به گزارش مشرق، اگر بخواهیم مهم ترین و شاخص ترین وجه لیگ برتر بیستم را بیان کنیم، بدون اغراق قانون منع جذب بازیکن و مربی خارجی بهترین وجه فوتبال مثلا حرفه ای ما بود. قانونی که به دلیل مقابله با افزایش بدهی ها و پرونده های خارجی باشگاه های کشورمان در مجامع بین المللی وضع شد و البته، اندوه وسیعی را نیز برای شبکه های دلالی در پی داشت.
قانونی که برخی آن را زمینه ساز رشد و پرورش استعدادهای بیشتر در فوتبال کشورمان دانستند. کارشناسان واقعی و دلسوز ورزش فوتبال کشور بارها اعلام کرده اند که باشگاه های ما با خرید بازیکنان بنجل خارجی، نه تنها هیچ رشد و پیشرفتی نمی کنند بلکه پول بیت المال را عملا به جیب برخی واسطه ها و دلال هایی می ریزند که هدفی جز چپاول سرمایه های این کشور ندارند.
اگر بخواهیم مروری بر بازیکنان بی کیفیت خارجی در تاریخ لیگ برتر داشته باشیم، فهرستی بلند بالا می شود که معلوم نیست انتهایش به کجا می رسد. از بازیکن پرنده فروش که به اسم مهاجم گلزن به پرسپولیس آمد تا بازیکنی که هیکل و اضافه وزنش آدم را یاد وزنه برداران سنگین وزن می انداخت؛ همه و همه نشانگر یک واقعیت تلخ بود؛ دلال ها و شیادها به فکر فوتبال و رشد و پیشرفتش نیستند و فقط به منفعت چند ده و شاید چند صد هزار دلاری خود از این انتقال ها فکر می کنند.
لیگ برتر بیستم اما وجه تمایزش با سایر فصول، نصب تابلوی ورود ممنوع مقابل خارجی ها بود. قطعا بازیکنان ایرانی فراوانی داریم که بسیار بهتر از این خارجی های بی کیفیت هستند و می توان با میدان دادن به جوانان شایسته ایران آنها را به ستارگان بزرگی چون مهدی طارمی، سردار آزمون، علی قلی زاده و ... تبدیل کرد.
بیشتر بخوانید:
برخی به بهانه های واهی از جمله افزایش دستمزد بازیکنان ایرانی به دلیل قانون منع جذب خارجی ها، از ماه ها قبل زمزمه لغو این قانون را در فضای فوتبال کشور مطرح کردند. این عده که با لغو منع حضور خارجی ها نتوانسته بودند به اندازه هرسال خوراک چرب و لذیذی از فروش بازیکنان بنجل خارجی داشته باشند، مدام انتقاد می کردند که چرا چنین قانونی در فوتبال حرفه ای ایران مصوب شده است؟ کجای دنیا چنین قوانین وضع می شود؟ و سخنان بیهوده ای که در تلاش بود تا این قانون ضدفساد را از بین ببرد.
البته این افراد نمی گویند در کجای دنیا با شیوع ویروس کرونا، دستمزد بازیکنان چند برابر افزایش پیدا کرده است؟ حتی باشگاه های بزرگ نظیر بارسلونا و رئال مادرید هم در این دوران مجبور به کاهش دستمزد ستاره های خود شدند. چرا آن زمان فوتبال ایران با فوتبال کشورهای دیگر مقایسه نشد؟ اصلا اگر این قانون منع جذب خارجی ها لغو شود، آیا دستمزد بازیکنان فوتبال باشگاهی کشورمان کم خواهد شد؟
این عده چرا با دلایل واهی به فکر انحراف افکار عمومی هستند؟ آنها دلشان به حال فوتبال نسوخته و ناراحت درآمد چندین هزار دلاری خود هستند که در لیگ بیستم محقق نشده است. از سوی دیگر، شرایط سخت اقتصادی کشور و باشگاه های ما اجازه جذب بازیکنان خارجی را نمی دهد. هنوز شکایت های متعدد خارجی ها علیه باشگاه ها و حتی فدراسیون در محاکم قضایی بین المللی در جریان است. هر روز در رسانه ها خبر احتمال کسر امتیاز از فلان باشگاه را به دلیل بدهی خارجی می خوانیم و می شنویم. چرا در چنین شرایطی مدیران تصمیم ساز فدراسیون خبر از لغو چنین قانونی می دهند؟ آیا آنها از وضعیت فوتبال و باشگاه های کشورمان بی خبرند؟
در لیگ برتر بیستم که حدود 15 بازیکن خارجی از گذشته در باشگاه های ما حضور داشتند، چه منفعتی برای این باشگاه ها به ارمغان آورده اند؟ شیخ دیاباته در این فصل در استقلال یک خط درمیان به دلایل مختلف غایب بود. میلیچ هم هر از گاهی از پرداخت نشدن به موقع دستمزدش گلایه کرده و در پایان نیز بار سفر را بست و رفت. در پرسپولیس رادوشوویچ دروازه بان کروات در حساس ترین مقطع فصل که پرسپولیس در کورس قهرمانی است، دست مربیان این تیم را در حنا گذاشته و به دلیل پرداخت نشدن به موقع مطالباتش از ایران رفته است.
حمزاوی در تراکتور تبریز جز ماجراهای محیر العقول ضبط گذرنامه اش چه گلی به سر این تیم محبوب آذربایجان شرقی زده است؟ حتی کی روش استنلی در سپاهان دچار افت شدیدی شده و در این فصل چند دقیقه آخر را به میدان می آید. تازه این نفرات باکیفیت خارجی حاضر در لیگ برتر ما بودند و بی کیفیت ها که قصه پرغصه شان حکایت دیگری است.
اکنون هم برخی دلال ها و کارچاق کن ها به دنبال فشار به فدراسیون فوتبال هستند تا این قانون خوب ممنوعیت جذب مربی و بازیکن خارجی را لغو کنند. آنها برای کارشان یک دلیل مهم دارند؛ جیب بی انتها و سود کلان ارزی خودشان؛ وگرنه بقیه مسایل و صحبت های به ظاهر کارشناسی توجیهی بیش نیست. اما سوال این است که چرا فدراسیون داخل این دام افتاده؟
