سید وهاب‌الدین رضوانی؛ کارشناس ارشد تغذیه
یکی از راه‌های اندازه‌گیری سلامت قلب، توجه به مقدار اکسیژن ماکزیممی (VO2 max) است که بدن می‌تواند جذب و در ماهیچه‌ها استفاده کند.
استفاده از اکسیژن در هر دهه زندگی، بعد از 25 سالگی 15-5 درصد کاهش می‌یابد.
قسمت اعظم این کاهش در نتیجه تغییر برونده قلب است (مقدار خونی که قلب در هر دقیقه پمپ می‌کند).
هر چقدر سطح تمرینات ورزشی یا فعالیت بدنی کاهش یابد، مقدار VO2 max نیز کاهش می‌یابد (مردان و زنان سرعت کاهش نسبتاً مشابهی 2 VO max را نشان می دهند).
این بدین معنی نیست که قلب ورزشکاران حرفه‌ای با تمرین‌های شدیدتر سازگار نمی‌شود: مردان آهنین هاوایی بین سنین 58 تا 71 سال، تغییرات قلبی مشابهی را نسبت به رقبای جوان‌تر خود که دارای ضربان قلب در حال استراحت پایین‌تر، بطن چپ بزرگ‌تر و حجم خون بازگشتی بیشتری دارند، نشان دادند.
ملاحظه شده که ماکزیمم کاهش سرعت قلب، یک ضربه در هر سال بعد از سن ده‌سالگی است.
در هر سال قلب قادر است با سرعت کمتری بتپد که این به کاهش زمان انقباض و افزایش زمان استراحت قلب بین ضربان‌ها بازمی‌گردد.
خبر خوب اینکه تمرین‌های فیزیکی بدن را قادر می‌سازد با ثابت بودن برونده قلب بتواند انرژی بیشتری به طور مداوم از اکسیژن فراهم کند.
مقدار بهبود سطح این توانایی و فراهم کردن و استفاده از این انرژی بستگی زیادی به این دارد که شما چقدر ورزش می‌کنید.
پیامی که از تمام این گفته‌ها برداشت می‌شود این است که سالم و متناسب نگه داشتن قلب از طریق ورزش‌های مداوم هوازی باعث می‌شود که قلب بتواند مقدار خون معینی را در هر ضربان قلب پمپ کند و به بدن برساند.
