محققان متد جدیدی برای آزمایش و ساخت پپتیدها ابداع کرده‌اند که مانع از تخریب آن‌ها در معده شده و اجازه می‌دهد تا پس از وارد شدن به جریان خون وظایف درمانی را انجام دهند.
یکی از نقاط ضعف پپتیدها این است که به سرعت در لوله گوارش تخریب می‌شوند بنابراین نمی‌توان از آن‌ها برای تولید قرص یا داروهای خوراکی دیگر استفاده کرد و برای وارد کردن آن‌ها به جریان خون باید تزریق یا روش‌های دیگری را به کار گرفت.
محققان موسسه پلی تکنیک لوزان سوئیس (EPFL) به منظور مقاوم کردن پپتیدها در برابر اسید معده، به تحقیقات قبلی خود در مورد پپتیدهای دو پل (Double-Bridged Peptides) استناد کردند. این نوع پپتیدها قوی تر هستند ولی باز هم پایداری آن‌ها به اندازه کافی نیست.
محققان در این تحقیق روشی ابداع کرده‌اند که بوسیله آن می‌توان پپتیدهای دو پله‌ای که هم در برابر اسید معده مقاومت می‌کنند و هم اثرات دارویی دارند را شناسایی کرد.
محققان میلیاردها توالی تصادفی از پپتیدها را با دو ماده شیمیایی واسطه به منظور تشکیل پپتیدهای دو پله‌ای قوی تر ترکیب کردند و سپس آن‌ها را در برابر آنزیم‌های دستگاه گوارش گاو قرار دادند. محققان پپتیدهایی که در برابر آنزیم دستگاه گوارش گاو مقاومت کرده بودند را به منظور میزان اثربخشی آزمایش کردند. آن‌ها برای این کار پروتئین‌های مخصوصی را در استخر پپتیدها وارد کردند و پپتیدهایی که به پروتئین‌ها چسبیدند را به عنوان پپتیدهای موثر شناسایی کردند.
محققان با استفاده از این روش توانستند پپتید جدیدی را شناسایی کنند که هم پایداری بالا و هم خواص درمانی دارد. این پپتید مانع از فعالیت آنزیمی به نام «ترومبین» (Thrombin) می‌شود که در لخته شدن خون نقش دارد؛ بنابراین می‌توان با هدف قرار دادن این آنزیم برای درمان ترومبوزیس استفاده کرد.
محققان پس از خوراندن این پپتید در قالب قرص به موش متوجه شدند که در برابر اسید معده این موجود مقاومت کرده است. با اینکه این پپتید در مقادیر کم وارد جریان خون شد، ولی محققان اشاره می‌کنند که از اثرات مخرب لوله گوارش در امان بوده است؛ این یعنی می‌توان از پپتیدهای خوراکی برای درمان مشکلات همان قسمت از بدن (لوله گوارش) استفاده کرد.
محققان به کمک این پپتید به دنبال درمان بیماری‌های التهابی مزمن لوله گوارش از جمله بیماری کرون، کولیت زخمی و همچنین عفونت‌های باکتریایی هستند. آن‌ها موفق شدند پپتیدهای مقاوم در برابر آنزیم را برای گیرنده اینترلوکین-23 (interleukin-23 receptor) که نقش مهمی در این بیماری‌ها دارد، تولید کنند.
یافته‌های این تحقیق در ژورنال Nature Biomedical Engineering منتشر شده است.
