فضیلت اجتناب از مال حرام

پس ضد گرفتن مال حرام، ورع و تقوی است، به یک معنی که معنی اخص باشد.

ضد عدم اجتناب از مال حرام، اجتناب و احتراز از آن است. و آن یک معنی ورع است. و معنی دیگر آن، نگاه داشتن خود است از مطلق معاصی. و منع نفس، از هر چه سزاوار نیست. و تقوی نیز با ورع، یک معنی دارد. و آن نیز بر دو معنی اطلاق می شود.

پس ضد گرفتن مال حرام، ورع و تقوی است، به یک معنی که معنی اخص باشد.

و اما ورع و تقوی به معنی اعم، ضد معصیت است. و به هر حال شبهه نیست در اینکه ورع و تقوی، اعظم بواعث نجات، و عمده چیزی است که آدمی را به سعادات می رساند.

از حضرت پیغمبر - صلی الله علیه و آله - مروی است که: «هر که ملاقات کند خدا رادر حالتی که از اهل ورع باشد، خدای - تعالی - به او عطا می فرماید کل ثواب اسلام را» . (46)

و در بعضی از کتب سماویه وارد است که: «حق - تعالی - فرمود که: اما اهل ورع رامن شرم می کنم که محاسبه ایشان را بکشم. (47)

و از حضرت امام محمد باقر - علیه السلام - مروی است که: «نیست شیعه ما مگرکسی که پرهیزکاری را شعار خود کند. و خدا را اطاعت کند. پس بپرهیزید و عمل کنیدبه جهت امید آنچه در نزد خداست. نیست در میان خدا و میان کسی خویشی و قرابتی، دوست ترین بنده در نزد خدا پرهیزکارترین و مطیع ترین ایشان است» . (48)

و حضرت صادق - علیه السلام - فرمود: «کسی نمی رسد به آنچه در نزد خداست، مگر به ورع» . (49)

و فرمود: «به درستی که: خدا ضامن شده است از برای کسی که بپرهیزد از معصیت او، اینکه او را از حالتی که مکروه دارد نقل کند به آن حالی که دوست دارد. و روزی او رابرساند از جائی که گمان نداشته باشد» . (50)

و فرمود: «عمل کم با تقوی، بهتر است از عمل بسیار بدون تقوی» . (51)

و نیز از آن حضرت مروی است که: «خدای - تعالی - هیچ بنده ای را نقل نکرد ازذلت معاصی به عزت تقوی، مگر اینکه او را بی مال غنی گردانید. و بی عشیره و قبیله عزیز کرد. و بی گشاده روئی به دلها نزدیک گردانید» . (52)

و از آنجا که خوردن مال حرام، و احتراز نکردن از آن، باعث هلاکت، و وصول به سعادت، موقوف به تقوی و ورع بود و آدمی که در دنیا هست محتاج به خوراک وپوشاک و مسکن و ماوی بود، اخبار بسیار در فضیلت تحصیل مال حلال وارد شده.

حتی اینکه حضرت رسول - صلی الله علیه و آله - فرمود که: «طلب حلال، واجب است بر هر مرد مسلم و زن مسلمه» . (53)

«و هر که داخل شب شود در حالتی که خسته باشد به جهت طلب حلال، داخل شب شده است آمرزیده» . (54)

و فرمود که: «عبادت، هفتاد جزء است، و افضل همه اجزاء، طلب حلال است» . (55)

و در حدیثی دیگر وارد است که: «عبادت، ده جزء است، نه جزء آن در طلب حلال است» . (56)

و فرمود که: «هر که از رنج دست خود بخورد چون برق خاطف از صراط بگذرد» . (57)

«و هر که از رنج دست خود بخورد خدا به نظر رحمت به او نظر می کند، و هرگز اورا عذاب نمی کند» . (58)

«و هر که از رنج دست خود بخورد خدا درهای بهشت را بر روی او می گشاید، تا ازهر دری که خواهد داخل بهشت شود» . (59)

«و هر که از رنج دست خود بخورد روز قیامت در شمار پیغمبران خواهد بود، و اجرپیغمبران خواهد گرفت» . (60)

«و حضرت رسول - صلی الله علیه و آله - هرگاه مردی را می دید و او را از او خوش می آمد می فرمود: آیا کسبی دارد؟ پس اگر می گفتند نه می فرمود از چشم من افتاد.

عرض می کردند: به چه سبب؟ می فرمود که: چون مؤمن را کسبی نباشد به دین خودمدارا و معاش می کند» . (61)

و از آن حضرت مروی است که: «هر که چهل روز حلال بخورد خدای - تعالی - دل او را روشن می کند، و چشمه های حکمت را از دل او بر زبانش جاری می سازد» . (62)

روزی بعضی از صحابه از آن جناب طلب کرد که: «از خدا بخواهد او رامستجاب الدعوه نماید. حضرت به او فرمود که: خوراک خود را پاک و حلال کن تادعای تو مستجاب شود» . (63)

پی نوشت ها:

46. محجة البیضاء، ج 3، ص 205. و احیاء العلوم، ج 2، ص

81.47. محجة البیضاء، ج 3، ص 205. و احیاء العلوم، ج 2، ص

81.48. کافی، ج 2، ص 74، ح

3.49. کافی، ج 2، ص 76، ح

3.50. بحار الانوار، ج 70، ص 285، ح 68 - وسائل الشیعه، ج 11، ص 190، ح

2.51. وسائل الشیعه، ج 11، ص 190، ح

3.52. بحار الانوار، ج 103، ص 9، ح

35.53. بحار الانوار، ج 103، ص 2، ح

1.54. بحار الانوار، ج 103، ص 9، ح

36.55. بحار الانوار، ج 103، ص 9، ح

37.56. بحار الانوار، ج 103، ص 9، ح