مشکلات امروز کشور بر کسی پوشیده نیست و همین مشکلات بیشترین فشار را بر معیشت مردم وارد کرده است. در حال حاضر نیمی از عمر دولت سیزدهم سپری شده است و اگرچه این دولت با وعده‌هایی سرکار آمد که در صورت تحقق آنها شرایط امروز کشور بسیار متفاوت بود، اما تا امروز این وعده‌ها عملیاتی نشده است و به نظر می‌رسد تحقق برخی از این وعده‌ها ممکن نیست. این در حالی است که احمد علیرضا‌بیگی عمده مشکلات کشور را تابعی از دو مشکل عمده می‌داند. به اعتقاد او یک مشکل نبود اراده برای مشارکت مردم در حوزه‌های مختلف و مشکل دیگر کاهش اعتماد مردم به صندوق رای است.
احمد علیرضا‌بیگی، نماینده تبریز و عضو کمیسیون شوراها و امور داخلی کشور در مجلس در گفت‌وگو با «دنیای اقتصاد» با اشاره به مشکلات کنونی کشور گفت: فقدان اراده برای مشارکت دادن مردم چه در حوزه اقتصاد و چه در حوزه اداره جامعه یکی از مشکلات امروز کشور است. این اراده بنا به هر علتی امروز مفقود است و نتیجه آن سبب شده که خروج سرمایه از کشور را شاهد باشیم که بر اساس اعلام بانک مرکزی سالانه نزدیک به 11 میلیارد دلار از کشور خارج می‌شود. باید اراده برای مشارکت مردم را در قالب ارائه منفعت به آنها نشان داد.
او با انتقاد از خروج سرمایه از کشور، تاکید کرد: خروج سرمایه از کشور به واسطه این است که ما نتوانسته‌ایم بستر لازم برای مشارکت مردم در حوزه اقتصاد را فراهم کنیم و مردم سود و منفعت را در بیرون از مرزهای کشور جست‌وجو می‌کنند. با وجود اینکه نیازمندی‌های فوق‌العاده‌ای در کشور در حوزه سرمایه‌گذاری وجود دارد اما بستر و اراده برای تحقق سرمایه‌گذاری در کشور فراهم نیست و به این موضوع در بیانات مقام معظم رهبری در دیدار با نمایندگان به‌طور واضح اشاره شد.
تغییر نگاه مردم به صندوق رای
این نماینده مجلس شورای اسلامی به مشکل دیگر در کشور اشاره و خاطرنشان کرد: مشکل دیگر این است که بستر لازم برای مشارکت مردم در اداره جامعه که می‌تواند از طریق انتخابات و صندوق رای باشد، وجود ندارد. مردم باید صندوق رای را کلید تغییر شرایط خودشان ببینند، اما این باور و ایمان برای مردم به وجود نیامده است. اگر ما بتوانیم این دو موضوع را حل کنیم سایر مشکلات و مسائل کشور تابعی از این دو معضل عمده است. علیرضا‌بیگی ادامه داد: در اداره جامعه مردم باید حس کنند که می‌توانند از طریق مشارکت در انتخابات شرایطی را به وجود بیاورند که سبب تغییر وضعیت موجود شود. مردم باید امید پیدا کنند که آدم‌ها و تفکراتی در مسند اداره کشور قرار می‌گیرند که از ثبات و در عین حال توانایی لازم برای تغییر شرایط به نحوی که مردم بتوانند از آن منتفع شوند، برخوردار هستند.
این عضو کمیسیون شوراها و امور داخلی کشور تصریح کرد: در این شرایط سیاسیون حرف‌های بسیار زیبای مردم‌پسند بیان می‌کنند و مردم نیاز دارند که بدانند این حرف‌ها و شعارهایی که یک گروه سیاسی بیان می‌کند آیا در گذشته‌ای که این گروه سیاسی در قدرت بوده نشانه‌هایی از تحقق این وعده‌ها و چرخش جامعه و اداره جامعه بر اساس منافع مردم وجود داشته است یا خیر. باید این حق انتخاب به مردم داده شود. تا وقتی که مردم از حق خودشان که در قانون اساسی آمده نتوانند به درستی و در راستای اصلاح جامعه و اصلاح امور کشور بهره بگیرند، مشارکت هم عنصر مفقوده خواهد بود. علیرضا‌بیگی یادآور شد: اگر مردم بتوانند در حوزه سرمایه‌گذاری مثلا در حوزه صنعت گاز ورود و احساس کنند که از رهگذر این سرمایه‌گذاری می‌توانند منفعتی را به دست بیاورند و آن تجربه تلخ بازار سرمایه و بورس تکرار نخواهد شد، می‌توانیم مشکلات را برطرف کنیم. اما ما مردم را نقره‌داغ کردیم.
