بیش فعالی در کودکان چیست و چه علائمی دارد؟

ADHD می‌تواند هم در بزرگسالان و هم کودکان رخ دهد. ADHD کودکان یک تفاوت در رشد مغز است که می‌تواند بر توانایی تمرکز و خودکنترلی آنها تأثیر بگذارد. این اختلال یکی از شایع‌ترین اختلالات مغزی در کودکان است که تقریباً 10 درصد از کودکان را در ایالات متحده درگیر کرده است. در حالی که این بیماری اغلب در کودکان تشخیص داده می‌شود، ADHD می‌تواند تا بزرگسالی ادامه یابد. طبق تحقیقات انجام شده ADHD در کودکان دارای نشانه‌ها و علائمی است که در این مقاله ذکر می‌شود. درمان ADHD از آنجا اهمیت وافری دارد که می‌تواند از مشکلات بعدی مرتبط با این اختلال (افسردگی، روابط ناپایدار اجتماعی، اعتیاد و غیره) جلوگیری کند.

ADHD در کودکان چه علائمی دارد؟

علائم ADHD از کودکی به کودک دیگر متفاوت است. اما بیشتر کودکان تمایل دارند ترکیبی از این علائم کلیدی را نشان دهند:

بی توجهی: کودک شما ممکن است در توجه کردن مشکل داشته باشد یا به راحتی حواسش پرت شود.

تکانشگری: کودک شما بدون فکر کردن رفتار می‌کند، مثلاً حرف دیگران را قطع می‌کند.

بیش فعالی: کودک شما دائماً در حال حرکت است، بیش فعال است یا بیش از حد صحبت می‌کند.

ممکن است قبل از اینکه متوجه بی‌توجهی یا تکانشگری شوید، متوجه بی تابی، بی قراری و سایر نشانه های بیش فعالی در کودک خود شوید. این علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

مشکل در اتمام کارها

گم کردن وسایل

انرژی زیادی

دویدن یا کوهنوردی در زمان های نامناسب

فراموشی

انتظار برای نوبت آن‌ها شدن زمان سختی برای آن‌ها است

انواع ADHD دوران کودکی

علائم کودک شما تا حد زیادی تعیین می کند که کدام یک از سه نوع اصلی ADHD دارد:

عمدتا از نوع بیش فعال و تکانشی: کودکان هم رفتار بیش فعال و هم تکانشی از خود نشان می‌دهند.

عمدتا نوع بی توجه: قبلاً به این اختلال نقص توجه (ADD) می‌گفتند. کودکانی که این علائم را دارند در توجه کردن مشکل دارند. ممکن است علائم آنها را به سرعت نوع اول متوجه نشوید.

نوع ترکیبی (بی توجه و بیش فعال/تکانشی): کودکان مبتلا به این نوع ADHD علائم متعددی از دو نوع اول دارند. این شایع‌ترین شکل ADHD است.

علت به وجود آمدن بیش فعالی در کودکان چیست؟

پزشکان دقیقاً نمی‌دانند چه چیزی باعث اختلال کمبود توجه - بیش فعالی (ADHD) می‌شود. اما واضح است که تاحدودی به خانواده برمی‌گردد. از هر 4 کودک مبتلا به ADHD، یکی از والدین آن مبتلا به ADHD است. تحقیقات نشان داده است که کودکان مبتلا به ADHD ممکن است در موارد زیر تفاوت‌هایی داشته باشند:

مناطقی از مغز که مهارت‌های اجتماعی، توجه و حرکت را کنترل می‌کنند

مواد شیمیایی که ارتباطات را در مغز کنترل می‌کنند

کارشناسان همچنین بر این باورند که مغز کودکان مبتلا به ADHD دیرتر از مغز کودکان فاقد این بیماری بالغ می‌شود

مطالعات هیچ مدرکی مبنی بر اینکه ADHD می‌تواند ناشی از موارد زیر باشد پیدا نکرده است:

قند

واکسن ها

فرزندپروری ضعیف

تلویزیون یا بازی‌های ویدیویی

ADHD در کودکان: عوامل خطر

دانشمندان همچنین در حال مطالعه هستند که آیا موارد زیر باعث افزایش احتمال ابتلا به ADHD در کودکان می‌شود یا خیر:

مصرف الکل یا تنباکو در دوران بارداری

تولد زودرس

آسیب مغزی

قرار گرفتن در معرض خطرات محیطی خاص در دوران بارداری (مانند سرب)

وزن کم هنگام تولد

اپیدمیولوژی ADHD در کودکان

از هر 10 کودک در ایالات متحده، 1 کودک مبتلا به ADHD تشخیص داده شده است.

