارند که احتمال شناسایی آن توسط سیستم دفاعی ریه، کمتر است. D. 8 که تراکم کمتری نسبت به WLBU 2 دارد، توانست باکتری موسوم به "سودوموناس آئروژینوزا" (Pseudomonas aeruginosa) را از بین ببرد.
پژوهشگران، گلبول‌های قرمز و سفید انسان را حدود 25 بار در معرض D. 8 قرار دادند تا اثرات منفی احتمالی آن را بر سلول‌ها مشاهده کنند. آن‌ها در کمال تعجب دریافتند که میزان سمی بودن D. 8 به صورت قابل توجهی، کمتر از WLBU 2 است و در این آزمایش، کمتر از یک درصد گلبول‌های قرمز و کمتر از 15 درصد گلبول‌های سفید را از بین برد.
دای ادامه داد: ما این نتایج را در پتری‌دیش دیده‌ایم، اما مهم است که این افزایش ایمنی را در پستانداران زنده نیز نشان دهیم.
پژوهشگران، این آزمایش را روی موش‌ها انجام دادند و دریافتند که برخلاف WLBU 2 که با بیش از 35 ریزارگانیسم می‌تواند موش‌ها را از بین ببرد، D. 8 هیچ تلفاتی در پی ندارد.
دای گفت: این بهبود قابل توجه در کاهش میزان سمی بودن، با ثبات این آنتی‌بیوتیک و فعالیت آن در برابر ابرمیکروب‌ها در ارتباط است و شواهد خوبی را برای تایید امکان استفاده از آن در کاربرد‌های بالینی و درمان عفونت‌های تنفسی فراهم می‌کند.
دای تاکید کرد که پژوهشگران، دلیل کاهش میزان سمی بودن این آنتی‌بیوتیک و نحوه مقاومت آن در بلندمدت را نمی‌دانند؛ در نتیجه پیش از به کار بردن آن در درمان بیماران، به آزمایش‌های بیشتری نیاز است.
پژوهشگران در حال بررسی کاربرد احتمالی این آنتی‌بیوتیک جدید برای درمان بیماران مبتلا به فیبروز سیستیک هستند که عفونت مقاوم در برابر دارو در ریه، به زندگی آن‌ها پایان می‌دهد. همچنین پژوهشگران قصد دارند از این آنتی‌بیوتیک برای عفونت‌های جدی‌تر و کشنده‌تر مانند کووید- 19 استفاده کنند.
این پژوهش، در مجله "Science Advances" به چاپ رسید.
