دکتر محمدرضا نیسیان؛ فارماکولوژیست
یک دیدگاه متخصصان نورولوژیست در درمان صرع و استفاده از داروهای قدیم و جدید آن این است که:
قبل از شروع به درمان این بیماری حتما تشخیص قطعی صرع داده شده باشد. با توجه به نوع تشنج بوجود آمده داروی کاملا مناسب بر آن انتخاب شود. در درمان تشنج کنترل و درمان آن مهم‌تر از سطح سرمی دارو باشد.
به‌جای استفاده از چند دارو در شروع درمان بهتر آن است که در جهت کنترل تشنج یک دارو انتخاب گردد و در صورت عدم کنترل از چند دارو استفاده شود. (در این روش بیمار در خطر سمیت فزاینده ناشی از مصرف چند دارو قرار نمی‌گیرد).
در درمان بیماران صرعی چند رورش دارودرمانی وجود دارد که با توجه به شرایط بیمار و تصمیم پزشک و آزمایش‌های بالینی و گرفتن EEG انتخاب می‌گردد. اصولا در این بیماران درمان طولانی‌مدت به دنبال یک تشنج توصیه نمی‌گردد مگر در این بیماران علتی زمینه‌ای یافت گردد که قابل درمان یا اصلاح نبوده و احتمال عبور تشنج زیاد باشد، یکی از این موارد تومورهای مغزی است.
برای شروع درمان دارویی در تشنج‌های پارسیل یا تونیک کلونیک ژنرالیزه ثانویه از داروهای فنی تویین، کاربامازوپین و یا لاموتریژین استفاده می‌شود و جهت درمان کنترلی صرع فراگیر اولیه نیز می‌توان اسید والپرویک را داروی مناسبی تلقی کرد.
با توجه به کم‌اثر بودن فنوباربیتال در تشنج‌های پارسیل از آن بیشتر در تشنج‌های ژنرالیزه تونیک- کلونیک استفاده می‌گردد که بسیار موثر است. در حملات آبسانس صرع کوچک داروی انتخابی اتولوکسیماید می‌باشد و در تشنج‌های میوکلونیک درمان با والپروییک اسید، زونی سامید و یا کلونازپام توصیه می‌گردد.
داروهای جدیدی که جهت درمان بیماری صرع و تشنج وارد چرخه درمان شده‌اند عبارتند از:
Gobapentin Lamotrigine Zonisamide Levetiracetan Vigabatrin Tiagabine Topiramate oxcarbazepine
از داروهای فوق می‌توان در درمان تشنج و صرع به‌صورت تک یا همراه با سایر داروهای دیگر استفاده کرد. توپیرامات، لاموتریژین، لوتیراستام و زونی سامید را می‌توان به‌عنوان داروی خط اول درمان صرع‌های پارسیل و ژنرالیزه به کار برد. در ضمن لازم به توضیح است که داروهای گاباپنتین و تیاگابین و پره‌گابالین در درمان کمکی صرع ژنرالیزه توصیه نمی‌شود.
موارد زیر در بیمارانی که دچار عود تشنج همراه با دارودرمانی می‌شوند باید بررسی شود تا پزشک مصرف روش‌ها و داروهای دیگر را بررسی کند:
1- تعیین سطح سرمی دارو و اتخاذ رویکرد جدید درمان با داروی مورد استفاده بیمار یا سایر داروها. 2- تغییر نوع دارو و احتمال اضافه کردن داروهای دیگر حین درمان. 3- درمان تشنج‌های مقاوم با روش‌های دارویی و غیردارویی. در پایان اطلاعاتی در مورد داروهای ضدتشنجی جدید در جدول شرح زیر ارائه می‌گردد.
