کیهان: مدیر بخش «ابتکارات آتی ایران» در اندیشکده شورای آتلانتیک تأکید کرد، هدف ترور ژنرال سلیمانی در زمینه ایجاد بازدارندگی علیه ایران، شکست خورده است.
باربارا اسلاوین در تحلیلی که از سوی تارنمای شورای آتلانتیک منتشر شد می‌نویسد: یک سال پس از ترور مورد احترام‌ترین فرمانده نظامی و اطلاعاتی ایران توسط دولت ترامپ، بسیاری از پیش‌بینی‌ها محقق نشده‌اند.
آن طور که مایک پمپئو وزیر خارجه آمریکا اعلام کرد: بازدارندگی در برابر حملات بیشتر مورد حمایت ایران را ایجاد نکرد. دو آمریکایی و یک تبعه انگلیس در حملات موشکی به پایگاه عراق در مارس 2020 کشته شدند و حملات شبه‌نظامیان مورد حمایت ایران همچنان ادامه داشته است. حضور نظامی آمریکا در عراق تحت فشار سیاستمداران عراقی که دیگر نمی‌خواهند کشورشان را به عنوان میدان نبرد بین همسایه با نفوذ خود و ابرقدرت باقی مانده جهان ببینند، کاهش یافته است. پمپئو بارها تهدید کرده که در صورت صدمه بیشتر آمریکایی‌ها در حمله موشکی شبه نظامیان مورد حمایت ایران، سفارت آمریکا در منطقه سبز بغداد را تعطیل خواهد کرد. این می‌تواند هدیه دیگری به تهران باشد.
این اتفاقات، نشانه شکست سیاست فشار حداکثری بر ایران است. در حالی که ایران به توافق (برجام) پایبند بود، آمریکا از توافق خارج شد. ترور قاسم سلیمانی عملاً به هر فرصتی برای مذاکره آن هم با شخصی که دستور کشتن او را داده، پایان داد. در حالی که سلیمانی به دلیل نقش خود در حملات به نیروهای آمریکایی در عراق و حفاظت از رئیس جمهور پس از حمله آمریکا مورد دشنام ما قرار گرفت، بسیاری از ایرانیان او را یک قهرمان وطن‌پرست می‌دانستند که جنایتکاران داعش را در عراق و شام و بسیار دورتر از مرزهای ایران نگه داشت.
ایران پس از حملات تروریستی 11 سپتامبر 2001، اطلاعاتی را به طور غیرمستقیم از طریق اتحاد شمال افغانستان در اختیار سربازان آمریکایی قرار داد که سرنگونی سریع رژیم طالبان را تسهیل می‌کرد تنها پس از آنکه دولت جورج دبلیو بوش ایران را در «محور شرارت» قرار داد و اظهار داشت که از نابودی جمهوری اسلامی همراه با رژیم صدام حسین استقبال خواهد کرد، سلیمانی به یک دشمن فداکار و کشنده آمریکا تبدیل شد.
به نظر می‌رسد همچون بسیاری از تصمیم‌های ترامپ، انگیزه ترور با هواپیمای بدون سرنشین با انگیزه استراتژیک کمتری نسبت به آرزوی ناتمام رئیس‌جمهوری آمریکا برای جلب توجه و تلاش برای «قوی» به نظر رسیدن پس از عدم پاسخگویی به یک سری تحریکات ایرانی در موارد ماه‌های قبل بود. این عمل خشونت‌آمیز با هیچ استراتژی مذاکره واقع‌بینانه‌ای پیوند ندارد. بنابراین دولت ایران همان کاری را انجام داد که طی 41 سال گذشته اغلب انجام داده است. استراتژی «مقاومت» فروش نفت به چین، ونزوئلا و سایر مشتریان و تقویت صنایع داخلی.
