جزئیات تصمیم بن‌بست‌شکن ستاد اصلاحات برای به زانو درآوردن نظام/ مسالمت‌جویانی که قرار است نقاط حساس را اشغال کنند

سرویس سیاست مشرق _ علیرضا علوی‌تبار، از فعالان چپ اخیرا در یادداشتی با عنوان "سیاست‌ورزی در تعلیق!" مدعی وقوع بن‌بست در ایران شد و از اصلاح‌طلبان خواست مردم را بسیج کرده و به خیابان بکشانند.

او در این باره نوشته است:

"اصلاح‌طلبان با تصمیمی بن‌بست‌شکن با مدیریت منسجم و برنامه‌های عملی، مردم را بسیج کرده و با تکیه بر تعداد و تشکیلات، توازن قوای موجود را به نفع مردم‌سالاری‌خواهان تغییر دهند. جنبشی مسالمت‌جویانه و فراگیر و در عین حال واقع‌بینانه ایجاد شود و جهان با چهره دیگری از ایران مواجه گردد. چهره‌ای که با اقتدار به دنبال تنش‌زدایی و گفت‌وگو از موضع برابر است. برخی از این گزینه‌ها در شرایط موجود بیشتر به یک معجزه می‌ماند! ‌اما در کشور ما همه چیز ممکن است. اگر دگرگونی اساسی رخ ندهد، به نظر می‌رسد سیاست‌ورزی به سوی تعلیق خواهد رفت. در چنین وضعیتی سرنوشت آینده کشور را جوانان مومن و انقلابی چون آقای جنتی تعیین خواهند کرد!"[1]

*این حرف‌ها در ظاهر امر یک یادداشت رسانه‌ای است اما با عنایت به سابقه تئوریک آنها طی چند سال اخیر و در باطن قضیه، ما با یک فرمان آشکار برای آغاز اغتشاش مواجهیم.

فرمانی که معتقد است با فراهم‌آوردن زمینه ناکارآمدی در دولت ایران که مسئول تمام شرایط کشور است و نیز القای ناامیدی در ذهن مردم؛ توانسته اقلا کسانی را در حد ایجاد یک تظاهرات خیابانی به اختیار دربیاورد و اکنون نیز به انتظار خیزش همان‌ها نشسته است.

در ورای سخنان علوی‌تبار حتما نباید از یاد برد که همین آقایان بودند که بی‌اعتنا به سخن دلسوزان مبنی بر اینکه راهکار پیشرفت بهتر کشور کارآمدی و مدیریت جهادی است؛ اما گزینه‌ای که معتقد به مذاکره! بود را در دو انتخابات در دامن رأی مردم گذاشتند و گفتند که ما "فدائیان روحانی" هستیم!

در همین‌جا باید این سؤال را پرسید که اکنون که ناکارآمدی گزینه شما آشکار شده؛ آیا باید عذرخواهی و به مثبتات رقیب اشاره کنید یا اینکه خواستار جنبش خیابانی شوید؟!

چپ‌های ستادی اما به گزینه دوم اشاره دارند...

جدای از اینکه در همین گزاره به روشنی می‌توان متوجه عزم "فرماندهان فتنه آینده" شد اما بایستی به سایر پیوست‌های حرف علوی‌تبار نیز اندیشید.

*گزینه "اسلحه" چطور به فتنه اقتصادی افزوده خواهد شد؟/ مسالمت‌جویانی که قرار است نقاط حساس نظام را اشغال کنند!

دیگر دوستان او هم در هم‌داستانی با تقلا برای ایجاد فتنه اقتصادی، دست کمی از علوی‌تبار ندارند.

از خوئینی‌ها که می‌داند گزینه تحریم انتخابات یعنی خروج از دموکراسی و برداشتن سلاح اما آنرا صراحتا به اصلاح‌طلبان پیشنهاد می‌دهد[2]؛ تا سعید حجاریان که طی سال‌های گذشته روزی نبوده است که از خیابان و لزوم خیابان حرف نزند![3]

بایستی بیش از این به نقش و تأثیر حرف‌ها و مواضع خواص در جامعه اندیشید...

این مسئله در مکاتب جامعه‌شناسی یک امر پذیرفته شده است که "مراجع اجتماعی" یا همان خواص! اساسا حرف بدون تأثیر ندارند و هنگامی که یک رجل صاحب تریبون در جامعه سخنی را می‌گوید؛ برد و تأثیر این سخن اگر با عوامل تقویت کننده یا نقض کننده همراه شود؛ ده‌ها برابر می‌شود یا تقلیل می‌یابد.

