حرف‌های جواد مجابی پس از رهایی از کرونا

این شاعر، نویسنده و منتقد پس از بهبودی از کرونا، در گفت‌وگویی کوتاه با ایسنا، در متن مکتوبی که از قبل آماده کرده بود، اظهار کرد: نخست باید تشکر کنم از مراقبت شبانه روزی ناستین و دخترم پوپک که کمک کردند به این سرای فانی برگردم.  دیگر از دکتر ابوالقاسم مختاری که آگاهانه و بیشتر دوستانه در معالجه من کوشید. از دوستم دولت‌آبادی و همچنین همایون ایزدی که دائم پیگیر احوال من بودند و دوستان فراوان دیگر که بعدها خبردار شدند و مرا رهین منت خود کردند. همدلی‌شان را در روزهای درد و کابوس فراموش نمی‌کنم. همین‌طور باید یاد کنم از دکتر امید روحانی و البته گفت‌وگوهای تصویری با پسرم. در پایان سپاس و ستایش بی‌پایان دارم از عدم توجه کامل مسئولان فرهنگی به وضع هنرمندان معاصر. از طبعم توقع از هیچ‌کس و هیچ‌جا نداشته‌ام (ما آبروی فقر و قناعت نمی‌بریم)؛ اما در یک جامعه مدنی آن‌ها وظایف بدون مرزبندی نسبت به اهل فرهنگ و هنر دارند که انجام آن شجاعت اخلاقی خاصی می‌طلبد.

مجابی سپس درباره کرونا اظهار کرد: من درباره این کرونا هم مقاله نوشته ام و هم حدود 50 شعر سروده ام. نظر من درباره کرونا این است که این بیماری یک بلای جهانگیر است و حالاحالا دست از سر ما بر نمی‌دارد و همدلی جهانیان را می‌طلبد. امیدوارم با توجه به این همه قربانی که می‌گیرد، ما را به مرحله دیگری از توجه  به جامعه برساند، نه فقط در ایران که در جاهای دیگر تا بتوانیم در دوران پساکرونا با اخلاقیات بهتر و حفظ شأن انسانی بیشتر، زندگی خود را تغییر بدهیم.  وضعی که فعلا در دنیا وجود دارد بر اثر سرمایه‌داری مهاجم، کثیف و بی‌اخلاق بوده، و نه در شأن انسان است و نه جامعه ‌جهانی. امیدم این است به رغم مسائلی که در یکی دو سال آینده تحمل خواهیم کرد،  بتوانیم ارزیابی تازه‌ای از وضع جامعه و انسان معاصر داشته باشیم.