سال 2003 بود و من تصمیم گرفته بودم که به دلیل مشکلات مالی، از دانشگاه خارج شوم و به صورت تمام وقت به کار خود ادامه دهم. در یک کارخانه به عنوان تکنسین کنترل کیفیت در آزمایشگاه کار می‌کردم. من درگیر استرس ذهنی و جسمی بسیاری بودم که در طول سال بدتر شد.
قبل از سال 2003، در دانشگاه ثبت نام کرده بودم و به صورت تمام وقت کار می‌کردم. فشار زندگی، همراه با مشکلات مالی، به من فشار می‌آورد و در نهایت من را مجبور به تصمیم مهمی در قطع کردن تحصیل کردند. در اکتبر آن سال، بدنم شروع به خستگی و درد در سراسر بدن کرد. من حدود یک ماه با علائم دست و پنجه نرم کردم تا بدنم به طور کامل بر روی من بسته شد و یک روز، متوجه شدم که برایم سخت است که بیدار بمانم. این اتفاق برای تقریباً 24 ساعت رخ داد.
یکی از دوستانم پیشنهاد داد که به اورژانس بروم زیرا به نظر خوب نمی‌رسیدم. وقتی رسیدم، به من گفتند که سطح قند خونم حدود 550 است و پزشک از من پرسید که آیا می‌دانستم که دیابت دارم. به او گفتم که هیچ اطلاعی نداشتم و او شروع به توضیح دادن آنچه در حال رخ دادن در بدنم بود.
در واقع، من عفونت شدید کلیه داشتم به دلیل سطح قند خون بالا در طولانی مدت. از آنجا که هیچ اطلاعی از دیابت نداشتم شروع به تأثیرگذاری بر روی کلیه‌هایم کرد که در نهایت من را به بخش اورژانس رساند. در تاریخ 29 نوامبر 2003، به من تشخیص دیابت نوع 1 داده شد و به من گفته شد که دلیل تشخیص دیابت نوع 1 من سن جوانی‌ام بود. آن زمان من 20 سال داشتم.
این تشخیص باعث گیجی و ناامیدی من شد. من نمی‌دانستم چه فکری کنم چرا که فکر می‌کردم دیابت فقط برای بزرگسالان مسن است. من 2 هفته در بیمارستان به علت عفونت کلیه و در حین آموزش در مورد درمانی که باید پس از خروجم داشته باشم، بستری بودم. من از سوزن‌ها می‌ترسیدم و اینکه باید چند بار در روز انسولین تزریق کنم اصلا دلپذیر نبود.
زندگی برای من بسیار متفاوت شد و هنوز هم برای یادگیری نحوه زندگی با این بیماری مزمن مدتی درگیری داشتم. پس از گذشت 5 سال، حامله شدم و متوجه شدم که تشخیص من اشتباه بوده است. ابتدا به من گفته شده بود که دیابت نوع 1 دارم، اما در واقع دیابت نوع 2 داشتم. باز هم گیج و بسیار ناراحت بودم و هنوز تفاوت بین دو نوع را نمی‌دانستم. در طی بارداری متوجه شدم که گزینه‌های درمانی برای این دو نوع متفاوت است و شاید آن زمان نیازی به انسولین نداشته بودم.
همچنین به من گفته شد که بدنم با مقاومت به انسولین دست و پنجه نرم می‌کند. در طول بارداری احساسات زیادی در ذهنم پیچیده شد، اما تمرکز من در آن زمان بر روی اطمینان حاصل از تولد نوزاد سالم بود (و درست این اتفاق افتاد!).
این مسأله باعث شد که به خاطر بیماری مزمنی که تا 5 سال اول پس از تشخیص دیابت نوع 1 خود تجربه کرده بودم، به تمامی ویزیت‌های بیمارستانی و مشکلات دیگری که داشتم فکر کنم – چرا به نظر می‌رسید که درمانی که به من تجویز شده، به خوبی جواب نمی‌دهد و چگونه امکان دارد چیزها به طور متفاوتی رخ داده باشند. حتی امروزه هنوز به خاطر می‌آورم “اگر تشخیص دقیقی دریافت می‌کردم، زندگی چگونه می‌شد؟” شاید همه این‌ها از پیش گرفته می‌شد اگر می‌دانستم چه سوالاتی را بپرسم و زمان مناسب بپرسم. در آن سن، تنها چیزی که می‌دانستم این بود که اعضای خانواده دیابت را داشتم، اما کسی واقعاً در مورد مدیریت آن صحبت نمی‌کرد.
در مواردی مانند من، اهمیت آموزش دیابت در هر مرحله واقعاً ضروری است – قبل، در حین و پس از تشخیص.