اکنون این سؤال مطرح است که دعوت‌های مداوم امثال علوی‌تبار و حجاریان و... به اغتشاش؛ اساسا در جامعه ما تقبیح می‌شود یا تشویق؟!

و آیا کسانی را می‌شناسیم که دائما به مردم بگویند حرکت خیابانی بر عمق مشکلات می‌افزاید و ایضا حمام خون به راه می‌اندازد؟

جالب است که حتی در مواردی مثل تشویق اصلاح‌طلبان به "تحریم انتخابات مجلس یازدهم"، این مسئله حتی آنطور که باید از سوی کسانی از خواص کشور رصد هم نشد... تا سرانجام به کاهش مشارکت کسانی از مردم در انتخابات انجامید.

پس ما با سه مسئله مواجهیم.

1_ تلاش تشکیلاتی ستاد جریان چپ برای ایجاد یک بلوای بزرگ در کشور

2_ ضرورت رصد دقیق این رخداد و اطلاع از ابعاد آن

و3_ تقبیح حرکت خیابانی و معرفی اضلاع فتنه به مردم

مساله اول اگرچه تا چند سال قبل غریب می‌نمود اما اکنون و خاصّه با وقوع آشوب در دیماه 96 و آبان 98 دیگر غریب نیست و این تحلیل اثبات شده است.

ولی ما قضاوت در بحث 2 مساله دیگر این قضیه را بر عهده مخاطبان محترم می‌گذاریم...

چه اینکه اگر این قضاوت صورت نگیرد یا اگر صورت بگیرد اما صحیح نباشد؛ بسیار محتمل به نظر می‌رسد که صحبت‌های امثال تاجزاده و آخوندی و رنانی و... مبنی بر "تکرار خونین آبان 98 در سطحی وسیعتر" عملی شود[4] و فرماندهان فتنه اقتصادی به هدف شوم خود نائل شوند.

در اینجا البته اسناد دیگری هم از صحبت‌های علوی‌تبار درباره آنچه که او "جنبش اجتماعی مسالمت‌آمیز!" می‌نامد، وجود دارد که خوانش آنها برای فهم بهتر مسئله از سوی "اولی‌الابصار" ضروریست.

علوی‌تبار، چند سال قبل طی سخنانی در مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست جمهوری دولت آقای روحانی گفته بود: بگذارید با صراحت بگویم که اعتقاد ندارم که زمان زیادی داریم. فکر می‌کنم نقطه عطفی در ایران در حال اتفاق‌افتادن است و ایران نیاز به یک تغییر بنیادین دارد. تغییری که امیدوارم برای انجام‌شدن آن جامعه ما وارد یک دوره از خشونت فراگیر نشود. آرزو می‌کنم که با اتکا به نیروهای شهروندان ایران با روش مسالمت‌آمیز بتوانیم از عهده اصلاحات سخت در ایران بربیاییم. به‌ نظرم نمی‌رسد که برای این‌ کار افق زمانی زیادی داشته باشیم. ما باید در دوران همین رئیس‌جمهور وارد یک دوره از تصمیم‌گیری‌های سخت و اصلاحات‌ ساختاری به‌ صورت یک مجموعه به‌هم‌پیوسته شویم.

او می‌افزود: وضعیتی طوری است که من به‌شدت ترسیده‌ام؛ نه به دلیل تظاهراتی که از سوی در حدود 110 تا 150هزارنفر شده است. البته آنها هم مردم هستند و حق اعتراض دارند، ولی اتفاق بزرگی نیست. یادتان باشد ما در همین تهران تظاهرات سه‌میلیونی مسالمت‌آمیز هم داشته‌ایم؛ یعنی می‌شود نیروی اجتماعی بزرگ‌تری نیز فراهم کرد، بدون آنکه به خشونت منتهی شود.[5]

علوی‌تبار مدتی بعد نیز در یک به ظاهر یادداشت رسانه‌ای! خواستار اشغال مراکز حساس نظام از سوی اعضای همین جنبش اجتماعی شده و تأکید کرده بود که این اشغال هم بایستی البته "مسالمت‌آمیز" باشد...[6]

***

1_http://mashghenow.com/%d8%b3%db%8c%d8%a7%d8%b3%d8%aa%e2%80%8c%d9%88%d8%b1%d8%b2%db%8c-%d8%af%d8%b1-%d8%aa%d8%b9%d9%84%db%8c%d9%82/

2_mshrgh.ir/1121882

3_mshrgh.ir/1119442

4_mshrgh.ir/1080836

5_mshrgh.ir/836280

6_mshrgh.ir/1011192