مردمانی که با هزار امید و اعتماد به سازوکارهای اداری کشور پول و ثروتشان را در بورس سرمایه‌گذاری کرده بودند الان بعد از گذشت نزدیک به 3 سال ثروتشان تنزل پیدا کرده و چیزی به دست نیاورده‌اند. طبیعتا این اعتماد‌سازی وظیفه دولت است که بتواند این شرایط را فراهم کند. او ادامه داد: ما مردم را به بورس و حوزه صنایع دعوت می‌کنیم و در این شرایط مردم باید بتوانند سود ملموس را در سرمایه‌گذاری خودشان ببینند. اما نه تنها مردم این سود را نمی‌بینند بلکه خسارت و ضرر را شاهد هستند. در این شرایط ترمیم اعتماد مردم کار بسیار سختی است و سبب خروج پول واقعی از بورس می‌شود.
این نماینده مجلس، با اشاره به کمبود گاز در زمستان خاطرنشان کرد: ما برای زمستان سال جاری نگران هستیم که نخواهیم توانست گاز لازم برای گرمایش خانه‌های مردم را فراهم کنیم. وزیر نفت اعلام می‌کند که نیاز به 3 میلیارد دلار سرمایه‌گذاری برای تامین نواقص و کمبودهایمان داریم. در عین حال ما خروج سرمایه از کشور را می‌بینیم. اگر ما بتوانیم بسترهای اقتصادی را به نحوی معرفی کنیم که مردم حس کنند سرمایه‌گذاری در کشور می‌تواند برای آنها سود‌ده باشد و ظرفیت‌های کشور می‌تواند بارور شود، این نهایت هوشمندی است. او افزود: اما زمانی‌که نمی‌توانیم این کار را انجام دهیم نتیجه آن می‌شود که از یکسو ظرفیت‌های کشور بلا‌استفاده می‌ماند و نمی‌توانیم آنها را شکوفا کنیم.
از سوی دیگر سرمایه‌های کشور در قالب مغزهای این کشور و ثروت و دارایی کشور از کشور خارج می‌شود و بعد ما به دنبال جذب سرمایه‌گذاری خارجی هستیم! در این شرایط این اتفاق می‌افتد؟! علیرضا بیگی، در خصوص راهکار حل این مشکل گفت: برطرف کردن موانع در حوزه اقتصاد که بتواند ضامن سود برای مردم باشد، می‌تواند به سرمایه‌گذاری مردم در کشور خودشان کمک کند. از سوی دیگر نخبگان و فرهیختگان باید احساس کنند که در کشور خودشان می‌توانند نافع و تاثیرگذار باشند. این موضوع باعث می‌شود تا ما خروج سرمایه را کمتر شاهد باشیم و یک مکان و نقطه امنی در داخل کشور به وجود بیاید که همه استعدادهای کشور را چه از جهت مالی و چه از جهت نخبگی پذیرا باشد. اما در حال حاضر چنین احساسی از جهت امنیت برای سرمایه‌گذار وجود ندارد و طبیعتا ما شاهد خروج سرمایه‌ها از کشور هستیم که خسارت جبران‌ناپذیری را بر کشور تحمیل می‌کند.
نشانه‌هایی از بهبود؟
علیرضا‌بیگی همچنین در خصوص عملکرد اقتصادی دولت سیزدهم، اظهار کرد: دولت بارها وعده‌های مهمی را مطرح کرده و در ابتدای آغاز به کار دولت سیزدهم مردم بسیار امیدوار بودند که این وعده‌ها و شعارها به نتیجه برسد. حتی اگر یک دهم از آن وعده‌ها و شعارها تحقق پیدا می‌کرد اسباب امیدواری فراهم می‌شد. در حال حاضر عمر دولت از نیمه عبور کرده و با تاملی در شعارها و وعده‌هایی که دولت داده، می‌بینیم که حتی نشانه‌هایی از بهبود هم وجود ندارد. این موضوع نشان می‌دهد که بهبود اندکی صورت پذیرفته است.
او افزود: دولت اعلام می‌کند که در ورود به پیمان‌های بین‌المللی توفیقاتی را به دست آورده است که در جایگاه خودش مورد توجه است. اما انتظار این است که از این ظرفیت‌ها به نحوی استفاده شود که مردم آثار آن را مشاهده کنند و تا زمانی‌که این باور برای مردم پدید نیامده امکان اینکه تصور کنیم از این رهگذر گشایش‌هایی ایجاد خواهد شد؛ شاید امری دور از ذهن باشد. این نماینده مجلس شورای اسلامی، در پاسخ به این پرسش که آیا پیوستن به پیمان‌های بین‌المللی به نتیجه‌ای که قابل بهره‌برداری برای کشورمان باشد، می‌رسد، تاکید کرد: در موضوعات روابط خارجی و ورود به پیمان‌های بین‌المللی در گام اول مقدمه‌ای را نیازمند هستیم که این مقدمه واجب است. این مقدمه فراهم کردن شرایط لازم برای استحکام ملی است و زمانی‌که این استحکام ملی عنصر مفقوده است؛ در روابط بین‌الملل خسارت‌های زیادی را می‌تواند متوجه کشور کند. موفقیت در روابط بین‌الملل مستلزم این است که ما شرایط وفاق ملی و استحکام ملی را فراهم کنیم.