پسران بیش از دو برابر دختران در معرض ابتلا به این بیماری هستند. برخی از محققان بر این باورند که این بیماری در دختران ممکن است کمتر تشخیص داده شود، زیرا آنها بیشتر به نوع بی‌توجهی نسبت به بیش فعالی یا تکانشگری، مبتلا هستند.

از هر 10 کودک مبتلا به ADHD، 6 کودک دارای اختلال روانی، عاطفی یا رفتاری دیگری هستند.

ADHD در کودکان چگونه تشخیص داده می‌شود؟

تست ساده‌ای برای تشخیص بیش فعالی (ADHD) وجود ندارد. پزشک یا متخصص شما بر اساس معاینه فیزیکی، سابقه پزشکی و علائم کودک شما تشخیص می‌دهد. اگر فرزند شما تمام این شرایط را داشته باشد ممکن است تشخیص ADHD را دریافت کند:

آنها حداقل شش علامت ADHD دارند، مانند بی قراری زیاد

علائم به مدت 6 ماه یا بیشتر طول می‌کشد

این علائم در بیش از یک موقعیت مانند خانه، مدرسه و اجتماعی باعث ایجاد مشکلاتی برای کودک شما می‌شود

علائم آنها قبل از 12 سالگی شروع می‌شود

پیش آگهی ADHD دوران کودکی

برای حدود 7 نفر از هر 10 کودک، علائم ADHD تا نوجوانی و اوایل بزرگسالی ادامه دارد و تا سن 25 سالگی، علائم در 16٪ از آنها کاهش می‌یابد، در حالی که 9٪ از کودکان دیگر اصلاً علائمی ندارند. اما برای حدود 35٪ تا 65٪ از کودکان، ADHD یک بیماری مادام العمر است.

ADHD در کودکان چه عوارضی دارد؟

ADHD بدون درمان می‌تواند منجر به عوارض مادام العمر شود. این امر شامل موراد زیر می‌شود:

اختلال مصرف مواد

مشکل در گرفتن و حفظ شغل

اختلالات اشتها

سایر مشکلات سلامت روان مانند افسردگی یا اضطراب

روابط ناپایدار

عملکرد تحصیلی ضعیف

رفتارهای مخاطره آمیز که می تواند منجر به تصادفات اتومبیل یا مشکلات قانونی شود

مشکلات خواب

نابرابری‌های سلامت ADHD

تحقیقات همیشه در مورد اینکه کدام گروه‌های نژادی و قومی بیشترین احتمال ابتلا به ADHD را در دوران کودکی دارند، توافق ندارند. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری آمریکا (CDC) می‌گوید که تقریباً 17٪ از کودکان رنگین پوست، 15٪ از کودکان سفید پوست و 14٪ از کودکان اسپانیایی تبار ساکن آمریکا مبتلا به ADHD یا اختلال یادگیری تشخیص داده شده‌اند. اما تحقیقات دیگر نشان داده است که کودکان سیاه‌پوست کمتر از کودکان سفیدپوست به ADHD مبتلا می‌شوند. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد کودکان سیاه‌پوست و اسپانیایی‌تبار مبتلا به ADHD نیز کمتر تحت درمان قرار می‌گیرند.

از آنجایی که پزشکان از نظرات والدین و معلمان برای تشخیص ADHD استفاده می‌کنند، نظرات و سوگیری‌های شخصی نقش دارند. دلایل دیگر نابرابری می تواند شامل موارد زیر باشد:

معلمان ممکن است احتمال بیشتری برای شناسایی علائم در گروه‌های خاص داشته باشند.

والدین ممکن است از این ترس داشته باشند که تشخیص ADHD می‌تواند منجر به تحقیر و افزایش نژادپرستی علیه فرزندانشان شود.

خانواده ها ممکن است به سیستم مراقبت های بهداشتی اعتماد نداشته باشند یا به مراقبت‌های بهداشتی دسترسی نداشته باشند.

تحقیقات همچنین نشان داده است که هم پسران و هم دخترانی که در خانواده هایی با درآمد زیر خط فقر زندگی می کنند، بیشتر در معرض ابتلا به ADHD هستند